Wie me kent, weet dat ik niet verlegen zit om af en toe uit mijn comfortzone te treden. Persoonlijke grenzen verleggen, maken me als mens rijker. Zo vroeg een fotograaf mij om voor hem te poseren in mijn drie extravagantste outfits inclusief gekke hoofddeksels. Onlangs schreef ik hier al over minder schroom hiervoor. Ik trok de meeste sobere van de gekozen outfits aan en reisde met een volle koffer aan kleren, hoofddeksels en make-up met de trein naar Antwerpen Zuid. In Gent-Sint-Pieters moest ik overstappen en opeens dacht ik even aan verborgen camera toen er een jonge man met extra veel drama en show Marvin Gaye zong terwijl hij over het perron wandelde. Pijnlijk krijsend. Alle mensen leken verschrikt. Was hij aan het trippen?
Ik verwachtte me stiekem aan een veilige studio omdat het in
Menen erg miezerde, maar wonderwel scheen in Antwerpen de zon. De fotoshoot
vond bijgevolg plaats in het Zuidpark. Daar stonden de fotograaf en een trouwe vriend
en fan me op te wachten. Hij herkende mijn ongemak. Een park is geen
podium… Bij een van de eerste nog te ontdooien shoots, hoorde ik mijn naam
en zag ik drie mensen op me afstappen. Het bleek een vriendin uit Menen te zijn
samen met haar kinderen. De dochter had me herkend. Hoe klein is die kans?
Omkleden en aanpassen in een wc van een café en in als blozende blinkende
discobal een terras oplopen. En even later weer dat park in. Toegegeven: mensen
keken niet naar mij zoals ze naar die jongen op het perron hadden gekeken. Een
fotograaf naast je hebben, durft nogal eens wat te schelen.
(verscheen als column in KW Kortrijk-Menen-Waregem op 24/04/25)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten