stelt paal en perk (16):

Als kind las ik strips om niet in een gesprek betrokken te worden. Een ideaal wapen vond ik dat. Vanachter de plaatjes deed ik alsof ik las, men liet mij met rust maar eigenlijk hoorde ik meer dan de helft van het gesprek toch. Ik hoefde er alleen niet aan deel te nemen en vormde terwijl ik Jommeke, Urbanus, Suske en Wiske las een eigen mening.

Een grote fan van Suske en Wiske was ik niet. Maar met één exemplaar had ik een bijzondere band. Ik nam het telkens weer de handen als er een zware discussie door huis ketste. Het was De parel in de lotusbloem. Een speciaal nummer dat Paul Geerts maakte als hommage aan Willy Vandersteen. In deze strip wordt Tante Sidonia doodziek omdat ze het slechte nieuws om zich heen niet meer kan verwerken. Meer nog: ze zal sterven als er geen wonder geschiedt. Suske en Wiske vinden uiteindelijk in Nepal dé redding. Na een heleboel spannende avonturen, mogen ze bij de Dalai Lama komen die twee witte sjaals de lucht in laat vliegen. Diegene die de sjaal draagt zal nooit sterven. Eén sjaal komt om de nek van Willy Vandersteen te hangen, de ander waait helemaal tot rond het smalle nekje van Sidonia. Wonder boven wonder: met die sjaal is tante weer zo optimistisch als een fris en levend hoentje.

Het leek me onzin. Dat iemand doodziek kon worden van slecht nieuws. Maar hoe ouder ik word, hoe meer ik natuurlijk tot het besef kom dat dit helemaal niet zo onzinnig is. Meer nog: ik krijg er zelf ook last van. De eerste keer dat ik het besefte was toen ik enorm zwaarmoedig werd bij het nieuws van de opgravingen in de tuin van Marc Dutroux. Dagen luisterde ik met de ramen open naar de Noodlotsymfonie. Horendol werden mijn ouders daarvan. Maar voor mij was het een soort verwerken. Vanaf dat moment had ik het wel vaker als ik naar het nieuws keek. De eerste keer dat ik ook fysiek onwel werd, was toen ik het nieuws hoorde over de dolle schutter in Utøya. Ik hoorde het nieuws in de auto en moest mezelf dwingen aan de kant te gaan staan. Vanaf dat moment stelde ik een buffer in bij mezelf: minder naar het nieuws luisteren en kijken en meer misdaadfictie voor mij: die is toch niet echt. Tegenwoordig zijn hier allerlei psychische termen voor en is dit op te lossen met therapie en een pilletje. Maar voorlopig weet ik dat nog liever niet. In elk geval: de oplossing zal ik wellicht niet vinden in de handen van de Dalai Lama en eeuwig leven wil ik al helemaal niet. Stel je voor!

Me helemaal afsluiten voor slecht nieuws wil ik niet. Niet alleen zou ik dan nog meer naïviteit kweken of alle zin voor realiteit verliezen. Ik zou misschien de mens worden die ik veracht: de bikkelharde bulldozer die apathisch iedereen plat walst. Dus probeer ik het nieuws dat tot bij mij komt op te nemen met een denkbeeldige strip in handen. Ik bedenk er lichte tekstballonnen bij. Soms lukt me dat. Maar evenveel ook niet.

Voorlopig valt er op zich nog wel mee te leven met die overdosis aan empathie.In deze dagen met de hoogste algehele zuurtegraad in tijden (bijna alles en iedereen drijft tegenwoordig in azijn), krijg ik het wel steeds lastiger om mezelf van zwartgalligheid te bevrijden. Dat geef ik hier grif en eerlijk maar met een kwinkslag toe. Al is het strikje van Wiske inmiddels wat oubollig achterhaald en hoewel we fysiek wel uitersten zijn, zit er toch een behoorlijk stukje Tante Sidonia in mij. Wie of wat zal mijn Parel in de Lotusbloem zijn?