Zoals een auto nog even van zich laat horen als die tot stilstand is gebracht na een lange rit, zo is het ook met adrenaline en energie in mijn mensenlijf. Zo kende mijn herfstvakantie weinig rust. Vol zingeving en leuke projecten. Tot stilstand kwam ik pas op de laatste dag. Voor het eerst in tijden eens een lege dag. Ik voelde het: elke vezel van mijn lijf weigerde om effectief niets te doen. Dus besloot ik maar om rustig op te staan en te ontbijten en daarna gewoon nog eens naar de expo’s te gaan kijken in het CC en in het Schippershof. Op mijn gemakje. En opeens diende zich daarvoor gezelschap aan. We spraken af om samen te gaan.
Te voet naar de Waalvest kwamen twee vrienden uit een
restaurant gelopen om me begroeten en te omhelzen. Hun mannenparfums droeg ik
verder de hele zondag met me mee. Ik kwam almaar mensen tegen die ik kende. En
met mijn toevallig gezelschap belandde ik nog op café. Zodat het eigenlijk al
avond was toen ik naar huis wandelde. Onderweg had ik een erg boeiend gesprek
met een vrouw die op zoek was naar een dakloze vrouw die ze op een pasta wou
trakteren omdat ze zelf ook nog dakloos was geweest. Vanuit een café zwaaide
een vriendin me hartelijk toe. Even dacht ik:” Ik ga erbij zitten!” maar toen
zei mijn lichaam: “Nu is het wel goed. Ga maar eens naar huis. Op de bank. Naar
je kat. Nog enkele uurtjes platte rust. Het was een mooie dag. Een goede
vakantie! Maar dat was dat.”
Ik plofte voldaan neer, gniffelde met enkele afleveringen
van ‘Hacks’ en kroop daarna voldaan van al die dynamiek in bed. Wanneer mag het
weer?
(verscheen als column in KW Kortrijk-Menen-Waregem op 06/11/25)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten