TINE ZIET (490): Geluk

Toen ik vorige week donderdag van het bezoekje aan mijn moeder naar huis reed, passeerde ik langs maar liefst 7 auto-ongevallen. Onder andere ook aan de kettingbotsing op de E17. Er was net voor ik vertrok een gigantische regenbui geweest en die had veel automobilisten verrast. Het is ook een van mijn horrormomenten op een autosnelweg. Als ik daar enkele seconden niets kan zien, klimt er paniek bij mij op schoot. Gelukkig heb ik tot nu toe nog een instinct in me dat precies op automatische piloot schiet en me op dat moment door mijn paniek loodst. Al ben je op dat moment natuurlijk ook afhankelijk wat anderen in die weersomstandigheden doen. En wat te doen als die paniek het opeens overneemt?

Terwijl ik almaar dichter bij huis kwam, dacht ik er even aan dat ik de weg niet meer op zou durven. Maar ik wist dat ik die avond weer die kant op moest voor de wekelijkse repetitie. Ik kon toch niet afbellen omdat ik 7 auto-ongevallen had gezien? Het moge duidelijk zijn: ik zag geen enkel accident gebeuren. Ik zag alleen het resultaat. Enkele uren later zag ik mezelf via allerlei binnenwegen – om de file te vermijden – toch weer aan het stuur zitten. 

We moeten geluk hebben. Veel geluk. Om een dag zonder ongelukken door te komen.

Er zijn mensen die niet durven vliegen. Er zijn mensen die niet durven treinen, varen… Er zijn ook mensen die hun huis niet durven buitenkomen. Geluk komt dan niet uit een gecommercialiseerd doosje met een strik er om heen, maar uit het diepste van ons lijf. Het gaat dan niet om het glimmen en de glitters.  Gewoon om het geluk er nog te zijn. 

(verscheen als column in KW Kortrijk-Menen-Waregem op 11/09/25)

TINE ZIET (489): Openbaar vervoer

Vervangbussen. Je kent ze wel. Als je ze niet kent: haal opgelucht adem! Ik begrijp dat er werken aan de spoorwegen moeten worden uitgevoerd. Maar moet dat nu werkelijk altijd als ik me met de trein moet verplaatsen? Vroeger reed ik zelf met de auto naar Gent. Dat lukte nog net. Ik wist nog parkeerplaatsen te vinden die betaalbaar waren. Maar door het invoeren van bijkomende taksen, fietsstraten, autovrije straten,… ben ik niet meer zo’n held om naar daar te rijden. Dus dan kies je voor het openbaar vervoer. Stressvrij. Ecologisch. Makkelijk. Je komt rustig op je bestemming aan. Ja. 

Behalve dan als er weekendwerken zijn. Twee uur reizen voor een ritje waar je anders een uurtje over doet. In de  bus op elkaar gedrukt worden omdat er meer reizigers zijn dan plaatsen. De kostprijs is hetzelfde. 

Ik ben voorstander van ‘kneusjeskorting’. Offer je jezelf op om recht te staan, omdat andere mensen dan kunnen zitten: krijg een bonus! Zorg je dat je tas op het rek boven ligt, krijg een drankje gratis. Produceert je gsm geen telefoon? Een gratis treinbeurt! 

De volgende keer dat ik denk aan een autoloos uitstapje, ga ik ongetwijfeld weer zweten. Nachten van te voren. Zal de trein wel rijden? Kom ik wel in één stuk op mijn bestemming aan? Het is een almaar groter wordend hemeltergend risico. Blijf ik niet beter thuis? Nogmaals, het moet gezegd: ik begrijp het wel. Ik ben geen koningin. Maar zelfs de grootste empathie kent op zondagochtenden een limiet. Dan weet je het zeker wel: dan reis je beter niet.

(verscheen als column in KW Kortrijk-Menen-Waregem op 04/09/25)

TINE ZIET (488): Troost

Sinds kort bewandel ik een nieuw pad. Ik ga uitvaarten voor in aula’s. Niet als uitdaging maar voor écht. Naast mijn job als juf. Voor sommige mensen klinkt het als een tang op een varken dat ik als driftige schreeuwer opeens ingetogen aan een micro sta. Voor anderen zal het geen verrassing zijn. Altijd al heb ik woorden in me gehad die kunnen en willen troosten. Hoe ouder ik word, hoe meer voldoening ik haal uit het feit mijn talenten zinvol te gebruiken. Het is een meerwaarde in het leven. Het maakt me rustiger en meer in balans. 

De eerste keer dat ik als kind onrechtvaardigheid voelde, had er mee te maken. Een vriend van de familie was gestorven en de rijke weduwe vertikte het om meer centen uit te geven aan de uitvaart dan nodig was. Ze liet hem opbaren in het mortuarium van het ziekenhuis. Op zich niets verkeerd mee maar ik kon toen als kind het verschil zien tussen dood met zorg en dood met minder zorg. Omdat die man zoveel voor ons en haar gedaan had, ervoer ik voor het eerst het gevoel van oprechte kwaadheid. “Kon je voor hem niets meer laten doen?” dacht ik toen.

Later bij uitvaarten merkte ik dat ik me kon ergeren aan diegene die de dienst leidde. Een onaangename stem, te weinig intonatie,… Het was meer dan beroepsmisvorming. Het was ook een schreeuw naar meer warmte. Sterven is op zich al droevig genoeg. Woorden hoeven niet afstandelijk en kil te zijn. Op dat moment moeten woorden net troost bieden en omarmen.

Ik botste op ‘Diep Respect’ en zo komt het dat ik blij ben met de eenvoudige zorg en troost die ik daar nu als voorganger kan bieden.

(verscheen als column in KW Kortrijk-Menen-Waregem op 28/08/25)

TINE ZIET (487): Heikel

Sint-Denijs-City. Ik was niet de enige die naar daar afzakte afgelopen weekend. We kwamen de hele tijd bekenden tegen en via de socials zag ik dat veel kunstminnende kennissen naar daar afgezakt zijn. Dit kunstenparcours loont dan ook dik de moeite. Niet alleen door de kunst, maar het moet gezegd, ook door het fijne parcours van smalle en stille weggetjes middenin de velden. Daarenboven heerst er een gemoedelijke sfeer. Al kan ik natuurlijk niet goed inschatten of de inwoners van Sint-Denijs het wel zo leuk vinden om gedurende een maand al die kunstliefhebbers te gast te hebben. Het zal natuurlijk een goede zaak zijn voor de plaatselijke horeca, maar wat als je anders zo stille tuin langs het parcours ligt?

 Een van mijn favorieten is ongetwijfeld het werk van Herwig Ilegems. Het was de eerste keer dat ik het werk volledig zag. Met ‘Head to head’ zoekt hij met veel geduld en zachtheid contact op met onder andere een struisvogel en een stier. Hij probeert beetje bij beetje om zijn hoofd tegen hun kop of hun snavel te leggen. Het resultaat is best aandoenlijk. Want waar vind je nog die tedere rust? In Sint-Denijs dus!

 Eén detail viel me op op de terugweg naar de auto. Bij een huis dat langs de route stond, lag de hele voortuin vol lege bier- en waterflesjes en stapels bierbakken. Dat pasgetrouwd koppel wachtte alvast de ontzettend heikele taak om in al die rust zo snel mogelijk zonder veel glasbreuk en bekijks tot bij hun voordeur te geraken. En ook al was het niet in de brochure opgenomen: ik had dit toch graag gezien.

(verscheen als column in KW Kortrijk-Menen-Waregem op 21/08/25)

TINE ZIET (486): Beestachtig

Zondag bevond ik me op een bankje in Zeeland. Meer bepaald tussen Terneuzen en Ossenisse. Ik zat er in het gezelschap van de pioenenman. Omdat hij me al een paar keer bezocht met pioenen, ging ik eens bij hem op bezoek in een bloemenjurk. Hij liet me fier de Westerscheldedijk zien. De plek waar hij vroeger vaak kwam uitwaaien toen hij jonger was. Hij vertelde dat het vroeger wemelde van de gezinnen die er kwamen genieten van het uitzicht en de rust. Op het moment dat wij zaten, waren we er alleen en fietsten er enkel wat mensen voorbij.

De opmerkelijkste fietser was een jongeman op een koersfiets, in volle vaart pratend met zijn papegaai. Boven op zijn stuur was een soort kooi gemonteerd en de papegaai zei duidelijk het woord ‘Slapen’ toen ze passeerden. “Wil jij nu al slapen?” zei de man tegen zijn vogel. “Slapen!” zei het dier nog een keer.

Misschien was dat het enige woord dat de papegaai kende. Maar in de korte tijd waarin ik hen vanop de dijk kon gadeslaan, leek het alsof de twee een echt gesprek hadden. Wonderbaarlijk! Natuurlijk praat ik ook tegen mijn kat, maar het idee om ze als gezelschap mee te nemen tijdens een fietsritje, lijkt me toch wat gek. Al zou ze het misschien leuker vinden dan alleen thuis op de bank. 

Het is een opvallende trend in het hoofd te kruipen van een huisdier. Een kat in een andere tuin? Ze is vast verwaarloosd of de weg kwijt! Een koe met vliegen in de wei: “Wat zielig!” Een schaap in de regen? “Schandalig!” Maar een volkerenmoord? “We houden het in de gaten.” Mensen zijn tegenwoordig liever voor dieren. 

(verscheen als column in KW Kortrijk-Menen-Waregem op 14/08/25)

EXTRA: Meteoren

Toen ik gisteren ineens besefte dat er talloze vallende sterren in de lucht klaar zaten om zich op de aarde te storten, verzond ik enkele vrienden het bericht dat het hét moment zou zijn om enkele wensen in vervulling te zien gaan.

Dus ik nestelde me onder de laatste avondslierten. Met een glas wijn en een open blik. Turend in de lucht. Eerder die dag had ik in het ziekenhuis mijn jaarlijkse perimetrie-test gehad. Bij dat gezichtsveldonderzoek moet je vastgeklemd tegen een witte bol, met één oog naar een lichtje staren en klikken op een knopje iedere keer als je nog een ander lichtje ziet. Omdat die test (die je dus twee keer moet doen als je twee ogen hebt) ook best lang duurt, is het lastig om geconcentreerd naar dat ene punt te blijven kijken. In een ziekenhuis zijn altijd bliepjes en stemmen die afleiden. Gisteren zag ik opvallend weinig lichtjes in de bol, maar in een bepaald gevoel van automatisme en ritme klik je in zo’n onderzoek toch zeker een paar keer meer dan je eigenlijk zou moeten.

Zo voelde het ook toen ik dus naar de hemel keek. De nacht was nog niet gevallen: de sterren waren nog niet goed te zien en lichtten af en toe op. De blik strak omhoog. Elke keer als ik dacht een vallende ster te zien, was het alsof ik op het knopje drukte. Maar telkens bleek het om een vliegtuig of zo te gaan.

Ik maande mezelf tot geduld aan, bleef rustig en ging uiteindelijk met mijn hoofd op een groot kussen op mijn kunstgras liggen, terwijl mijn kat Frieda naast me kwam spinnen en toen bedacht ik dat het onzin was. Waarom dat extra geluk nog zoeken? Ik bleef toch even liggen, omdat het me rustig maakte daar zo in mijn slaapkleed op mijn eigen afkoelende koer te liggen.

 Natuurlijk valt er nog heel wat te wensen. Minder wrok, zorgen, schaamte en ongemak bijvoorbeeld. Een man die zo verliefd op me is, dat hij het van de daken durft te schreeuwen in plaats van het te negeren. Of een liefje dat naast me wil huppelen op straat. Al was het maar één huppeltje per uitstap. Minder toxische stoffen en verzuring. En wereldvrede natuurlijk. Want wensen hoeven in de eerste plaats niet voor mezelf te zijn ;

 Dat ik daar lag. Dat dat kon. Er is familie. Ik heb zoveel oprechte vrienden. Ik hou me vast aan de warmste. Een kat die me al zo lang verdraagt. Een huis. Een job. Een nieuwe pad, waar alleen hele dichte kennissen al iets van weten, maar waar ik weldra mee naar buiten zal treden. Er is DRIFT en een nieuw seizoen van Matinee Moniek dat nog magnifieker zal wezen. Ik had eerder die dag zomaar een wieldop van mijn garagist gekregen en een baby had me zowaar ingepalmd. Vakantie. Zon, licht en lucht. Er is nog zoveel te zien! Ik kan nog lachen. Ik kan nog voelen! Altijd wel een leuk project om me in te verdiepen. En daarnaast mooi meegenomen: een voorraadje wijn.

 Het geluk is wat we nog in handen hebben. Er is meer wel. Dan niet. Waar haal ik het lef om meteoren uit een nacht te graaien als anderen strompelend met lege handen aan hun lot overgelaten misschien niet eens het begin van de dag zullen halen? Ook al is het volksgeloof. Het draait om hoop. Laat de mirakels van de Perseïden aan hen die ze verdienen.

TINE ZIET (485): F**klore

Voor mijn zomerproject werd ik uitgenodigd om een dagje als vrijwilliger te werken in Abby Kortrijk, het nieuw museum voor beeldende kunst. Ik werd er opgewacht en was blij om Carine tussen de vrijwilligers te herkennen. Samen met Jacques en Jason waren wij die dag zaalwacht. Om het uur veranderden we van zaal. Ik had op voorhand brochures gekregen waarmee ik me kon voorbereiden, want natuurlijk moet je als zaalwacht ook iets kunnen vertellen bij de expo en moet je weten waar de lockers en de toiletten zijn.

Het leuke van zaalwacht zijn, is dat je zelf natuurlijk ook goed naar de kunst kan kijken. Je hebt favorieten waar je vaker langsloopt. Je houdt nauwlettend gezichten van bezoekers in de gaten en kijkt of ze hetzelfde ervaren. Maar je hebt natuurlijk je grenzen. Zo is de installatie met blokfluitklanken na verloop van tijd erg hinderlijk.  Zeker naar het einde van een dag toe. Want dat moet gezegd: van 10u tot 18u om het uur van zaal veranderen is erg lang!

Tot 14 september loopt de expo: ‘F**klore. Reinventing Tradition’, waarin traditionele gebruiken en rituelen worden geëerd. De leukste zaal om te staan was ongetwijfeld die met de koekenkar, waar je een stukje koek kan proeven. Gezichten klaarden er op. De grootste snoepers vonden excuses om toevallig aan de kar te passeren.

Je voelt bij Abby een mooie dynamiek bij wie er werkt. Bezoekers zijn er nog ontdekkers en laten zich er nog vol bewondering verrassen. Kunst waar je op kan zitten. Een griezelige draaimolen. En het moet gezegd: een prachtig café waarin je heerlijk kan toeven.

(Bedankt, Carine voor de foto's!)

(verscheen als column in KW Kortrijk-Menen-Waregem op 07/08/25)