Nieuwsgierigheid is geen deugd.
Tany Minoek! heeft nog maar een gemiste oproep zonder boodschap na de piep nodig en haar neus begint te jeuken. Zo heeft ze eens een week lang het telefoonboek doorzocht op het nummer dat haar gebeld had. Wie weet was het wel die ene schuchtere ziel, die eindelijk de moed... botsend op een antwoordapparaat dacht: "Nooit meer!"
Met de komst van het mobieltje, is het traceren van nummers gelijk aan het zoeken naar die ene speld in de hooiberg. Met ongeduld in de vingers vind je nooit wat je wil vinden. Zeker Tany niet. Terwijl ze gewoon maar op het groene icoontje moet drukken, om te horen wie haar zocht. Maar ze vreest alweer een verwarde Frans. Vreest de mond vol tanden.
Zo zou nooit iets anoniem mogen verschijnen. Geen vlek en zelfs geen blik. "Waarom?" zou voorgoed moeten verdwijnen. Als iemand de A, wil ze minstens alle andere letters van het alfabet erbij. Ze weet: "Dat is wel veel gevraagd." en "Wil je dat wel weten?" Ze wil gevuld met woorden de lege plekken in haar hoofd plamuren. Ze wil doodgewoon alwetend zijn.
vrijdag 16 mei 2008
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
TINE ZIET (480): Graniet
Er is niet veel nodig om je het gevoel te herinneren dat je kreeg toen je voor de eerste keer tegen de muur liep. Of dat deksel dat je op je...
-
Het ziet er niet rooskleurig uit voor mij. Ook dit jaar heeft Cupido niet op mij geschoten. Alhoewel ik zaterdag tijdens het Lerarenconcert ...
-
Waar waren jullie? Lagen jullie in bed? Zaten jullie ergens vrolijk te ontbijten? Ruimden jullie de sporen op van een of ander nijdig feestj...
-
Het woord ‘eenzaamheid’ is afgelopen dagen nog nooit zoveel uitgesproken. Blijkbaar voelt de helft van de Vlamingen zich soms eenzaam. De ‘s...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten