TINE ZIET (435): Taart

 Eén van de rituelen om mij mentaal voor te bereiden op een nieuw schooljaar is een schoolkalender van Klasse afprinten, verjaardagen van leerlingen en de geplande activiteiten van het komend schooljaar alvast invullen. Sommigen zouden misschien durven denken dat ik eerst de vakantiedagen markeer. Dat is niet het geval. Om heel eerlijk te zijn, komen die periodes al automatisch gekleurd uit de printer. Punt is wel dat het me niet om die verlofdagen te doen is. Dat de kalender ingevuld om me heen hangt, zorgt ervoor dat mijn mindset automatisch weer in werkmodus is. De nachtmerries over lege klassen horen daar spijtig genoeg ook bij. Ouders en leerlingen snappen die consequenties van niet herinschrijven of te lang wachten met inschrijven niet. Als er bijvoorbeeld twee leerlingen stoppen, kan het zijn dat er stukjes taart op een bord overblijven. In dit geval staat de taart voor een urenpakket. Als die stukjes niet ingevuld worden, moet de taart herverdeeld worden of moet ik schuiven met stukjes van collega’s, want hoe graag we ook ons werk doen, als puntje bij paaltje komt, rekenen we allemaal wel op de taart die we nodig hebben om onze vaste kosten af te betalen.

Natuurlijk zou het onzin zijn dat leerlingen om die reden blijven terugkomen. Hen is het om de hobby of de liefhebberij te doen. Werkuren met stukjes taart vergelijken, is in deze tijd van calorieëncalculators en BMI-normen niet zo bijster slim. Straks denkt men mij gezonder zonder al dat gebak en schrijft iedereen zich uit. Awel, ja dan eet ik nooit meer iets.

(verscheen als column in KW Kortrijk-Menen-Waregem op  23/08/24)

 

 

TINE ZIET (434): Ouder

Hoe ouder ik word, hoe groener mijn vingers lijken te worden. Dat is op zich niet verwonderlijk. Mijn ene paar grootouders had een enorme moestuin en mijn andere paar had een fijne tuin met fruitbomen en speelgras. Ook in mijn ouderlijke thuis stond het vol met planten op de vensterbanken en was er groen genoeg om op uit te kijken. Wat begon met enkele planten in huis, is inmiddels uitgegroeid tot een grote collectie. De moeilijkheid blijft natuurlijk om alles in leven te houden. Afgelopen week maakte ik tijd voor verpotten en stekken van mijn kamerplanten. Mijn hele keukentafel stond ineens vol met bloempotten. Dat compenseerde mooi de vergane planten in de emmer. Want die zijn er natuurlijk ook elk jaar. Ik kan niet goed doen voor alles en iedereen.

Het feit dat ik stekjes kan nemen van bepaalde planten of dat ik planten kan verpotten is iets wat ik nog maar enkele jaren ken. Het heeft me altijd een goed gevoel. Het bewijst dat ik wel degelijk kan zorgen voor dingen. Dit was de eerste keer dat er zoveel werk was. Dus ik ben wellicht op goede weg.

 Voor Moederdag verraste ik mijn moeder dit jaar voor het eerst met eigen stekjes. Normaal is zij degene die ze me geeft, maar ik bedacht dat het wel een mooi symbool kon zijn als ik haar eens iets kon geven wat ik bemoederd had. De stekjes bleken in eerste instantie niet goed aan te pakken, dus wekelijks keek ik met bange blik naar wat er van hen geworden was. Sinds kort pakken ze enorm goed aan en zie ik ze groeien tussen al haar planten. Stiekem denk ik dan dat ik naast dochter ook een beetje ouder ben. 

(verscheen als column in KW Kortrijk-Menen-Waregem op  16/08/24)

 

TINE ZIET (433): Overzicht

 Trouwe lezers weten dat ik mezelf afgelopen periode een retraite had opgelegd. Voor wie op resultaten zit te wachten: het is gelukt! Die medaille is alvast binnen! Het was geeneens zo moeilijk! Wat de gevolgen op langere termijn zullen zijn, valt nog af te wachten. In mijn hoofd zijn die prognoses nu nog te ambitieus. Ik kan jullie wel alvast verklappen dat het me toch echt letterlijk en figuurlijk deed stilstaan. Anders dan bij ziekte voelde ik de drang om in die stilstand toch nuttige dingen voor mezelf en voor het huis te doen. Ik vond rust in de structuur die ik normaal vervloek. Ik herontdekte mijn adem. Wat ik moest missen, miste ik eerlijk gezegd nét niet genoeg.

Soit! Op één van die dagen besloot ik dat het toch eens tijd was om mijn koelkast uit te mesten. Wat probeert een mens toch veel halsstarrig te bewaren! Meer nog dan rommel in een auto vertelt die specifieke inhoud toch wat heel wat over persoonlijkheid! Zo had ik ooit een date met een man die een volkomen lege ijskast had. Dat gaf me toch een onbehaaglijk gevoel. Het is dan ook bij die ene date gebleven. Al zal dat niet enkel aan de man zijn huishoudapparatuur gelegen hebben. Wat mensen dachten die mijn exemplaar opentrokken, kan ik enkel gokken. Nu is er overzicht en zie ik tenminste weer wat mist.

Na de drastische stilstand, volgt de herstart. Voor ik al te vrolijk uit de startblokken schiet, stel ik toch graag deze prangende vraag: Zijn er überhaupt singles die dekselse pestopotjes uit krijgen voor de inhoud nog groener wordt?

 (verscheen als column in KW Kortrijk-Menen-Waregem op  09/08/24)

 

TINE ZIET (432): Sloom

Deze zomer heb ik ook weer een project lopen. Anders dan andere jaren maak ik er veel minder poeha rond. Ik heb het ‘zomersloom’ gedoopt. Vertragen in een tijd van veel te veel. Ik schrijf weer postkaartjes en organiseer slome zondagen. Wat ik stiekem in dit project ook had ingecalculeerd waren 10 dagen voor mezelf thuis in afzondering. Ik noem het retraite. Eigenlijk is het gewoon detoxen en ouderwets bezinnen. In de hoop eindelijk wat rust te vinden, hardnekkige dingen te kunnen loslaten en sommige dingen weer in mezelf te kunnen ontdekken. Als ik dit schrijf, ben ik nog niet aan de helft en koester de hoop dat ik dit vol zal houden. De sapkuur die eraan verbonden is, is voor mij een immense opgave.

Zo komt het dus dat ik dingen waar ik me al een tijd aan stoor in huis opeens ga aanpakken. Zo zette ik al mijn hele bibliotheek weer op orde, schrobde de vuilnisbak en verzamelde al mijn financiële documenten. Tegen dat de kuur is afgelopen, hoop ik dat  mijn hele huis maar ook mijn lichaam en geest zich wat opgeruimd voelen. Het lijkt misschien allemaal wat utopisch, maar ik heb er vertrouwen in anders kan ik maar beter die zak chips in de kast opentrekken. 

Het is een vreemde gewaarwording dat ik meer en meer woorden als ‘onthaasten’, ‘mental health’ en ‘flow’ begin te gebruiken. Hetzij nog in mijn hoofd. Een paar geleden had ik het er nog moeilijk mee en vond er een gek flets kleurtje aan hangen. Bizar hoe het kan verkeren. Zou het zijn omdat het vakantie is? Is het de leeftijd? Of heb ik met te veel interesse naar de slakken in mijn tuin gekeken?

(verscheen als column in KW Kortrijk-Menen-Waregem op  01/08/24)