Ze kwamen niet met tuiten. Maar ze kwamen.
Ontzettend dapper probeer je je eerst niet te schamen.
Je bedenkt dat het misschien aan een periode aan de maand ligt. Maar op de kalender in je hoofd is het lang niet zover. Je houdt je sterk. De zaal is donker. Niemand die het ziet.
Plots weet je ineens weer dat je voor één luttel keertje mascara smeerde. Slechte kwaliteit. En met een zucht dan komt het weer. Niet doen. Straks is het lichter en ziet iedereen dat je boog en brak. En dat je slechte kwaliteit... Je probeert. Het lukt niet.
Dan tenminste zonder geluid. De zaal is zo stil. Muisstil. Aan lippen en snaren. Met ogen en oren. Iedereen lijkt te hangen aan het podium. Net als jij?
En als het donker wordt, veert er spontaan een staand applaus uit je mouwen. Iets wat je je herinnert uit een lange tijd terug. Een applaus dat tranen voedt. Eén met een hart dat klopt.
Versuft bedenk je achteraf dat je niet alleen verbeet. De helft van de zaal beet mee. En zelfs al was je helemaal alleen. Je loopt niet naar de spiegel. Sleept nog een hele tijd warmte met je mee.
Mooi toch, Tany! Mooi!
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
-
Omdat enkele vrienden met hun band NeXt op Ratrock optraden, besloot ik nog eens mijn bottines en netkousen uit de kast te halen en me naar ...
-
De eerste zomer waarin alles weer als vanouds kan doorgaan, vraagt natuurlijk om een nieuw zomerproject. Deze keer laat ik #verstript op jul... -
Toen ik twaalf jaar geleden naar deze stad verhuisde, verklaarden mijn familie en vrienden me gek. Ze dachten toen al dat ik naar de margin...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten