Jongetje, onschuldig jongetje,
Nu ben je nog te jong om deze brief te lezen.
Je vindt hem wel, zo vroeg of later.
Zo pienter ben je wel.
Er was een tijd dat ik je aandoenlijk vond.
Je was nog klein en onbeholpen.
En in een spelletje dat je graag speelde, drukte jij op mijn linkertepel,
terwijl alle andere jongetjes en meisjes met hun duim in de lucht duwden en
niet zagen dat ik een rood hoofd kreeg om jouw onverwachte drukken.
Een jaar geleden begon je aandoenlijkheid te keren.
Je bleek een kleine sater in een schaapskostuum.
In een boek dat iedereen kon lezen, schreef je dat ik een varken was.
Je bedreigde me zelfs enkele malen met de hoop op een explosief einde.
Dankzij je bezorgde vader zag ik in dat het niet je bedoeling was.
Je bent nu eenmaal wat pillen van je ouders met je maken.
Jij moet het allemaal maar slikken.
Maar toen je vorige week een hakenkruis op mijn armen kerfde,
mij het concentratiekamp in sleurde met je stalen kapo-blik en
luidop "Leve Hitler" schreeuwde terwijl je hardop wenste "Was jij maar Joods!"
begreep ik dat het nooit meer goed met jou zal komen.
Nog klein monstertje van Frankenstein,
we zullen ongetwijfeld later van je horen.
En weet: met rode vlekken in mijn nek, zal ik dit schrijven tonen.
Je daden zullen niet onschuldig zijn, maar wat je ook zal doen:
Je kan er eenmaal niets aan doen.
Ontoerekeningsvatbaar schattepadje,
een zoen en lieve sprookjes voor het slapen gaan!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten