Plakkage

Beelden plakken af en toe.

Met een kater en slaapzak vol gaap, zat Tany Minoek! gisteren op de trein. Dat gebeurt wel nog eens. Al is ze daar niet trots op. Ze zou vaker met de trein en met een slaapzak vol van links naar rechts en terug moeten reizen.

Aan haar rechterhand zag ze een oude man. Krom gebogen, met een zakje in zijn hand. Stil vooruit te staren naar de eenden die er niet waren. Ze miste een pijp en een paar pantoffels. Een kop muffe koffie en een boterham met paardenvlees. Plots oversteeg hij zijn eigen wereld bij het horen van een belsignaal. Uit z'n zakje haalde hij een toestel en mompelde wel twintig keer een doffe "ja". Alleen. Op weg. Een trui met kap op sneakers.

Voor de man kroop toen een dartel meisje. Ze had een oranje jurkje aan. Met een sjaaltje op haar hoofd. Uit haar rugzak stak een poppenarm en om haar hals had ze een kruisje. Ze zong zachtjes Franse liedjes en haar ogen keken vol verwondering naast de sporen. Heen en weer. "Nog een keer!" dacht ze hoorbaar. Alleen. Op weg. Rimpels en een oude bijbel op schoot.

Allebei op weg. Alleen. Maar wat een merkwaardig paar zo. Samen. Hij, hij was een bejaarde van een jaar of acht. En zij, zij was een kleuter van een jaar of zestig. Allebei op weg. Op weg naar later.

Mooie kater, dacht Tany Minoek! Hoe mensen kleven met hoe ze eigenlijk niet zijn.
Hoe sommige beelden verzinsels van de tijden zijn.