Ooit (23)

Ooit was ik vanzelfsprekend.

Schaamteloos ging ik met andere kinderen spelen en was ik toch opeens alleen: ergens was iemand nog allener. Daar begon ik dan een nieuw spel mee.  In het slechtste geval deelde ik mezelf in twee of meer. In mijn eentje was ik de juf  én de hele klas. Ik was verkoper en de klant. Dat ging vanzelf. Op die manier kon ik mij altijd amuseren.

Hoe het gebeurde, ik weet het niet, ik denk dat het de bril was of de beugel. Of de combinatie van de twee. Wellicht ook het huilen om de rekstok.  Ineens werd ik opvallend niet gekozen. In de turnles stond ik lang tegen de muur. Het was gedurende die wekelijkse minuten, die als uren voelden, dat ik bedacht niet zo vanzelfsprekend meer te zijn.  Met die stenen in mijn rug, voelde mijn zijn in elk geval een heel pak koeler. Wie mij had moeten kiezen, verloor. Spelen werd een soort van vechten.

Ook al speelde dat soort vechten zich alleen in de turnles af (voor heel wat andere dingen werd ik wel enthousiast gekozen),  in mijn hoofd was het toen voorgoed voorbij met onbezonnenheid. Alvorens ik spontaan bij een groep ging staan, bedacht ik dat ze me niet hadden gekozen. Had ik wel het recht om zonder uitnodiging naar daar te gaan? Was mijn aanwezigheid wel gewenst?
Ik weet wel, die turnleerkrachten bouwden aan conditie en sportiviteit, maar ze snoeiden door hun jarenlange selectiemethode behoorlijk in onstuimigheid.

 Inmiddels woon ik al meer dan 14 maanden op een nieuwe plek Een nieuwe stad. Hier geen turnverleden. Ik draag het nog steeds: dat gefnuikt gymverleden.  Ik leerde al heel wat mensen kennen en voel me hier best goed. Maar zie ik ze met anderen, durf ik niet zo goed bij hen te staan. Dan voel ik me opdringerig en ongewenst.  En begin bij voorbaat al te zweten. Dat duurt meestal een glas of twee. Dan kan ik er wel tegen. Gevat zou ik dan elke bal wel kunnen vangen. Op de balk van spreken geen trillende benen meer.  Alleen de bok blijft knap lastig. Daar kan ik na al die jaren nog steeds niet lichtzinnig mee spelen.