Nieuwsgierigheid is geen deugd.
Tany Minoek! heeft nog maar een gemiste oproep zonder boodschap na de piep nodig en haar neus begint te jeuken. Zo heeft ze eens een week lang het telefoonboek doorzocht op het nummer dat haar gebeld had. Wie weet was het wel die ene schuchtere ziel, die eindelijk de moed... botsend op een antwoordapparaat dacht: "Nooit meer!"
Met de komst van het mobieltje, is het traceren van nummers gelijk aan het zoeken naar die ene speld in de hooiberg. Met ongeduld in de vingers vind je nooit wat je wil vinden. Zeker Tany niet. Terwijl ze gewoon maar op het groene icoontje moet drukken, om te horen wie haar zocht. Maar ze vreest alweer een verwarde Frans. Vreest de mond vol tanden.
Zo zou nooit iets anoniem mogen verschijnen. Geen vlek en zelfs geen blik. "Waarom?" zou voorgoed moeten verdwijnen. Als iemand de A, wil ze minstens alle andere letters van het alfabet erbij. Ze weet: "Dat is wel veel gevraagd." en "Wil je dat wel weten?" Ze wil gevuld met woorden de lege plekken in haar hoofd plamuren. Ze wil doodgewoon alwetend zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten