De dag dat ze er niet was, zag ze een kapitein. Hij keek niet over water. Tuurde over groene bomenzee. Zij stond op en liep naar waterzee. De kapitein onder haar muts staarde met haar mee. Zag de golven. De maan.
Vloed kwam op, maar begoot haar voeten niet. "O Captain! My Captain! Als ik jou draag, bespaar mij dan niets."
En toen de zee niet kwam, stapte ze zelf naar water toe. De pet van de kapitein lichtte op in zwarte avondgloed.
Een schaduw op de dijk keek toe en zag: een inktzwarte vlek met rook spuwde vuur en spoelde zonder schoenen aan. De lucht werd boom. De bodem zonk. De wereld dreef. Gedaan.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
-
Laten we het eens over de olifant in de kamer hebben. Ja, ik weeg teveel. Dat er in mijn medisch dossier 'obees' staat, dat ik daard... -
Toen ik twaalf jaar geleden naar deze stad verhuisde, verklaarden mijn familie en vrienden me gek. Ze dachten toen al dat ik naar de margin...
-
Afgelopen week vertoefde ik in mijn eentje in Krakau. Hier een eerlijk reisverslag. waarin natuurlijk niet tot in alle details zal worden g...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten