Het kostte me al een paar pakken schrijfpapier. Eén pen. Meer dan vijftig inktpatronen en heel wat postzegels. Maar bovenal een stapel woorden. Over wolken. Over een klok die te hard tikt. Over wat die dag bijzonder voor me was of niet. Geen literaire meesterwerkjes . Maar vast wel boeiend om later in een dikke map te verzamelen en te lezen door wie mij graag ziet.
Er zijn mensen die me gek verklaren dat ik zoveel minuten in een enveloppe steek. Dat ik verkleurende inkt boven het elektronisch postverkeer verkies. Dat is hun recht. Ik weet dat ik met mijn brieven mensen aan het lachen breng. Of ze beroer. Of dat ik ze met vraagtekens achter laat. En daar doe ik het voor. Zoveel haast. Zoveel spoed. Dan doet een echte brief eens goed. In de enveloppe zit meer dan papier. Ik bezorg de postbodes weer het echte werk en laat ze fluiten met groeten in de linkerbovenhoek.
Natuurlijk is het leuk om een briefje terug te krijgen, maar terugschrijven is geen must. Niemand moet zich verplicht voelen om mij een enveloppe terug cadeau te doen, Inmiddels heb ik een paar vaste correspondenten. Ook na mijn jaar, zal ik die correspondentie blijven verzorgen.
Nog een kleine negentig brieven te gaan. Omdat ik oorspronkelijk 365 verschillende brievenbussen wou bereiken, graag nog deze allerlaatste oproep, hierna vraag ik het niet meer: wie wil een brief van mij? Een echte. Of wie wil een brief van mij cadeau doen? Dat kan gerust ook. Ik schrijf naar bekenden en onbekenden. Wie de moeite deed om terug te schrijven, mag natuurlijk nog een wederwoord verwachten.
Wil je zelf nog eens het plezier ervaren van een ambachtelijke brief in je handen? Word je graag weer terug geslingerd naar de tijd waarin je op kamp een briefje kreeg van het thuisfront? Of wil je iemand die je kent dit plezier doen? Meld je dan aan in mijn virtuele brievenbus en als de postduif een beetje mee wil, dan valt er nog voor het einde van 2015 een stapel inktblauwe woorden op je deurmat.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten