Versieren. Het is een talent dat me niet is meegegeven. In
geen enkele betekenis van het woord. Waarom zouden er franjes moeten zijn?
Waarom zou je iets of iemand willen inpakken? ‘Soberheid siert’ altijd. Er was
maar één moment in het jaar waarop er een doos versiering uit het rek werd
gehaald en afgestoft. Die met daarin de kerstversiering. Elk jaar dezelfde
slingers, de identieke krans met lichtjes. Meer moest er niet zijn. Ik kan me niet
herinneren dat mijn moeder ooit in de winkel stond om eens andere kerstballen
te kopen. Het enige wat elk jaar anders was, was de boom. Soms eens uit de
winkel, soms gewoon uit de tuin. Het was een mooie traditie om die boom dan samen
vol te hangen. Daar was het nu precies om te doen: dat samen. Alleen is er
eigenlijk niets aan.
In elk geval: ik kan me niet herinneren zelf ooit een
kerstboom gekocht te hebben sinds ik het huis uit ben. Behalve dan een
decoratieve witte, maar dat deed ik eerder voor de lichtjes. Een lichtsnoer
bleef eens meer dan een jaar hangen in mijn woonkamer, omdat het toch wel een
gezellig soort licht was. Het soort gezellig dat kon blijven. Nu betrapte ik
mezelf erop dat ik voor het eerst sinds jaren kleine decoratieve spulletjes
kocht om toch wat in de kerstsfeer te geraken. En kijk! Ik spin zachtjes bij de aanblik van
de kerstverlichting op de Grote Markt en in de straten of aan een raam dat ik
voorbij wandel. Wellicht is een nieuw hoofdstuk in mijn versiercarrière
aangebroken. Krijg ik opeens wel oog
voor decoratie? Of is het gewoon de heimwee naar het me spiegelen in de
kerstballen, het proberen recht op te zetten van de piek, het krampachtig
Tineke willen blijven zijn? Wie zal het zeggen?
Straks begeef ik me weer naar kerstmarkten. Tot nu toe vond
ik dat eerder te druk en te kitcherig. Maar misschien voel ik me er dit jaar zo
thuis dat ik spontaan begin te versieren. Het maakt me een beetje bang maar ook
wel benieuwd. Ik zal het jullie ongetwijfeld weten te vertellen. Of niet.
Jullie zien het binnenkort gewoon aan mijn gevel. Als er een mannetje aan
hangt, heb ik gewoon een ander leven.
(verschenen als column in de De Weekbode / De Leie op 09/12/16)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten