stelt paal en perk (11):

'O wonder! 
How many goodly creatures are there here! 
How beauteous mankind is! 
O brave new world, 
That has got such people in in!' 

 (William Shakespeare - uit: 'The Tempest')

 Als ik bovenstaande woorden van Shakespeare herlees, zie ik mezelf als klein meisje op een krukje staan. Mijn hoofd door het zolderraam terwijl ik mijn blik over het landschap laat zweven. Ik roep de woorden uit 'De Storm' met alle dramatiek die ik in me heb uit. Mijn frêle stemmetje waaiert uit over de velden en ik voel me oprecht gelukkig. Ja! Volkomen blij!

 Dat ik als klein meisje de woorden van Shakespeare nog niet kende en dat ik zelfs met een krukje erbij niet door het dakraam naar buiten kon kijken, dat doet niets ter zake. Het doet in elk geval niets af van het feit dat die woorden dit bij me oproepen. Want ooit was ik het wel: oprecht gelukkig en ja, ook volkomen blij. Niet met hoe ik me voelde, maar om wat er allemaal rond mij voor handen was. De zon. Het gras. De bomen. Vogels. U kent het ongetwijfeld wel. Dat hoop ik toch tenminste. 's Ochtends in pyjama over een natte weide lopen om me met een teiltje ijskoud water te wassen: één van de jaarlijkse hoogtepunten in mijn kinderlijk bestaan. Bovenal hield ik ook van mensen. Ik geloofde dat we er samen iets van konden maken en zong dat niet alleen rond het kampvuur. Ik geloofde toen echt. Al klinkt het allemaal zo ontzettend naïef en misschien een tikkeltje banaal: samen is de mens toch een heel pak waard!

 In deze 'brave new world' staan we zelden samen. Woonden we vroeger in een dorp als metafoor, wonen we nu in een denkbeeldig grijs saai flatgebouw: aan elke voordeur een dubbel slot en unieke keuken. We vragen onze buren zelden naar melk of suiker. Meer nog: we kennen meestal niet eens hun naam. Op onze cola of onze chocopastapot hoort onze eigen naam. We zijn altijd bereikbaar met de nieuwste snufjes met gepersonaliseerde beltune. Altijd hip en trendy in de mode. We klagen steen en been omdat ons in onze ogen onrecht wordt aangedaan.We kijken niet eens verder dan onze eigen navel. We zijn zo blij en vrij maar bovenal zo fake! En die vrijheid, lijkt een soort kooi van Faraday: want hoe meer we ons aan ons ego binden, hoe meer afstand met wat er allemaal in deze wereld leeft.

 Dat het uit dat zolderraam niet zo mooi is, zoals ik vroeger wel eens dacht. Dat er heel wat onrecht gaande is. Dat er teveel bloed vloeit dat niet van ons maar van deze wereld is. Daar kan niemand meer om heen. Maar als we nu eens massaal en collectief af en toe op een krukje gaan staan. Of veel beter nog: door een bos gaan hollen. Een grasveld met modder desnoods. En samen de woorden uit 'De Storm' - uit volle borst - scanderen. Laat ons zeggen: twee maal per jaar (het moet doenbaar zijn met onze overdrukke agenda's). Misschien lukt het ons dan ook om er samen wat beter van te maken. Al is het dat ene kleine beetje maar.
Zou dat lukken? Stellen we een Doodle op? Vandaag?