maandag 9 juli 2012

Ooit (16)


Ooit hield ik van vuurwerk.  Zoals de zee oneindig groots lijkt, zo lijkt ook de lucht. De vuurpijlen schoten in het rond en ik keek letterlijk toe met open mond. Ik denk zelfs dat het op zo'n vuurwerk-avond is dat de Oooooh! geboren werd die nog altijd op mijn lippen hangt als ik iets zie, dat ik niet verwacht te zien en me met verbazing op doet kijken.
Tegelijkertijd met de Oooooh! kwam ook de schrik in ogen. Want geef toe: zo'n knal doet veel te hard schrikken. Als kind kroop ik dan dicht tegen mijn vader aan. Dat kon toen nog. Niet alleen omdat hij er toen nog was, maar ook omdat een kind gewoon openlijk bang mag zijn voor vuurwerkknallen.  Toen ik ouder werd, vond ik vuurwerk mooier vanop een afstand. Liefst zelfs met een raam ertussen.

Van vuurwerk kan men veel vertellen. Sommigen willen het verbieden: omdat het de huisdieren van hun melk brengt. Of omdat het gewoon te duur is. Gevaarlijk zelfs. Ik vind het wel wat zonde, maar ik hou wel van de nostalgie om de avondlucht met vuurslingers te versieren.

Gisteren werd een mooie dag in mijn nieuwe woonplaats met vuurwerk afgesloten. Ik wist dat wel, dat kwam niet onverwacht. Ik had er zelfs wat op gerekend. Meer nog: ik keek er eigenlijk wel naar uit.
Maar ik had niet kunnen vermoeden dat ik zo dichtbij zou komen te staan. Dat ik al die pijlen één voor één van beneden naar boven de lucht zou zien in gaan. Dat de knallen dus nog harder klonken.
Ik stond er niet alleen. Gelukkig. Maar als ik mensen nog maar pas ken, ga ik als drieëndertigjarige niet hun arm opzoeken met de bijna-woorden: "Ik ben bang." Dus deed ik wat ik het best kon doen: als kind met schrik in ogen tegen het gebouw dat achter mij stond leunen. Met ook het gemis niet meer tegen een vader aan te kunnen leunen, die me troost door het luidst van allemaal de Oooooh! te roepen.


Zo eindigde dit alles toch nog met een sisser. Hetzij een kleine. In plaats van vrolijk de nacht in te stappen, wentelde ik me in de zwaveldamp der melancholie en vertrok veel te vroeg en veel te veel alleen met enkel de armen van herinnering om me heen.

Geen opmerkingen:

TINE ZIET (415): Fratsen

Het is hier de laatste weken een beetje stil geweest. Dit omdat mijn lichaam op de alarmknop ging staan. Rusten werd obligaat. Mijn kat Frie...