TINE ZIET (455): Wachtwoord

Het nieuwe jaar ben ik alvast vloekend ingezet. Dit allemaal omdat mijn mobiele telefoon het ineens liet afweten. Gelukkig had ik al een nieuwe klaarliggen voor het geval de barsten op mijn scherm ineens alles zouden verprutsen. Ik had natuurlijk geen andere voorzorgen genomen. Bijgevolg zag ik me uren klungelen met apps herinstalleren. Piekeren over wachtwoorden, sukkelig met papier en potlood om codes die per sms binnenkomen op te schrijven (omdat ik ze niet meer kan onthouden), op zoek gaan naar een ouderwetse eID-lezer. Zorgvuldig geselecteerde foto’s verloren en het allervervelendste: ik had opeens een lege kalender bij aanvang van het tweede semester. Hoe heerlijk dat ook mag klinken, het is behoorlijk tijdrovend om alles weer op te moeten snorren.

Ik had heimwee naar de tijd waarin ik slechts mijn klasnummer, leeftijd, adres, en telefoonnummer moest onthouden. Zoveel wachtwoorden! Misschien noemen ze daarom wel wachtwoorden: ze zetten alles in wacht als je ze niet meer herinnert. Opschrijven in een boekje wordt afgeraden. Een briefje in je portefeuille met daarop alle codes ook. De wachtwoorden op een notitie in je gsm bewaren heeft dan geen enkele zin. Met die hersenpan is memoriseren ook niet zo makkelijk meer als voorheen.

Bij dat wanhopig sprokkelen en tokkelen, vervloekte ik het bestaan van de gsm, de cloud en verficatiecodes zo danig dat ik er ’s nachts zwetend van wakker werd. Wat als ik op een dag mijn eigen wachtwoord tot ontwaken niet meer zal herinneren?

(verscheen als column in KW Kortrijk-Menen-Waregem op  09/01/25)

 

TINE ZIET (454): Toeval

Wat ik soms nog vaak als toeval beschouw is in feite een griezelig gevolg van algoritmes. Zo zag ik gisterenavond een film met daarin een schitterende dansscène. Ik kende het nummer niet en bedacht dat ik het wel fijn vond, maar omdat het al erg laat was, zocht ik het liedje niet op. De kans bestond dat ik er nooit meer zou aan denken, maar via een playlist die me elke week laat kennis maken met muziek op basis van mijn eerdere luistergedrag, weerklonk de ochtend later nét die song en zag ik er de aanstekelijke danspasje nog vers in het geheugen bij. Kan men nog van toeval spreken, als film en playlist, schijnbaar los van elkaar, me allebei via het world wide web bereikt hebben?

 Ik mag graag in toeval en geluk geloven. Zo zijn er toch een paar dingen die op mijn pad gekomen zijn op zo’n toevallig gepast moment dat ze uiteindelijk toch een stukje van mijn levensweg bepaalden. Hoe kan een jongen waar je stiekem verliefd op bent bijvoorbeeld toevallig nét dan de hoek om draaien? Hoe kunnen vonken uit trampalen schieten, als je net  luidop ‘Fire’ van The Pointer Sisters zingt?

Graag wil ik in de naïeve veronderstelling blijven dat het nog kan. Dat er eenmaal soms dingen spontaan in je leven komen. Dat klein geluk geen resultaat is van cookies en uitgedokterde scenario’s. Een samenloop van gebeurtenissen op schitterende wijze bizar! Verwondering die zich aandient, omdat je nog in staat bent om toeval te zien.

 Als jullie me nu willen excuseren: ik heb mezelf nog enkele dansmoves aan te leren.

(verscheen als column in KW Kortrijk-Menen-Waregem op  03/01/25)