EXTRA: Meteoren

Toen ik gisteren ineens besefte dat er talloze vallende sterren in de lucht klaar zaten om zich op de aarde te storten, verzond ik enkele vrienden het bericht dat het hét moment zou zijn om enkele wensen in vervulling te zien gaan.

Dus ik nestelde me onder de laatste avondslierten. Met een glas wijn en een open blik. Turend in de lucht. Eerder die dag had ik in het ziekenhuis mijn jaarlijkse perimetrie-test gehad. Bij dat gezichtsveldonderzoek moet je vastgeklemd tegen een witte bol, met één oog naar een lichtje staren en klikken op een knopje iedere keer als je nog een ander lichtje ziet. Omdat die test (die je dus twee keer moet doen als je twee ogen hebt) ook best lang duurt, is het lastig om geconcentreerd naar dat ene punt te blijven kijken. In een ziekenhuis zijn altijd bliepjes en stemmen die afleiden. Gisteren zag ik opvallend weinig lichtjes in de bol, maar in een bepaald gevoel van automatisme en ritme klik je in zo’n onderzoek toch zeker een paar keer meer dan je eigenlijk zou moeten.

Zo voelde het ook toen ik dus naar de hemel keek. De nacht was nog niet gevallen: de sterren waren nog niet goed te zien en lichtten af en toe op. De blik strak omhoog. Elke keer als ik dacht een vallende ster te zien, was het alsof ik op het knopje drukte. Maar telkens bleek het om een vliegtuig of zo te gaan.

Ik maande mezelf tot geduld aan, bleef rustig en ging uiteindelijk met mijn hoofd op een groot kussen op mijn kunstgras liggen, terwijl mijn kat Frieda naast me kwam spinnen en toen bedacht ik dat het onzin was. Waarom dat extra geluk nog zoeken? Ik bleef toch even liggen, omdat het me rustig maakte daar zo in mijn slaapkleed op mijn eigen afkoelende koer te liggen.

 Natuurlijk valt er nog heel wat te wensen. Minder wrok, zorgen, schaamte en ongemak bijvoorbeeld. Een man die zo verliefd op me is, dat hij het van de daken durft te schreeuwen in plaats van het te negeren. Of een liefje dat naast me wil huppelen op straat. Al was het maar één huppeltje per uitstap. Minder toxische stoffen en verzuring. En wereldvrede natuurlijk. Want wensen hoeven in de eerste plaats niet voor mezelf te zijn ;

 Dat ik daar lag. Dat dat kon. Er is familie. Ik heb zoveel oprechte vrienden. Ik hou me vast aan de warmste. Een kat die me al zo lang verdraagt. Een huis. Een job. Een nieuwe pad, waar alleen hele dichte kennissen al iets van weten, maar waar ik weldra mee naar buiten zal treden. Er is DRIFT en een nieuw seizoen van Matinee Moniek dat nog magnifieker zal wezen. Ik had eerder die dag zomaar een wieldop van mijn garagist gekregen en een baby had me zowaar ingepalmd. Vakantie. Zon, licht en lucht. Er is nog zoveel te zien! Ik kan nog lachen. Ik kan nog voelen! Altijd wel een leuk project om me in te verdiepen. En daarnaast mooi meegenomen: een voorraadje wijn.

 Het geluk is wat we nog in handen hebben. Er is meer wel. Dan niet. Waar haal ik het lef om meteoren uit een nacht te graaien als anderen strompelend met lege handen aan hun lot overgelaten misschien niet eens het begin van de dag zullen halen? Ook al is het volksgeloof. Het draait om hoop. Laat de mirakels van de Perseïden aan hen die ze verdienen.

TINE ZIET (485): F**klore

Voor mijn zomerproject werd ik uitgenodigd om een dagje als vrijwilliger te werken in Abby Kortrijk, het nieuw museum voor beeldende kunst. Ik werd er opgewacht en was blij om Carine tussen de vrijwilligers te herkennen. Samen met Jacques en Jason waren wij die dag zaalwacht. Om het uur veranderden we van zaal. Ik had op voorhand brochures gekregen waarmee ik me kon voorbereiden, want natuurlijk moet je als zaalwacht ook iets kunnen vertellen bij de expo en moet je weten waar de lockers en de toiletten zijn.

Het leuke van zaalwacht zijn, is dat je zelf natuurlijk ook goed naar de kunst kan kijken. Je hebt favorieten waar je vaker langsloopt. Je houdt nauwlettend gezichten van bezoekers in de gaten en kijkt of ze hetzelfde ervaren. Maar je hebt natuurlijk je grenzen. Zo is de installatie met blokfluitklanken na verloop van tijd erg hinderlijk.  Zeker naar het einde van een dag toe. Want dat moet gezegd: van 10u tot 18u om het uur van zaal veranderen is erg lang!

Tot 14 september loopt de expo: ‘F**klore. Reinventing Tradition’, waarin traditionele gebruiken en rituelen worden geëerd. De leukste zaal om te staan was ongetwijfeld die met de koekenkar, waar je een stukje koek kan proeven. Gezichten klaarden er op. De grootste snoepers vonden excuses om toevallig aan de kar te passeren.

Je voelt bij Abby een mooie dynamiek bij wie er werkt. Bezoekers zijn er nog ontdekkers en laten zich er nog vol bewondering verrassen. Kunst waar je op kan zitten. Een griezelige draaimolen. En het moet gezegd: een prachtig café waarin je heerlijk kan toeven.

(Bedankt, Carine voor de foto's!)

(verscheen als column in KW Kortrijk-Menen-Waregem op 07/08/25)

 

TINE ZIET (484): De paden op!

 

Wat was ik stiekem erg blij met de uitnodiging van Emilie om haar te vergezellen op de werkvloer. Ze werkt voor het Instituut voor Natuur- en Bosonderzoek. Ik had me al lang afgevraagd hoe zo’n werkdag er kan uitzien.

De eerste stop is in Drongengoedbos, het grootste bos van Oost-Vlaanderen. Daar is ze volop bezig met een project over reeën en damherten die daar vrolijk rondhuppelen. In het bos zijn praktisch meteen te zien. Veel mensen gaan ook om die reden naar daar. De dieren zijn erg schattig en lief, maar ze blijven niet in het bos en zijn ook met veel te veel. Ze steken de wegen over en peuzelen ook aan oogsten in de buurt. Met camera’s en allerlei studies wordt de populatie van het bos nauwlettend opgevolgd.

’s Avonds neemt ze me mee naar Asper. Daar gaan we naar bevers kijken. In dit stuk in de Scheldevallei zijn er verschillende beverfamilies. Emilie kan twee bevers lokaliseren omdat ze gechipt zijn: we staan vlakbij, maar zien ze niet. Ik zie een burcht en overal afgeknaagde bomen. Het is pas als het donker is dat we ze zien bewegen door een infraroodcamera. We zien twee spelende bevers in het water, maar zien ook eenden op het water en vleermuizen in de lucht. Erg fascinerend allemaal. Bevers komen uit hun holen als het donker is, dus Emilie gaat dus altijd ’s avonds laat naar daar, maar sinds ze problemen had met een lastige visser, zorgt ze dat ze nooit alleen is voor dit onderzoek. We zijn pas om middernacht thuis.

Je voelt in alles de liefde voor de dieren en het vak. Buitenlucht en passie! Enorm veel opgestoken!

(verscheen als column in KW Kortrijk-Menen-Waregem op 31/07/25)