Afgelopen week mocht ik weer ervaren dat ik na al die jaren nog steeds bang ben van Sinterklaas en zijn knecht. Toen ik nietsvermoedend een warenhuis in wandelde, zag ik ze bij de groenten- en fruitafdeling staan om daar klanten op te wachten. Ik merkte dat ik treuzelde en dat ik hun richting toch probeerde te ontwijken. Als waren ze een politiecontrolepost. Ik voelde een opluchting door me heen gaan, toen ik constateerde dat ze me niet hadden aangesproken. Mijn blos kon onderhuids blijven. Mijn ongemak slikte ik door bij de schappen met de schoonheidsproducten. Wat bezielt een zesenveertigjarige vrouw dat ze nog altijd knikkende knietjes krijgt van dit duo?
Bij nader inzien heb ik het ook met clowns, mascottes van
parken en agenten. Zelfs als ik de persoon onder vermomming ken. Niet dat ik
enige verwantschap zie in deze specifieke voorbeelden. Gaat het om ontzag? Of
pure schrik? De lijn is dunnetjes. Deze zomer mocht ik ervaren dat ik het ook
heb met helden: ik kan echt nog dichtklappen als ze in mijn buurt komen. Maar
evengoed bij mensen die ik ten alle koste wil negeren omdat ze me een
onbehaaglijk gevoel bezorgen. Want die zijn er natuurlijk ook.
Ik mag dan wel erg cool lijken en grote mond hebben op een
podium, ik word toch een klein meisje als ik geconfronteerd word met dergelijke
ontmoetingen. Op zich is dat niet erg. Het maakt me in eerste plaats nederig en
bewust van de onvolmaaktheden in mijn eigenste leven. Daarenboven houdt het me behoedzaam als men
mij negeert. Ben ik dan een held? Of een geest?
(verscheen als column in KW Kortrijk-Menen-Waregem op 11/12/25)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten