Moeders, pas op je ganzen!

Het zal maar je dochter wezen naast je op de trein.
Dat meisje dat dit jaar achttien wordt en na de zomer psychologie gaat studeren. Nu van een opendeurdag weer naar huis rijdt. Met haar mama en haar nieuwe felle tas. Zonder die tas lijkt ze vijftien. Wat klinkt ze jong. Wat is ze fris.

Schuiven daar twee jongens aan met blikjes bier. Dat belooft toch niet veel goeds. Zo op dit uur. Een uur of vijf in de namiddag. Dat nog op een zondag. Tany Minoek ziet de ogen van de moeder glijden van het bier naar de starende wijde pupillen van de jongens. Ze kijken het bloesje van haar dochters lijf. En dochterlief vindt dat wel geil. Dat zegt haar blik en ook haar stijf.

De jongens komen van een feestje van de nacht daarvoor. De een neemt voortdurend het woord en probeert de psychologe-in-het-hoofd te imponeren. Een vlotte gast. Hij vraagt of ze wel zeker weet zo'n zware opleiding te kiezen. Want psychologen hebben het zwaar. Dat is een feit. En trouwens uitgaan is best moeilijk als je zoveel moet studeren. Toch? Moeder stikt bijna in al dat blik en nu ook in die woorden. De andere jongen piept af en toe wat vreemde klanken toe. Maar bovenal: hij zwijgt.

Dan ziet Tany wat er gaande is. Als enige in heel de trein. Een toneeltje van de beste plank. Wat de moeder vreest, dat ziet zij niet. De stille jongen streelt de benen van het meisje. Zo helemaal tot aan haar dij en weer terug. Zijn hele stille rit. Het meisje spint de jongens allebei glimlachend toe. Kijkt af en toe dochterlijk lief naar mama toe. Dan nadert het eindstation en ze wriemelt zenuwachtig in haar tas.

Als de trein stopt, loopt de moeder geshockeerd nog door die blikken eerst de coupé uit. Het meisje aarzelt. En in amper één seconde tijd kust ze de stille jongen op de mond en propt een briefje in z'n hand. De ander kijkt verbaasd. Dwingt haar tot een brave zoen. Hij krijgt verder niets. Hij snapt het even niet. Totdat de trein weer in beweging schiet.

Het briefje gaat van hand tot hand. "Ik vind je echt keileuk." met daarbij haar nummer. De stille jongen zit versuft andermaal te lezen en te lezen.
De luide verbaasd zich over het feit dat ze zo mooi geschreven niet zichtbaar geschreven heeft. En stiekem toch is hij verbijsterd dat niet hij gekozen werd.
Het nummer wordt opgeslagen, ingetikt. De stoere zegt: "Wacht maar tot je haar nuchter ziet..." En dan na meer dan 3 minuten stilte zegt de stille lezend, maar met opeens een minder piepende stem: "Dat is dan nummer vier op rij. Deze week ga ik toch heel goed van de grond. Jonge sletjes ontgroenen, man. Je moet het ook maar eens doen!"

Later aan de bar, zoekt Tany naar een blik die prikt. In haar tas raakt ze de kaft van haar lievelingsboek 'De Passie' aan en lacht daarbij hardop. Nee, ze denkt niet aan de sex. Ze denkt aan een boer met ganzen.