De kunst de zee in een glas te vangen

Het is duidelijk! Kunst wordt beetje bij beetje gekortwiekt tot een mistroostige legbatterijkip. Ik word daar droevig en kwaad om. Al een hele tijd geleden schreef ik hier een stukje over (*). Meer hoef ik daar ook niet over te zeggen. Meer wil ik daar ook niet over kwijt. Of ik verglijd in zeer slibberige golven waarin ik mezelf een stuk verlies. Er is hierover trouwens tegenwoordig al genoeg zinnigs over geschreven en gezegd.

Maar ik bedacht dat ik, simpele duif, er toch wat aan wou doen, want ik zal toch wel niet de enige zijn, die in deze tijden bespaart op kledij, restaurantbezoek, reizen,... maar zelden op cultuur. Ik koop het in elk geval nooit bij de witte producten. Waarom? Omdat het iets met me doet wat geen enkel ander materiële aankoop doet: het maakt me rijker als mens. Het geeft me meer zin in dit leven. Het maakt mijn denken lichter.

Daarom wil ik wat proberen te doen. Ik haal een oud project van onder het stof. Elke week wil ik een vleugje cultuur in je virtuele postvak gooien, een verlichtend stapeltje woorden of een bijzondere foto, een verrassende tip, een link naar muziek... Helemaal gratis en voor niks. Geen zelfpromotie. Want wat zou het zonde zijn als we allemaal zouden moeten wachten op de koopjesperiode om eens en mooi schilderij te kunnen zien of om een prachtig gedicht te lezen!

Italo Calvino schreef ooit, zoveel jaar terug: 'Poëzie is de kunst de zee in een glas te vangen." Laat het ons proberen: om die zee in een glas te vangen, alvorens ze wordt weggetrokken over de venijnige stekelige rand van deze wereld omdat men liever droog wil leven.

Omdat het er wél toe doet!
Echt!

Schrijf je in voor dit initiatief via:  zee.in.een.glas@gmail.com.
Een houvast. Wellicht.
Uitschrijven kan altijd.


(*) Dat stukje is hier te lezen.