TINE ZIET (438): Buurman Rudy

Eén van de redenen waarom ik er tegenop zag om buiten te komen tijdens de Wieltjesfeesten was ongetwijfeld het idee dat ik overal kandidaten van komende verkiezingen zou aantreffen. Het is voor het eerst dat ik zoveel bekende namen op de verschillende lijsten zie staan en dit bij verschillende partijen. Natuurlijk krijgen ze allemaal mijn steun voor het feit dat ze hun nek nog willen uitsteken en aan een stand op de braderie willen staan om passanten te woord te staan, maar slechts kandidaten van één partij kunnen effectief mijn stem krijgen. Zo werkt het systeem.

Bij gemeenteraadsverkiezingen wordt opvallend op personen gestemd en minder op partijen. Dat is compleet te begrijpen. Als we de mensen ‘kennen’, weten we ook meer wat ze waard zijn. Daarenboven is het lastiger hen in de ogen te kijken als je weet dat ze geen stem van je zullen ontvangen. Momenteel loopt er een mediacampagne die oproept om niet zomaar op je buurman Rudy te stemmen zonder te weten voor welke partij en bijgevolg ook welk partijstandpunten hij staat. Want buurman Rudy kan als het ware een gezellige loebas zijn als hij enkele biertjes op heeft, maar wie weet wil zijn partij wel iets wat je meer ergernis zal geven dan zijn kraaiende haan en zijn verwilderde buxus samen. Dat wordt dan heel erg gezellig barbecueën deze zomer! Extra pittige kruiden op het rooster gegarandeerd!

 Laten we de tijd tussen nu en dan alvast tot de ‘bestudeer-grondig-de partij-periode’ omdopen. Ook voor wie van plan is, niet te gaan stemmen. Wie zijn kat stuurt, heeft achteraf geen recht op klagen.

(verscheen als column in KW Kortrijk-Menen-Waregem op  12/09/24)

 

TINE ZIET (437): Stiltevrij

Eén van de spannendste ochtenden van het jaar is ongetwijfeld de eerste schooldag. Ook kinderloos. Het feit dat ik die ochtend altijd stil naar de geluiden in de straat lig te luisteren, heeft niets te maken met het feit dat mijn vakantie ook aan een eind gekomen is. Het gaat om het optrekken van rolluiken, het eerste geroezemoes op het trottoir, een aanzwellende geluidsbal van ouder- en kinderstemmen die zachtjes begint te rollen. Het is niet eens sadistisch bedoeld: maar ik hou echt van die bal die op die eerste schooldag weer het veld wordt ingegooid. De opluchting van moeders en vaders dat die twee maanden zijn afgelopen is ook opmerkelijk te horen.

Mijn eerste kopje thee van het kersverse schooljaar dronk ik op mijn terras met mijn kat Frieda naast mij. Aangezien er niet ver van mijn huis een speelplaats is, was de rust van afgelopen weken verdwenen. Joelende en blije kinderen. Daarnaast ook krijsende en  schreiende exemplaren. Frieda keek wat chagrijnig. Gerustgesteld na het eerste belsignaal schoof ze weer wat dichterbij.

Dat signaal is eigenlijk gewoon het ultieme teken dat alles weer z’n gewone gangetje zal gaan. En eerlijk: dat is goed. Zo bleven enkele mama’s plakken voor mijn raam. Twee maanden aan informatie opslaan, is lang. De kurk mocht er eindelijk uit.  Niet dat ik ze afgeluisterd heb of getimed – waarom zou ik?   maar toen de bel van de speeltijd ging, kletsen ze nog bij. Bijna bood ik hen een tasje dampende koffie met een schoteltjes koekjes aan. Eindelijk stiltevrij!

(verscheen als column in KW Kortrijk-Menen-Waregem op  05/09/24)

TINE ZIET (436): Onverwachte verbazing

Dit weekend ging ik samen met een vriendin op bezoek in de Vlaamse Ardennen. Toen we naar huis reden, stopten we nog bij een expositie in een prachtige tuin op de Kwaremont. We waren geen van beiden vertrouwd met die locatie en hadden de beeldenexpo eigenlijk gewoon puur toevallig ontdekt. Omdat alles goed ommuurd is, was het lastig in te schatten wat op ons wachtte. Groot was onze verbazing toen we de tuin zagen. Vol nijdige glooiingen. Op zich was ik daar met mijn hakken niet echt op gekleed. Het zorgde in elk geval voor wat hilariteit want eerst durfden we zelfs niet goed dalen. In gedachten zagen we ons dan ook als twee ballen naar beneden rollen. We waren niet de enigen die die gedachte koesterden, want veel mensen aarzelden . Dat was van op een afstandje mooi te zien. Klimmen en dalen zonder iets van houvast is best avontuurlijk op een zondagnamiddag zonder wandelschoenen. Uiteindelijk rolde er niemand. Er was een kip die dat bijna wel deed.

Uiteindelijk zagen we heel wat mooie werken. Dat deed ons wat zo op het onverwachte. Nog gingen we niet naar huis. We maakten nog twee tussenstops in Moen, het dorp van mijn moeders afkomst. Ook daar viel ik weer in fijne verbazing. Terwijl ik mijn zondag misschien anders gewoon vertrouwd had ingevuld, leek het nu alsof ik op verrassingsreis was.  Het enige wat hierbij ontbrak was de vertrouwde ovenkoek met omelet van moeke. Toen die er wél nog was, wist ik die nog niet te appreciëren. Omdat ik weer aan mijn meme dacht, schatte ik vroeger meer naar waarde.

 (verscheen als column in KW Kortrijk-Menen-Waregem op  30/08/24)