TINE ZIET (407): Potdicht

Sinds ik mijn rolluiken helemaal dicht doe als ik ga slapen, word ik niet meer wakker met een strooisel van licht. Ook de ochtendspits naar de school komt niet meer tot in mijn oren. Op zich is dat wel jammer, maar ik investeer deze winterdagen in diepere slaap. Ik heb namelijk gemerkt wat iedereen wel weet: hoe dieper je slaapt, hoe energieker de dag door. En dan telt eigenlijk wel elk extra half uurtje slaap. Nadeel is dus wel dat ik geen enkel idee meer heb van wat zich buiten afspeelt.

Zo stuurde mijn wandelcompagnon me zondagochtend een bericht waarin ze het had over sneeuw. Ik was net wakker toen ik het las en rolde me al in een bolletje onder mijn dons met het idee van een heerlijk sneeuwtapijt. Verwachtingsvol trok ik even later de rolluiken op, maar er was slechts sprake van sneeuw in andere delen van het land. Wat op zich een geluk is, want sneeuw is voor mij pas mooi en leuk als ik er niet doorheen moet. Paniekerige berichten in het nieuws helpen niet daarbij. 

 De jongste tijd besluipt me meer en meer het gevoel dat ik de rolluiken beter dicht kan houden. Potdicht. Alsof het oogkleppen zijn waarmee ik me wil afschermen van al die dekselse paniekberichten. Toch verlang ik er heel erg naar om dat dat eerste lentelicht weer op mijn bed te voelen door de kiertjes van de rolluiken. Ik zal met plezier wakker worden met de schoolgaande kinderen in dat eerste ochtendlicht. Dat zal mij en wellicht ook jullie opladen tot een lach op het gezicht.

(verscheen als column in KW Kortrijk-Menen-Waregem op  19/01/24)