Sinds kort bewandel ik een nieuw pad. Ik ga uitvaarten voor in aula’s. Niet als uitdaging maar voor écht. Naast mijn job als juf. Voor sommige mensen klinkt het als een tang op een varken dat ik als driftige schreeuwer opeens ingetogen aan een micro sta. Voor anderen zal het geen verrassing zijn. Altijd al heb ik woorden in me gehad die kunnen en willen troosten. Hoe ouder ik word, hoe meer voldoening ik haal uit het feit mijn talenten zinvol te gebruiken. Het is een meerwaarde in het leven. Het maakt me rustiger en meer in balans.
De eerste keer dat ik als kind onrechtvaardigheid voelde, had
er mee te maken. Een vriend van de familie was gestorven en de rijke weduwe
vertikte het om meer centen uit te geven aan de uitvaart dan nodig was. Ze liet
hem opbaren in het mortuarium van het ziekenhuis. Op zich niets verkeerd mee maar
ik kon toen als kind het verschil zien tussen dood met zorg en dood met minder
zorg. Omdat die man zoveel voor ons en haar gedaan had, ervoer ik voor het
eerst het gevoel van oprechte kwaadheid. “Kon je voor hem niets meer laten
doen?” dacht ik toen.
Later bij uitvaarten merkte ik dat ik me kon ergeren aan
diegene die de dienst leidde. Een onaangename stem, te weinig intonatie,… Het
was meer dan beroepsmisvorming. Het was ook een schreeuw naar meer warmte.
Sterven is op zich al droevig genoeg. Woorden hoeven niet afstandelijk en kil
te zijn. Op dat moment moeten woorden net troost bieden en omarmen.
Ik botste op ‘Diep Respect’ en zo komt het dat ik blij ben
met de eenvoudige zorg en troost die ik daar nu als voorganger kan bieden.
(verscheen als column in KW Kortrijk-Menen-Waregem op 28/08/25)
