TINE ZIET (448): Laagjes

Donderdag bevond ik me met veel anderen in De Kapucinne voor een zeer intiem concert van CHVE met support van Innerwoud. Wat beide muzikanten typeerden was dat de muziek laag per laag gelegd werd en dat de onderste lagen dus best repetitief waren. Terwijl Innerwoud enkel de contrabas gebruikte, nam CHVE opvallend minder traditionele muziekinstrumenten ter hand.  Een van de opvallendste instrumenten was ongetwijfeld een stapel stenen. Daarnaast bespeelde hij bijvoorbeeld ook de draailier.

In het decor van De Kapucinne, geflankeerd door enkele kaarsen en een grotere vlam voor hem uit leek het alsof hij ons terugbracht naar een tijd uit een ver verleden. Dat deed mij alvast goed. Niet dat ik mezelf meteen terug zou flitsen naar bijvoorbeeld de Middeleeuwen. Ook al ben ik erg nostalgisch van aard en heb vaak kritiek op de hedendaagse tijd, ik ben al bij al best tevreden van de tijd waarin wij nu leven. Dat is het mooie van kunst : muziek, een schilderij, een boek…het brengt je ergens heen als je erin kruipt: maar eenmaal je weer geland bent, ben je weer op je vertrouwde plek. Het is reizen zonder jezelf echt te verplaatsen.

 Momenten waarin we als het ware opstijgen naar andere tijden moeten we koesteren. Niet alleen kan je dan even veilig schuilen. Ook doet het beseffen hoe rijk we zijn. Laagje per laagje zijn wij gevuld met wat ons raakt. Wie  zich regelmatig aan kunst laaft, is als een geweldige lekkere lasagne tot mens gemaakt. Zoveel om even in te verdwijnen. Ik laat het me alvast smaken.

 (verscheen als column in KW Kortrijk-Menen-Waregem op  21/11/24)