EXTRA: Meteoren

Toen ik gisteren ineens besefte dat er talloze vallende sterren in de lucht klaar zaten om zich op de aarde te storten, verzond ik enkele vrienden het bericht dat het hét moment zou zijn om enkele wensen in vervulling te zien gaan.

Dus ik nestelde me onder de laatste avondslierten. Met een glas wijn en een open blik. Turend in de lucht. Eerder die dag had ik in het ziekenhuis mijn jaarlijkse perimetrie-test gehad. Bij dat gezichtsveldonderzoek moet je vastgeklemd tegen een witte bol, met één oog naar een lichtje staren en klikken op een knopje iedere keer als je nog een ander lichtje ziet. Omdat die test (die je dus twee keer moet doen als je twee ogen hebt) ook best lang duurt, is het lastig om geconcentreerd naar dat ene punt te blijven kijken. In een ziekenhuis zijn altijd bliepjes en stemmen die afleiden. Gisteren zag ik opvallend weinig lichtjes in de bol, maar in een bepaald gevoel van automatisme en ritme klik je in zo’n onderzoek toch zeker een paar keer meer dan je eigenlijk zou moeten.

Zo voelde het ook toen ik dus naar de hemel keek. De nacht was nog niet gevallen: de sterren waren nog niet goed te zien en lichtten af en toe op. De blik strak omhoog. Elke keer als ik dacht een vallende ster te zien, was het alsof ik op het knopje drukte. Maar telkens bleek het om een vliegtuig of zo te gaan.

Ik maande mezelf tot geduld aan, bleef rustig en ging uiteindelijk met mijn hoofd op een groot kussen op mijn kunstgras liggen, terwijl mijn kat Frieda naast me kwam spinnen en toen bedacht ik dat het onzin was. Waarom dat extra geluk nog zoeken? Ik bleef toch even liggen, omdat het me rustig maakte daar zo in mijn slaapkleed op mijn eigen afkoelende koer te liggen.

 Natuurlijk valt er nog heel wat te wensen. Minder wrok, zorgen, schaamte en ongemak bijvoorbeeld. Een man die zo verliefd op me is, dat hij het van de daken durft te schreeuwen in plaats van het te negeren. Of een liefje dat naast me wil huppelen op straat. Al was het maar één huppeltje per uitstap. Minder toxische stoffen en verzuring. En wereldvrede natuurlijk. Want wensen hoeven in de eerste plaats niet voor mezelf te zijn ;

 Dat ik daar lag. Dat dat kon. Er is familie. Ik heb zoveel oprechte vrienden. Ik hou me vast aan de warmste. Een kat die me al zo lang verdraagt. Een huis. Een job. Een nieuwe pad, waar alleen hele dichte kennissen al iets van weten, maar waar ik weldra mee naar buiten zal treden. Er is DRIFT en een nieuw seizoen van Matinee Moniek dat nog magnifieker zal wezen. Ik had eerder die dag zomaar een wieldop van mijn garagist gekregen en een baby had me zowaar ingepalmd. Vakantie. Zon, licht en lucht. Er is nog zoveel te zien! Ik kan nog lachen. Ik kan nog voelen! Altijd wel een leuk project om me in te verdiepen. En daarnaast mooi meegenomen: een voorraadje wijn.

 Het geluk is wat we nog in handen hebben. Er is meer wel. Dan niet. Waar haal ik het lef om meteoren uit een nacht te graaien als anderen strompelend met lege handen aan hun lot overgelaten misschien niet eens het begin van de dag zullen halen? Ook al is het volksgeloof. Het draait om hoop. Laat de mirakels van de Perseïden aan hen die ze verdienen.