TINE ZIET (482): Pantotine

Om mijn zomervakantie wat zinvol te besteden, engageer ik me om een dag mee te draaien op een willekeurige werkvloer. Zo gebeurde het dat Mister Cooper me uitnodigde..Hij vroeg me om mee te doen met zijn pantomine-act die hij in de zomer dagelijks op het Wapenplein in Oostende opvoert. Wie denkt: “Dat is misschien toch wel een tikkeltje te veel in je eigen sector, Tine” zal ik streng aankijken. Ja, ik heb een drama-opleiding en geef expressielessen, maar pantomine is iets wat ik altijd heb willen vermijden. Ik vind het eerlijk gezegd eng om naar te kijken, laat staan om er zelf deel uit van te maken. Dapper als ik ben, ging ik toch op deze uitnodiging in want het gaat natuurlijk niet om leuk of niet leuk: het gaat erom om voortaan met een andere bril naar andere beroepen te kijken.

Laat me vertellen, dat mijn respect voor het vak enorm gestegen is. Je staat daar figuurlijk helemaal in je blootje. Je kan niets zeggen of bewegen en iedereen loopt langs en om je heen met camera’s, grommende honden en grijpgrage vingers. Je moet in je rol blijven om centen in je hoed te krijgen. Stoere vrienden proberen je belachelijk te maken. Je staat als het ware maar beter voor paal, dan dat je faalt.

Uiteindelijk werd het toch fun maar echt los werd ik niet.
Voor Mister Cooper is dit dagelijkse kost. In al die stilstand de meest oplichtende gezichten vinden. Daar blinkt hij om. Misschien nog dit geheim: zelfs de kleinste cent, wordt met dankbaarheid en spektakel onthaald. Nooit nog loop ik zomaar dit soort act voorbij.

(verscheen als column in KW Kortrijk-Menen-Waregem op 17/07/25)