Zwaartekracht

Op een ochtend word je wakker. Veel te vroeg. En je vindt niet jezelf onder het dons. Maar het is ook niet iemand anders. Het voelt als iets. Iets dat hoopje heet. Iets dat ongetwijfeld zwaarte heeft. Veel zwaarte. Het drukt je matras tot door de vloeren en de kelder naar het zwarte gapende gat. En jij glijdt mee.
Is dat nu waanzin? Is dat nu het begin van het allerlaatste eind?

Op een ochtend word je wakker. Veel te vroeg. En je vindt jezelf opeens terug als hoopje. Blaas je jezelf tot moes? Huil je iets maar uit je lijf? Je doet maar wat je moet. Het voelt niet goed. Het voelt als stuipen. Je schokt je eigen leven uit. Je schudt je hoopje door elkaar. Weet niet meer waar je ooit beginnen moet.
Dat is toch waanzin?

Op een ochtend word je nog eens wakker. Je denkt opgelucht: "Dit was een droom." Je springt uit bed en maakt je dag wat minder grijs. Maar de hele dag en zelfs daarna begrijp je niet wat dat gat daar in de kelder doet.

Het komt wel goed, Tany! Het komt wel goed.