TINE ZIET (504): Studiedag

Vorige week troepten alle leerkrachten muziek en woord uit het deeltijds kunstonderwijs uit West-Vlaanderen samen in Kortrijk voor de pedagogische studiedag.  Het was een drukte van jewelste. Terwijl ik vroeger een beetje onzeker werd van deze dagen, bevind ik me de laatste jaren in een soort flow die zegt: “Laat maar komen!” Het is opeens stukken aangenamer om collega’s uit andere scholen tegen te komen.  Misschien omdat ik niet voel dat ik me moet bewijzen tussen die collega’s. Of wellicht omdat ik mezelf stukken prettiger vind zoals ik nu ben.

Ik volgde een workshop over stand-up comedy en mocht daarna ook nog luisteren naar een tovenaar van licht, die onder andere de muziekshows van Pommelien Thijs in het licht zet. Niet dat ik die specifieke ambitie heb, maar wat boeiend om gepassioneerde mensen over hun vak bezig te horen! Ik wens het iedereen toe: je werk met passie kunnen doen. Het werkt enorm aanstekelijk.

En daarom alleen al was mijn pedagogische studiedag een succes. Soms heb je aan de energie van anderen genoeg om zelf op te laden. Het omgekeerde is ook het geval. Zet een paar zwartkijkers samen en ook dit zet aan tot een samenzwering van geklaag. Het had ook zo’n studiedag kunnen worden. Positiviteit opslorpen, doet het ook uitstralen.

Enkele vriendinnen gebruiken de term ‘zuigtabletten’ als het om energievretende vriendschap gaat en ‘bruistabletjes’ over vrienden die aanstekelijk zijn. Leve de bruis! Leve de energie!

 (verscheen als column in KW Kortrijk-Menen-Waregem op 18/12/25)

TINE ZIET (503): Hoede

Afgelopen week mocht ik weer ervaren dat ik na al die jaren nog steeds bang ben van Sinterklaas en zijn knecht. Toen ik nietsvermoedend een warenhuis in wandelde, zag ik ze bij de groenten- en fruitafdeling staan om daar klanten op te wachten. Ik merkte dat ik treuzelde en dat ik hun richting toch probeerde te ontwijken. Als waren ze een politiecontrolepost. Ik voelde een opluchting door me heen gaan, toen ik constateerde dat ze me niet hadden aangesproken. Mijn blos kon onderhuids blijven. Mijn ongemak slikte ik door bij de schappen met de schoonheidsproducten. Wat bezielt een zesenveertigjarige vrouw dat ze nog altijd knikkende knietjes krijgt van dit duo?

Bij nader inzien heb ik het ook met clowns, mascottes van parken en agenten. Zelfs als ik de persoon onder vermomming ken. Niet dat ik enige verwantschap zie in deze specifieke voorbeelden. Gaat het om ontzag? Of pure schrik? De lijn is dunnetjes. Deze zomer mocht ik ervaren dat ik het ook heb met helden: ik kan echt nog dichtklappen als ze in mijn buurt komen. Maar evengoed bij mensen die ik ten alle koste wil negeren omdat ze me een onbehaaglijk gevoel bezorgen. Want die zijn er natuurlijk ook.

Ik mag dan wel erg cool lijken en grote mond hebben op een podium, ik word toch een klein meisje als ik geconfronteerd word met dergelijke ontmoetingen. Op zich is dat niet erg. Het maakt me in eerste plaats nederig en bewust van de onvolmaaktheden in mijn eigenste leven.  Daarenboven houdt het me behoedzaam als men mij negeert. Ben ik dan een held? Of een geest?

(verscheen als column in KW Kortrijk-Menen-Waregem op 11/12/25)

TINE ZIET (502): Relaxerend

Deze dagen verlopen nog wat hectischer dan anders. Iets met hooi en vorken. Van hot naar her. Van deadline naar deadline. Het kleinste beetje pech kan alles in de war sturen. Natuurlijk is het op zo’n moment dat een fles massageolie na het schoonmaken – o ironie - besluit om te vallen en zich in een hele nacht over de slaapkamervloer te verspreiden. Als ik wakker word, ben ik wellicht zoals veel mensen nog niet meteen bij de pinken. Dus toen ik bemerkte dat ik in iets getrapt had, wist ik nog niet onmiddellijk wat het was. Het gevolg is natuurlijk dat de massageolie met kokosgeur via mijn pantoffels ook nog eens verspreid werd over mijn trap en keukenvloer. Water, dweil en allesreiniger bleken niet genoeg.  Olie is nu eenmaal hardnekkig. Gekocht om me ooit eens in gezelschap te ontspannen, zorgde dit onverwacht voor een grote brok spanning en slipgevaar. Mijn agenda had geen opening voor dergelijk slippertje.

Toen ik enkele uren later op een feest met alleen maar vrouwen was, vroeg ik enkele dames advies. Elke vrouw had haar advies. Sodazout. Azijn. Afwasmiddel. Iemand suggereerde dat ik nu wel een andere vloer moest leggen. Dus ik ben er nog even zoet mee. Maanden wellicht. Terwijl ik dit schrijf krijg ik de tip om kattenbakvulling te gebruiken. Feit is dat ik op dit eigenste ogenblik meer dan ooit een massage kan gebruiken. Net nu ik dus zonder olie zit, rest me maar één mogelijkheid: zou mijn lichaam laten rollen ook werken?

Al zal rollen van een trap waarschijnlijk niet echt relaxerend zijn.

(verscheen als column in KW Kortrijk-Menen-Waregem op 04/12/25)

 

TINE ZIET (501): Storend

Huiskamerconcerten zijn als het ware kleine cadeautjes. Zeker als ze in  vertrouwd huis plaatsvinden.  Zondagnamiddag zat ik met een klein groepje mensen te luisteren naar een hele mooie hommage aan Joni Mitchell.  De zangeres had een dijk van een stem en de twee muzikanten die haar begeleidden vulden haar goed aan. Helaas zat er ook in die huiskamer iemand die teveel Irish Coffees op had. Of zo.  Hij was al opgevallen in zijn mondig zijn. Toen hij ook nog eens in slaap viel en zo zijn eigen glas wijn op de houten vloer zag plenzen, op een van de mooiste nummers, begon mijn verdraagzaamheid te sputteren. Zeker toen hij met veel misbaar en veel geluid de vlek wou deppen met een dweil en een doek. Om eerlijk te zijn, had deze persoon zelfs in een concertzaal voor ergernis gezorgd. Maar omdat hij nu in de gezelligheid en de knusheid van een woonkamer zat, viel hij natuurlijk nog meer op. Zeker toen hij  even later de inhoud van zijn tas begon te controleren. Inclusief rinkelende sleutelbos.

Sommige mensen ergeren gewoon. Ze kunnen er weinig aan doen. Maar deze man was van een ander kaliber. Naast het gewoon luidop praten met zijn buurman en het constant opmerkingen geven, verstoorde hij ook de intimiteit van het concert door doodgewoon ongegeneerd luidruchtig te zijn.

Soms lijkt het me heerlijk om zo schaamteloos door het leven te hobbelen. In dit geval weet ik het niet. Hoe kan je nu niet doorhebben dat je een storende factor bent? Als ik het ooit ben, maal me dan maar fijn.

(verscheen als column in KW Kortrijk-Menen-Waregem op 27/11/25)

TINE ZIET (500): Opladen

Het was een mooie dag op 11 november. Dus trok ik mijn wandelschoenen aan en vertrok met ee vriendin voor een wandeling. Wat begon als deugddoend stappen, werd verstoord door zwermen mountainbikers die hetzelfde pad moesten volgen.  We zijn verdraagzaam, maar konden het niet laten te vloeken, uiteindelijk toch rechtsomkeert te maken en een andere route te volgen. De wereld is nu eenmaal niet van ons alleen. Om het fijn te hebben, moet je soms eens willen schakelen naar een andere versnelling of naar een ander paadje dus. We kwamen uiteindelijk ook gewoon op onze bestemming en ook weer veilig thuis.

Flexibel zijn: een noodzaak om veranderingen in de agenda te kunnen capteren. Zo moest ik vrijdag naar een vergadering. Ik had de tijd gerekend om te tanken en om een broodje te gaan halen, maar had geen extra marge genomen. Dus toen ik in de broodjeszaak wou betalen en de geldkaart die ik zoeven nog had gebruikt in het tankstation niet meer vond, kostte het me extra tijd om terug naar het tankstation te rijden om te kijken of mijn kaart daar niet vergeten was. Voor de vergadering kwam ik te laat. Zonder kaart. Gelukkig werd ik even later opgebeld door iemand die ze had gevonden. Toen ik die kaart ging ophalen, kwam ik te laat op mijn werk: want ook die tijd had ik natuurlijk niet meegerekend in mijn planning van hot naar her.

 De verloren tijd heb ik de dag later weer voor mezelf opgenomen. In slaap gevallen in mijn zetel. Ik ben er niet fier op. Investeren in flexibel zijn: je moet er opgeladen voor zijn.

(verscheen als column in KW Kortrijk-Menen-Waregem op 20/11/25)

 

TINE ZIET (499): Sliptong

Mensen die menen mij te kennen door de activiteiten waar ik mee naar buiten treed, durven wel eens te denken dat ze me kennen. Natuurlijk zijn er heel wat zaken waar ik ondergronds mee zit. Feit is wel: er zijn meer dingen om niet over te schrijven dan wel. Wie mij echt kent, pelt me open.

Dit weekend zat ik in Menen op restaurant met twee vrienden. De ene haalde een spellingsfout uit de menukaart. Een fout waar ik al minstens dertig keer heb over gekeken. ‘Slibtongen’ moeten ‘sliptongen’ zijn. Hoe fout dat er ook uitziet. De tongen slippen door het net. Ze slibben niet. Het kost mij een confituurtaartje. Want dat is waar we om gewed hebben.

Het feit dat ik die weddenschap verloor. Dat ik blijkbaar niet taalalmachtig ben. Daar had ik over kunnen schrijven. Is dat boeiend? En is dat echt iets wat me bezig houdt? Stiekem wel. Natuurlijk. Maar niemand heeft er boodschap aan. Behalve dan alle horeca-uitbaters die nu ineens beseffen dat het al jaren verkeerd op de menukaart gedrukt staat. Het is gewoon makkelijker om het over sliptongen te hebben dan over echt grote gevoelens. Al is er misschien weinig verschil. Echte gevoelens slippen soms ook overal door. Deze week was er echt waar veel te veel. Ook al was alles goed.

 Maar ik, Tine, ik huilde afgelopen week minstens zeven keer. Ik heb zeker twee keer aan opgeven gedacht. Ik vervloekte mezelf. Ik heb zeker wel drie mensen een liesbreuk gewenst. De sliptong blijft hangen. En is misschien toch wel het mooist.

(verscheen als column in KW Kortrijk-Menen-Waregem op 13/11/25)

TINE ZIET (498): Dynamiek

Zoals een auto nog even van zich laat horen als die tot stilstand is gebracht na een lange rit, zo is het ook met adrenaline en energie in mijn mensenlijf. Zo kende mijn herfstvakantie weinig rust. Vol zingeving en leuke projecten. Tot stilstand kwam ik pas op de laatste dag. Voor het eerst in tijden eens een lege dag. Ik voelde het: elke vezel van mijn lijf weigerde om effectief niets te doen. Dus besloot ik maar om rustig op te staan en te ontbijten en daarna gewoon nog eens naar de expo’s te gaan kijken in het CC en in het Schippershof. Op mijn gemakje. En opeens diende zich daarvoor gezelschap aan. We spraken af om samen te gaan.

Te voet naar de Waalvest kwamen twee vrienden uit een restaurant gelopen om me begroeten en te omhelzen. Hun mannenparfums droeg ik verder de hele zondag met me mee. Ik kwam almaar mensen tegen die ik kende. En met mijn toevallig gezelschap belandde ik nog op café. Zodat het eigenlijk al avond was toen ik naar huis wandelde. Onderweg had ik een erg boeiend gesprek met een vrouw die op zoek was naar een dakloze vrouw die ze op een pasta wou trakteren omdat ze zelf ook nog dakloos was geweest. Vanuit een café zwaaide een vriendin me hartelijk toe. Even dacht ik:” Ik ga erbij zitten!” maar toen zei mijn lichaam: “Nu is het wel goed. Ga maar eens naar huis. Op de bank. Naar je kat. Nog enkele uurtjes platte rust. Het was een mooie dag. Een goede vakantie! Maar dat was dat.”

Ik plofte voldaan neer, gniffelde met enkele afleveringen van ‘Hacks’ en kroop daarna voldaan van al die dynamiek in bed. Wanneer mag het weer?

(verscheen als column in KW Kortrijk-Menen-Waregem op 06/11/25)