Het nieuwe jaar ben ik alvast vloekend ingezet. Dit allemaal omdat mijn mobiele telefoon het ineens liet afweten. Gelukkig had ik al een nieuwe klaarliggen voor het geval de barsten op mijn scherm ineens alles zouden verprutsen. Ik had natuurlijk geen andere voorzorgen genomen. Bijgevolg zag ik me uren klungelen met apps herinstalleren. Piekeren over wachtwoorden, sukkelig met papier en potlood om codes die per sms binnenkomen op te schrijven (omdat ik ze niet meer kan onthouden), op zoek gaan naar een ouderwetse eID-lezer. Zorgvuldig geselecteerde foto’s verloren en het allervervelendste: ik had opeens een lege kalender bij aanvang van het tweede semester. Hoe heerlijk dat ook mag klinken, het is behoorlijk tijdrovend om alles weer op te moeten snorren.
Ik had heimwee naar de tijd waarin ik slechts mijn
klasnummer, leeftijd, adres, en telefoonnummer moest onthouden. Zoveel
wachtwoorden! Misschien noemen ze daarom wel wachtwoorden: ze zetten alles in
wacht als je ze niet meer herinnert. Opschrijven in een boekje wordt afgeraden.
Een briefje in je portefeuille met daarop alle codes ook. De wachtwoorden op
een notitie in je gsm bewaren heeft dan geen enkele zin. Met die hersenpan is
memoriseren ook niet zo makkelijk meer als voorheen.
Bij dat wanhopig sprokkelen en tokkelen, vervloekte ik het
bestaan van de gsm, de cloud en verficatiecodes zo danig dat ik er ’s nachts zwetend
van wakker werd. Wat als ik op een dag mijn eigen wachtwoord tot ontwaken niet
meer zal herinneren?
(verscheen als column in KW Kortrijk-Menen-Waregem op 09/01/25)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten