De première van Ontboezemingen dateert al van 21/01/03.
Op 24/04/08 speelden collega Hilde en ik de allerlaatste voorstelling. Dit in Waasmunster. Zoals dat hoort: met een pak emotie en een volle zaal.
Er is veel gebeurd in die jaren, maar wonderwel bleef ik in alle omstandigheden in mijn jurkje passen. Meer dan zes duizend mannen maar vooral vrouwen hebben we met dit theaterstuk bereikt. Dat de zalen steeds voller werden, wil wel wat zeggen.
We traden op in alle Vlaamse provincies en zelfs in Nederland. We speelden in ziekenhuizen en in kastelen. We kleedden ons om in luxeuse kleedkamers maar ook in stoffige en muffe hoekjes. We aten vooral broodjes, maar niet zelden kregen we helemaal niets om te eten. Soms waren er bloemen. Soms zelfs een mattentaart. Gelukkig was er altijd een hartverwarmend applaus. Gelukkig was er altijd hoop.
Het zit erop. Tijd voor een nieuw hoofdstuk.
Maar de verhalen die ik opnam, laten me niet meer los. Nooit.
Gelukkig maar.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
TINE ZIET (480): Graniet
Er is niet veel nodig om je het gevoel te herinneren dat je kreeg toen je voor de eerste keer tegen de muur liep. Of dat deksel dat je op je...
-
Het ziet er niet rooskleurig uit voor mij. Ook dit jaar heeft Cupido niet op mij geschoten. Alhoewel ik zaterdag tijdens het Lerarenconcert ...
-
Waar waren jullie? Lagen jullie in bed? Zaten jullie ergens vrolijk te ontbijten? Ruimden jullie de sporen op van een of ander nijdig feestj...
-
Het woord ‘eenzaamheid’ is afgelopen dagen nog nooit zoveel uitgesproken. Blijkbaar voelt de helft van de Vlamingen zich soms eenzaam. De ‘s...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten