Zwaartekracht

Op een ochtend word je wakker. Veel te vroeg. En je vindt niet jezelf onder het dons. Maar het is ook niet iemand anders. Het voelt als iets. Iets dat hoopje heet. Iets dat ongetwijfeld zwaarte heeft. Veel zwaarte. Het drukt je matras tot door de vloeren en de kelder naar het zwarte gapende gat. En jij glijdt mee.
Is dat nu waanzin? Is dat nu het begin van het allerlaatste eind?

Op een ochtend word je wakker. Veel te vroeg. En je vindt jezelf opeens terug als hoopje. Blaas je jezelf tot moes? Huil je iets maar uit je lijf? Je doet maar wat je moet. Het voelt niet goed. Het voelt als stuipen. Je schokt je eigen leven uit. Je schudt je hoopje door elkaar. Weet niet meer waar je ooit beginnen moet.
Dat is toch waanzin?

Op een ochtend word je nog eens wakker. Je denkt opgelucht: "Dit was een droom." Je springt uit bed en maakt je dag wat minder grijs. Maar de hele dag en zelfs daarna begrijp je niet wat dat gat daar in de kelder doet.

Het komt wel goed, Tany! Het komt wel goed.

Meet

Stel: iemand wil de omtrek van bepaald lichaamsdeel meten.

Dat kan. Uit nieuwsgierigheid. Uit ijdelheid. Uit bezorgdheid. Het maakt nu niet uit over welke 'heid' het gaat. Om die omtrek te kunnen meten, is er natuurlijk een meetinstrument nodig. Dan loopt die iemand dus in het warenhuis op zoek naar één of ander ding om mee te meten. Maar dan geen lat. Die kan er niet omheen.
Vraagt die iemand dan aan een medewerker van dat warenhuis: "Excuseer, ik zoek iets om de omtrek van mijn eh... (want je gaat een toevallige medewerker van een warenhuis toch niet verklappen wat je dan wel wil meten) te meten?"

Verwijst die medewerker je dan onmiddellijk naar de doe-het-zelf-afdeling? Een plooimeter misschien? Of probeert hij je toch een lineaaltje aan te smeren?
En moet je dan met een rode kop bekennen: "Het is voor mijn buik. Die kan er toch niet omheen, mijnheer?"

Kijkt die mijnheer dan naar je buik?
Schrikt hij?
Kleurt hij rood?
Of zegt hij dan droog: "Die valt met niets uit deze winkel hier te meten. Maar met een lintmeter uit onze naai-afdeling lukt het vast na enkele maanden diëten."

En wat zeg jij dan?

Tany Minoek! zou van slag de hele supermarkt maskeren. Dit met de geur van ui en van citroenen. Met haar wagentje zou ze in gedachten rijden naar de slagroomsoezen...

Allerheiligen

Ze liep er heen. Naar alle doden. Met een paraplu en een veel te grote pet.
Geen boeket in haar hand. Ze dacht: "Ik lach ze allemaal een bloem toe." Haar grootouders een roos. Sommigen een tulp. Anderen een orchidee.

Eerst moest ze voorbij een grote hond. Zo leek hij toch vanachter die ijzeren deur. Hij blafte al enkele bloemen uit haar mond. Ze schrok.
Toen ze voor het kerkhof stond, herpakte ze zich en zag dat er bijna niemand was.

Ze deed haar ronde. Begon waar ze altijd begint. Aan de stenen en de tekeningen te zien, was ze lang niet de eerste. Hier: de roos. Daarna de geranium. Een grote tulp. Maar toen ze op het nieuwe gedeelte kwam en een orchidee maakte, leken de zerken opeens te drijven. Haar voeten werden de aarde ingezogen. Ze moest zich losrukken en vergat te lachen. Het regende tot in haar ogen. Vooral toen ze voor die graven stond, die er vorig jaar nog niet waren. Ze gleed er bijna uit.

Haar schoenen staan nu mooi te drogen. Daarnaast zitten haar ogen. Voor haar neus een scheefgezakte en verlepte bloementuil. Tany Minoek! bekomt.

Doden blaffen niet. Ze bijten. Trekken je voor altijd naar zich toe.


(zie ook: vorig jaar)

To be or not to be!

Sinds Tany Minoek! zich heeft voorgenomen om niet langer te kijken naar mensen in de trein, zeker niet als ze de deur van de coupé openschuiven en al zeker niet als ze voor haar neus komen zitten, maakt ze zich ernstige bedenkingen over haar zijn.

Een eerste voorval: een man. Deftig. Dat kan ze zien als hij vanuit de verte op haar toestapt. Maar ze kijkt niet op wanneer hij schuin voor haar neerploft. Ze verstopt zich achter haar tijdschrift. Het is dan ook al bijna middernacht. Ontspanning op een trein is dan een must. Het duurt nog geen halve minuut of ze hoort de man praten. Niet tegen haar. Gelukkig. Dat kan ze toch tenminste opmaken uit zijn toon. Het is duidelijk dat hij een Engelse tekst voor ogen heeft en dat hij die tekst moet corrigeren. Hij is een strenge corrector. Zo eentje met een arrogante toon. Elke zin moet eraan geloven. Korte metten maakt hij met de man aan de andere kant van zijn telefoon. "Moet dat nu?" denkt Tany. "Moet dat hier?" en omdat ze niet durft op te staan, blijft ze de hele zit zitten. Een antwoordapparaat. Ze is er niet. Echt niet.

Een tweede voorval: een man. Donkere huidskleur. De coupé zit nog lang niet vol, toch gaat hij vlak voor Tany zitten. Zoiets zorgt er natuurlijk voor dat ze dieper in haar tijdschrift duikt (ja, het is weer bijna middernacht). De hele rit kijkt ze naar de letters en zijn voeten. Hij spreekt geen woord. Zelfs niet in zijn telefoon.
Het is een stillere en langere reis dan anders. Pijnlijk zelfs. Als ze opstaat omdat ze bij haar eindbestemming is, ziet ze dat hij ook opstaat. Door dezelfde deur stapt hij na haar op het verlaten perron. Ze zijn de enige twee mensen die die nacht de trap afdalen. De enige mensen die die nacht hun fietsen moeten ontsluiten.
Hij rijdt weg met een vaart. Zij rijdt trager want bevroren. Bijna vergeet ze hem. Tot ze bijna thuis is en een fiets inhaalt. Hij is het. Een blik en ongemak. Ze knikt dus verlegen "goeiennacht!" Maar hij bekijkt haar of ze zwart is. Laat haar knikje voor wat het is.

Misschien moet Tany weer gaan kijken. De vreemdste gesprekken krijgt ze dan. Maar ze is er dan en lijkt dan tenminste van wat pietluttig klein belang.

Meestopper

Toen haar zus enkele maanden geleden maar geen moeder werd, ontdekte Tany Minoek! de meemoeder. Een etiketje dat perfect op haar grote voorhoofd paste.
Intussen is ze al een tijdje meemoeder af.

Op haar voorhoofd kon het niet lang leeg blijven. Na meemauwer (de katten moesten het nog leren) en de meezweter (ze zit zowaar op fitness, maar wacht nog steeds op haar eerste zweetbeurt) is er plaats voor de mee-stopper-met-roken. Dit laatste bedekt niet alleen letterlijk het hele hoofd inclusief meervoudige onderkinnen van Tany. Haar hele lijf moet eraan geloven.

In het huis van Tany was er lang een Roker. Hij rook de gordijnen bruin. Hij rookte nicotine op de ramen. Hij rookte tabak op het toetsenbord. En bovenal: hij rookte de parkieten bijna gaar.

Sinds kort is de Roker Niet-Roker en (onder invloed van winegums, koffie en ijskoude kalkoen)is de hele woonkamer onherkenbaar netjes.
Tany heeft het ontzettend moeilijk om de woonkamer onherkenbaar te houden. Iedere keer als er weer een rommeltje op stapel ligt, denkt ze: "Niet doen." en "Laat dat!" Hij laat immers ook wat... En nog ook nog eens heel wat. Maar als Niet-Roker even niet in de buurt is, legt ze af en toe een stapel neer voor de goede orde. Dan gooit ze haar vieze sokken voor even op de vloer, kruimelt chips op het toetsenbord en licht een paar keer de aansteker op. Om daarna alles vliegensvlug weer op te ruimen. Want ook zij stopt op haar manier met roken (inclusief winegums - vooral winegums).

Alleen de parkieten hebben het niet echt moeilijk met de onherkenbare plaats bovenaan de kast. Ze piepen en springen vrolijker. Frisser. Als herboren.

Te droog:

Een stukje theater in je huis, in je tuin, in je zaak, voor je voordeur of op je festival?

Nodig Gabriëlla eens bij je uit!
Ze heeft niet zoveel nodig.

De voorstelling Amen & Uit! duurt circa 30 minuten én is vochtig.


Mail als de bliksem naar dit adres.

Teiltjesperiode

Picasso noemen doet Tany Minoek! zichzelf niet. Dat is veel te hoog gegrepen. Toch is ze ervan overtuigd dat ze zich binnenkort maar eens op een andere periode moet storten. Eentje zonder teiltjes. Eentje zonder water. Google het er maar eens op na. Ze heeft als Vissen al heel wat ondiepe plassen doorzwommen...

Mocht ze op deze heroïsche leeftijd overlijden en iemand haalt het in zijn hoofd om een IM over haar te schrijven dan zou men letterlijk verzuipen. Niet dat ze niet denkt dat ze onbeduidend is. Een mini-druppel in de zee. Maar als een truck of een haastje zorgt dat ze niet meer is maar was, zal ze toch herinnerd worden?

Iemand?

"De teiltjesperiode van Tany Minoek! ving aan in een experimentele fase na haar verschrikkelijk saaie puberteit. De geeuwende kunstenares probeerde de tijd de doden met haar waterangst op allerlei manieren te ontvluchten. Dit door er over te schrijven, maar ook door het water op te zoeken.
Een eerste échte uiting was er in 1988 met het klankgedicht de Matzeelor, waarin ze haar fascinatie voor de zeemeermin verklankte. Daarvoor stond ze in een teiltje water.
Jaren later in 2007 viste ze flessen-met-boodschap uit de zee in haar monoloog Coming Home, gebaseerd op de Odyssea. Het duurde niet lang of de teil kwam opnieuw boven. Een paar maanden met haar monoloog Amen & Uit! daarin verbeeldde ze het einde van de wereld door in een teil te verdrinken. In 2008 schreef ze de monoloog De ondergang van een koninkrijk. Daarin zit het personage in - jawel - een bad. Toen ze in 2008 in een van haar laatste performances van Amen & Uit! haar neus bezeerde aan de teil, maakte Tany Minoek! stilaan de overgang naar de Blauwe Periode."

Of kleurt die neus uiteindelijk nog paars?

Over Wachten en Spijt

Er is wachten en er is Wachten. Het verschil? In het tweede geval hang je aan een draadje.

Soms wil Tany Minoek! een draadje. Ze naait het eigenhandig door haar hersenen en gooit het uiteinde naar iemand toe. Spontaan of na dagen pruttelen. Het liefst naar iemand die iets voor haar betekenen kan, iemand met een oor bijvoorbeeld. Of iemand met een hand. Of twee. Ze verkiest iemand die niet vergeetachtig is, opdat hij af en toe blijft trekken. Dat ze er nog is. "Hupla!" zoiets.

Er is spijt en er is Spijt. Het verschil? In het tweede geval hield Tany het touwtje liever rond de eigen pols maar een schaar is niet in zicht... (of houdt ze die zelf achter de rug?)

Mea-Culpa-Stigma

In de tijd dat Tany Minoek! nog zakgeld kreeg, draaide ze elke frank om. Dit omdat er niet veel te sparen viel. Een kaartje voor een fuif kostte 100 BEF en een paar pintjes zaten er eigenlijk niet eens in. Laat staan trakteren. Dan was er ook nog eens dat kartonnen doosje voor Broederlijk Delen. Zeker een reden om veel thuis te blijven op zaterdagavond. Te 'FC De Kampioenenen' zoals dat heet.

Nu ze al jarenlang haar eigen centen verdient, durft ze wel eens wat teveel te gooien. Dat geeft ze niet graag toe. Ze heeft het hier niet over uitgaan. Al drinkt ze tegenwoordig te weinig 'een paar pintjes' en trakteert ze wel wat vaker. Daar gaat het hier niet om. Het gaat om een gat in haar hand. Ze heeft trouwens wel een paar gaatjes in haar hand. Die gaat ze hier verder niet benoemen.

Ze heeft het over het 'geefgat'. Dat 'geefgat' slibt langzaam dicht. Nooit eerder keek ze zoveel armoede in het gezicht en mompelde hard "Nee". Om dan stappen verder terug te willen draaien en toch te willen geven. Omdat haar keel... Uiteindelijk geeft ze daar zelden aan toe. Te weinig durft ze zelfs te beweren. Ze heeft het hier niet over vakantiejobbers met een klembord. Ze heeft het over de uitgestoken hand. Een bekertje met kleingeld.

Gisteren las ze de krant van eergisteren (zo is ze). Daarin een onthutsend interview met Bea. Zij en haar man overleven in grootstad Antwerpen met €890 per maand. Het interview wordt besloten met deze woorden van Bea:"Want wie niet arm is, weet niet wat arm zijn is. Het gaat ook niet alleen over geld of bezit. Arm zijn is niemand zijn. Is leven zonder kracht, vel over been, 50 kilogram en altijd honger. Honger naar een beetje simpel geluk."
Het 'geefgat' van Tany begon spontaan te bloeden.

Maar straks gaat ze gewoon 10 nieuwe zachte kleurige handdoeken, shampoo, tandpasta, een fles rosé en 5 paar herensokken (maat 42) kopen. En vanmiddag gaat ze heerlijk koffiekletsen met een hoogzwangere vriendin. Mocht ze iemand tegenkomen met een hulpkreet in verschillende talen op papier, zal ze met zekerheid een schuldige blik geven. Misschien zelfs wat centen.
Zeker is: soms snakt Tany Minoek! gewoon naar FC De Kampioenen. Naar de tijd dat niets spontaan ging bloeden. Toen ze nog geen mea-culpa-stigma had.

Praag - 17/08/08

Kampa

Pinguins zijn geen kunst
al kleuren ze de Moldau
licht en geel.

Toeristen stromen in bootjes toe
vanaf een brug die net niet naar
beneden stort.

Een rode poedel knikt goedkeurend toe:
"Zakken! Zakken! Ik vul zakken.

Een lul die schuift
schuift ons weer goed."

Praag - 16/08/08

Sabbat

Honderd paraplu's tikken tegen het raam
en het regent kaddisj kaddisj kaddisj.

Een man zegt:"Mijn grootmoeder was zeep." en "Ik kom uit Japan."
Een jongetje huilt: "Ik wou nu eens joden."

De poort houdt zich stil als de doden.
Wij zien slechts de soep naar beneden
een kauwgum die zwijgt.

Opeens slaat iemand een kruis
en fluistert een naam.
De vrouw in de lamp gloeit als vermoord.

Alle handen tikken als straf
het eigen hoofd af.
De tuin kleurt mooi naast het graf.

Praag - 15/08/08

Mr. Cabdriver


Wij zijn een busje vol hopen.
U rijdt ons gezwind.
U rijdt ons met meer.

Wij kennen geen wegen,
lezen geen straten.
ABBA licht op en
ziet ook geen meter.

U heeft dat door.
U geeft ons waar.
U weet wel beter:

De voorruit schiet op ons af.
De bus voorruit BAM in het
zicht van de stad dat U geeft.

Wij zijn een busje vol hopen.
U doet uw werk.
U doet niets verkeerd.

Wij betalen U omdat U nog leeft.

Waterhoofd

Stel je voor: op een regenachtige dag als vandaag vind je een factuur van de watermaatschappij. Het kan er wel nog bij. Je vertrekt volgende week op vakantie en dus: alles mag op de deurmat vallen. Het kan toch al niet meer stuk.

Maar daar staat het zwart op wit: 28.462,88 EUR te betalen voor 25/08/2008! Je ziet alles in het water vallen: je reis naar Praag maar nog veel meer. Je stelt je voor dat je naar een bank moet om een lening aan te vragen voor je water. Dat er een zwembad onderaan je kelder zit. Dat er dwergen zijn die 's nachts alle kranen laten lopen. Dat je vriend een harem inclusief jacuzzi op de zolder heeft. Je gedachten worden vol met water. Kortom: het scheelt maar een haartje voor je flauw valt. Erger nog: een hartstilstand.

Dan herinner je weer dat telefoontje van de dame van de watermaatschappij. Ze giechelde wat toen ze vertelde: "Wat een geluk dat u belde! Er is wél al een factuur naar u onderweg. Schrik niet van het hoog bedrag."

Tot drie maal toe kreeg je de vraag (per mail én per brief) of de meterstand wel kloppen kon. "Het klopt zeker!" zei de lezer. Maar omdat drie keer wel heel erg veel is, keek je het samen met de lezer nog eens na.

Inderdaad: als je een 0, een 9, een 9 en een 6 op z'n kop zet, zie je kop noch staartje meer...

Tany Minoek! zal tegenwoordig vaker op haar hoofd gaan staan. Het is maar dat je dat weet, als je een paar handen op straat ziet staan.

Adios Nonino

Ik heb hem twee maal gezien. Dat is niet veel. Dat is zelfs weinig.
Toch heb ik het laatste jaar zoveel over hem gehoord, zoveel over hem gepraat en naar hem gevraagd dat het me wat doet. Dit. Vandaag.

De eerste keer kwam eigenlijk ongelegen. Een late avond in december. Hij en zijn vrouw waren die dag thuis gekomen met het verschrikkelijke verdict onder de arm.
Dan sta je daar heel even in die woonkamer. Je ziet een moeder. Je ziet een vader. Maar vooral grote doodsangst.
Ik had het liefste een hand willen geven. Een arm willen knijpen. Zeggen: "Geef niet op, meneer! Sterkte, mevrouw!" "Beterschap!" desnoods.
Maar zoiets zeg je niet als je voor het eerst in een woonkamer staat. Nee, je zet een glimlach op je gezicht en je doet alsof je ontzettend vrolijk bent.

De tweede maal dat ik hem zag, zie, is hier vandaag. Hoe onbeduidend ik ook mag zijn, ik vind toch dat ik iets goed te maken heb. Het is niet omdat mensen voor het eerst in een woonkamer staan dat ze zich moeten gedragen als een TV. Mensen moeten maar eens mensen worden.

Ik heb hem twee maal gezien. Dat is niet veel. Dat is zelfs weinig.
Toch weet ik dat ik hem na vandaag nog heel veel zal zien.

Dit had Tany Minoek! wel willen zeggen, maar een tango rond de kist snoerde haar de keel. Ze streelde het hout, slikte en zei tot iemand in het bijzonder: "Het gaat je goed, meneer." Piazzolla liep met haar mee. Buiten was het zomer.

Tot op het randje

Je kan veel. Fietsen bijvoorbeeld. Dan kan je links of rechts. Of rechtdoor natuurlijk. Stel: je fietst rechtdoor en plotseling zie je iets voor je wielen lopen. Een egel bijvoorbeeld. Alsof hij je niet ziet, loopt hij pretentieus op een onzichtbaar zebrapad. Van slag kijk je niet links en niet naar rechts en zeker niet omhoog. Je staat daar zo stil. Durft niet eens te slikken.
Later moet je kiezen anders fiets je regelrecht het water in. Je kiest rechts. Daarom.

Je kan snel of traag. Vandaag kies je traag. Zo voel je je. Of niet. Je voelt wat druppels. Je kan nog terug. Je fietst verder. Net op het moment dat de druppels groter worden, kan je rechts naar huis. Je kiest voor links tot de overkant van de brug. De rivier zorgt er nu voor dat je niet meer zonder droge voeten thuiskomt. Je rijdt bewust de warme stortbui in. Je ziet een jongen aan het water en roept tussen je tanden: "Spring! Spring! Spring!"
Je weet dat je nog niet eens halverwege bent.

Er schiet je een zin te binnen. Een zin die je ooit las. "Ze was nat tot op het randje van haar maandverbandje." Je moet lachen. Je kleren plakken. Onthullen zo een heleboel. Dan heb je het nog niet eens over een randje.

"Net als die egel denken," roept Tany stekelig en nat. Niemand die het hoort. "Regen, je bent er wel, maar ik zie je even niet!"

Kiezeltenen

Een ezel mag zich dan wel geen twee keer aan eenzelfde steen stoten, Tany Minoek! krijgt al vijf jaar dezelfde steentjes in haar sandalen. Vervelend? Ja, voor enkele seconden. Dan vloekt ze elke keer inwending: "Volgende keer draag ik hele hoge laarzen!" Maar nee, ze draagt al vijf jaar lang sandalen. Een Dichters in de Prinsentuin zonder sandalen voelt dan ook als een boswandeling zonder échte modder.

Vijf jaar op rij reden Mannetje en Tany ruim vijf uur in de wagen om in Groningen te arriveren. De eerste keren om zelf op te treden. Dat geven ze altijd toe. Waarom rij je anders zo ver? Dat is heel simpel: omdat het - écht waar! - het leukste poëziefestival is dat er bestaat.

Als Tany deze weken nog restjes grind in haar huis zal vinden, zal ze melig worden. Denkend aan gras en mooie woorden. Dat het weer niet regende. Dat dronken dichters ook maar mensen zijn. Dat er nog zekerheden in dit leven zijn: volgend jaar ontmoet ze de man met de ooglap en de zwetende vrouw in de theeschenkerij weer. Ze heeft hen deze keer weer wat meer opgegraven. Zij krijgen meer een meer een plaats. Ze ontdekt er telkens weer een nieuw vreemd soort waterijs. Voelt dat dichters ook blozende kussers zijn.
Eén raadsel is na vijf jaar nog geen grammetje opgelost: een mysterieus doorzichtig meisje komt altijd onverwacht opzetten. Een kort jurkje licht op en is dan weer eensklaps verdwenen. Hoe cliché dit ook mag klinken, Tany Moniek! vindt dit raadsel poëzie.

Eerlijk: zonder raadsel bleef ze thuis volgend jaar eens thuis. 5x 80 dichters? Ze heeft ze nu allemaal wel eens gezien.
Dat zegt ze nu. Zonder sandalen.
Haar tenen weten wel beter.

Meemoeder

Het lijkt wel een kick de laatste tijd. Nieuwe woorden vangen met de oren of de ogen. Meemoeder. Meemoeder. Het klinkt warempel wel als Veevoeder.

Stel: De zus van Tany Minoek! moet elk moment bevallen. Tany voelt de pijn in haar buik, bevalt elke droom van een wolk alsof ze 'meemoedert' - denkt ze weemoedig. "Ik ben een meemoeder," zucht ze en wrijft op haar buik.

Als de meemoeder in dit zeer korte verhaal straks trots naar het ziekenhuis rijdt om haar nieuwe nichtje of neefje te zien, feliciteert ze dan natuurlijk haar zus. Die is dan op haar beurt weemoeder. Hoe haal je ze anders uit elkaar?

De meemoeder in Tany is mama, maar in dit geval heel even. De weemoeder blijft het heel haar leven.

Landuitloper!

Wat ook wel eens vervelend kan zijn: de radio opzetten omdat je eens op een ouderwetse manier wil wakker worden: meebrullend met de grootste onzin, een danspasje zelfs en dan hoor je alleen maar praten en veel stiltes. Is er weer eens crisis in dit al veel te kleine land. Wat doe je dan? Een CD kan helpen bij de toestand in je hoofd. Het land verdwijnt dan bij het glas warme groene thee en alle crisis zwelgt maar lekker mee.

Zingend begon Tany Minoek! aan haar dag. Eén druk op de knop en haar premier is uitgezongen. Eens wakker zwijgt Tany in alle talen als vermoord.

Unk!

Het gebeurt niet vaak dat Tany Minoek! aan de grond genageld staat. Meestal bedenkt ze later pas dat ze eigenlijk had moeten blijven staan.

Zo fietste ze ooit (met hele hoge nood) een man op de grond voorbij. Toen ze een paar minuten later besefte dat ze eigenlijk wel had moeten stoppen, bleek de vogel gevlogen.

Gisteren deed ze boodschappen. Dat doet ze wel vaker. Maar toen zag ze het: "Actie van de week: Koop hier uw universele spleetzuigmond!" En ze slikte. Moest wél stilstaan om niet in een bulderlach te verdwijnen. "Dit moet ik onthouden," bedacht ze. En ja, ze dacht het almaar weer. Probeerde zelfs een paar honderd keer de actie van de week snel uit te spreken. Zoals dat gaat: vannacht ging Tany Minoek! van deur tot deur. Zeulend als stofzuigerverkoper. Niemand in haar dromen wou dat ding kopen.

Als wraak gaat ze straks met een zak vogelzaad onder haar armpit slapen.
Strooit bij wie de deur dicht gooide olijk rond. Ze ziet wel waar ze komt.

Leve de universele spleetzuigmond!

men weet dat mooie nicht voor altijd gaat
ze schudde vele handen schreef brieven
nu wacht men op een schot een klap een uit

en kleine meid moet toch naar school
strooit felle snippers uit op straat
terwijl ze met haar tong een kus nadoet

ze wil geen dood ze wil een traan
ze wil spelen in het superbarbiehol
met zij die nooit verdwijnen zal

daar mooi en nicht eeuwig samen gaan

Dali & Bacon

Na Hadewych en Sappho.
Na Wolfje.
Nu: Dali & Bacon.

Hopelijk blijven schilders langer plakken in dit leven...

Ding

Een ding maakt een ander.

Zo maakt een oranje bal van een voetbalfoob een heuse supporter. Een nederlaag maakt dan weer een staart tussen de benen alsof dat grasveld er nooit was.

De geur van een varken doet de neus krullen. De geur van geronnen bloed maakt vegetariër de weg naar de bakker en terug.

Doden doen het leven beven. Babys maken dan weer kussens in het hoofd.

Als alles snel met slechts één ding, houdt Tany vast aan herinnering.

Logeren

Gabriëlla gaat deze zomer uit logeren. Volg hier haar avonturen. Wanneer zal haar wereld vergaan?

Ogen te ruil!

En jawel! Gisteren wou Tany Minoek! dat ze andere ogen had om door te kijken. Hoewel ze best wel eens vindt: "Zonder die was ik nog kleiner."

Het gebeurde dat ze in een fractie van een seconde oog in oog stond met een dwaler. "Ken jij mij misschien?" Want op die manier werd ze bekeken.
De dwaler schaamde zich niet en antwoordde: "Nee, ik maak alleen een beetje vlug contact." In een gesprek met veel te veel moedeloze woorden bedacht ze: "Niet mijn ogen. Je krijgt mijn oren." Ze draaide naar binnen, hij zocht maar kon niet meer vinden. Hoe hij ook probeerde. Meestal in de ruit. Ze wou haar ogen niet meer laten zien.

Soms verdienen dwalers zelfs geen blik. Het klinkt wat vreemd, want ook Tany lijkt vaak te dwalen. Dwalers zijn te veel op zoek om écht te zien. Bij de stop voor de hare mochten ze uit hun schuif. Hadden ze maar nooit gekeken...

"Liefde doet pijn," hoorde ze een tel later. Een veertienjarig meisje gaf haar vriendje per sms de bons en smalend zei ze tot haar vriendin wat ze er eigenlijk zelf van vond. Tany knipperde toen de trein naar huis vertrok.

Benieuwd

Nieuwsgierigheid is geen deugd.

Tany Minoek! heeft nog maar een gemiste oproep zonder boodschap na de piep nodig en haar neus begint te jeuken. Zo heeft ze eens een week lang het telefoonboek doorzocht op het nummer dat haar gebeld had. Wie weet was het wel die ene schuchtere ziel, die eindelijk de moed... botsend op een antwoordapparaat dacht: "Nooit meer!"

Met de komst van het mobieltje, is het traceren van nummers gelijk aan het zoeken naar die ene speld in de hooiberg. Met ongeduld in de vingers vind je nooit wat je wil vinden. Zeker Tany niet. Terwijl ze gewoon maar op het groene icoontje moet drukken, om te horen wie haar zocht. Maar ze vreest alweer een verwarde Frans. Vreest de mond vol tanden.

Zo zou nooit iets anoniem mogen verschijnen. Geen vlek en zelfs geen blik. "Waarom?" zou voorgoed moeten verdwijnen. Als iemand de A, wil ze minstens alle andere letters van het alfabet erbij. Ze weet: "Dat is wel veel gevraagd." en "Wil je dat wel weten?" Ze wil gevuld met woorden de lege plekken in haar hoofd plamuren. Ze wil doodgewoon alwetend zijn.

Open - Dicht

Tany Minoek! liet zich dit weekend onderdompelen in het lentegroen poëziefestival * zaoem * en weet ineens geen klanken meer. Een dik jaar geleden liet ze zich regelmatig onderdompelen in poëziemiddagen en -avonden. Nu was het alweer een hele tijd geleden. Eerlijk: ze had er eigenlijk geen zin in meer om in poëtische schoenen te stappen en zich over te geven aan woorden zonder papier.

Van de eerste avond hoorde ze maar een stukje. Haar schoenen knelden en ze was op. Maar de internationale avond benam haar de adem. Figuurlijk: toen angela rawlings op het podium stond en Tany Minoek! aan haar lippen 'wooshte'. Letterlijk: toen Tany om één of andere reden in een slappe lach terecht kwam bij het optreden van Leevi Lehto. Het was lang geleden dat ze nog zo geschokschouderd heeft. De rechterhand voor haar mond natuurlijk. Beschaafd. Ze wou niet zo opvallend hoorbaar lachen als de dame op de eerste rij. Het nadeel was dat ze bijna piepte... Het voordeel dat ze openbrak. Ze wou blijven.

Ze wou giechelend Eduard Escofet de hand drukken. Met dichters en vreemde mannen rode wijn bestellen en het weer eens hebben over poëzie. Maar het was die veel te vroege laatste trein die haar weer sloot. De koude wind op de fiets naar huis die er voor zorgt dat ze zich vandaag met koorts op de bank verveelt. Hoofd en neus zitten dicht.

Open open open, moet het zijn!

Ontboezemingen (Slot)

De première van Ontboezemingen dateert al van 21/01/03.
Op 24/04/08 speelden collega Hilde en ik de allerlaatste voorstelling. Dit in Waasmunster. Zoals dat hoort: met een pak emotie en een volle zaal.

Er is veel gebeurd in die jaren, maar wonderwel bleef ik in alle omstandigheden in mijn jurkje passen. Meer dan zes duizend mannen maar vooral vrouwen hebben we met dit theaterstuk bereikt. Dat de zalen steeds voller werden, wil wel wat zeggen.

We traden op in alle Vlaamse provincies en zelfs in Nederland. We speelden in ziekenhuizen en in kastelen. We kleedden ons om in luxeuse kleedkamers maar ook in stoffige en muffe hoekjes. We aten vooral broodjes, maar niet zelden kregen we helemaal niets om te eten. Soms waren er bloemen. Soms zelfs een mattentaart. Gelukkig was er altijd een hartverwarmend applaus. Gelukkig was er altijd hoop.

Het zit erop. Tijd voor een nieuw hoofdstuk.
Maar de verhalen die ik opnam, laten me niet meer los. Nooit.
Gelukkig maar.

als je als een blok sta je voor schut
zeker in een tram met iedereen die gluurt
- is ze gek? - adem geeuwt en verstopt je
in een boek waarin je verder valt maar niet
meer snapt wat je eigenlijk wel leest

eerder wou je voor de soep gewoon verdwijnen
in de geur van de vingers van een kok die een
laatste maal een ui uit zijn rokken snijdt en
huilt niet voor jou maar dat wil je - wie niet?

eerder wou je voorzichtig voelen hoe doorzichtig
die lijn dan wel mocht zijn die je nooit dacht te
vermoeden maar je struikelde natuurlijk weer eens
veel te opzichtig en te druk terwijl iedereen zag

iemand vroeg de lengte van de pijn en je wist
je weer aanwezig wou weer in goede handen zijn

Onzichtbaarheden (2)

Is Tany Minoek! al terug van haar oplos-reis?

Zeker is dat niet.

Alhoewel: er staat een taart in de koelkast en er hangt een ballon aan de bureaustoel.

Ze kwam even terug uit haar onzichtbaarheid om Mannetje te feliciteren! Hij wordt vandaag 34!

Morgen is ze weer verdwenen.

Onzichtbaarheden (1)

Oplossen. Laag voor laag verdwijnen tot ze helemaal nooit meer heeft bestaan.
Dat wil Tany Minoek! meer dan ooit vandaag.

Ze heeft het niet over sterven. Want wat moet ze dan daarmee?
Liever gaat ze in dit alles op. Zuigt zich vol een laatste keer.

Leven is een feest waar ze gewoon niet is geweest.

Plakkage

Beelden plakken af en toe.

Met een kater en slaapzak vol gaap, zat Tany Minoek! gisteren op de trein. Dat gebeurt wel nog eens. Al is ze daar niet trots op. Ze zou vaker met de trein en met een slaapzak vol van links naar rechts en terug moeten reizen.

Aan haar rechterhand zag ze een oude man. Krom gebogen, met een zakje in zijn hand. Stil vooruit te staren naar de eenden die er niet waren. Ze miste een pijp en een paar pantoffels. Een kop muffe koffie en een boterham met paardenvlees. Plots oversteeg hij zijn eigen wereld bij het horen van een belsignaal. Uit z'n zakje haalde hij een toestel en mompelde wel twintig keer een doffe "ja". Alleen. Op weg. Een trui met kap op sneakers.

Voor de man kroop toen een dartel meisje. Ze had een oranje jurkje aan. Met een sjaaltje op haar hoofd. Uit haar rugzak stak een poppenarm en om haar hals had ze een kruisje. Ze zong zachtjes Franse liedjes en haar ogen keken vol verwondering naast de sporen. Heen en weer. "Nog een keer!" dacht ze hoorbaar. Alleen. Op weg. Rimpels en een oude bijbel op schoot.

Allebei op weg. Alleen. Maar wat een merkwaardig paar zo. Samen. Hij, hij was een bejaarde van een jaar of acht. En zij, zij was een kleuter van een jaar of zestig. Allebei op weg. Op weg naar later.

Mooie kater, dacht Tany Minoek! Hoe mensen kleven met hoe ze eigenlijk niet zijn.
Hoe sommige beelden verzinsels van de tijden zijn.

Boezemding

Het zal je maar gebeuren. Op een dag vind je een bh in een bruine enveloppe in je brievenbus. Dat ook nog eens op je negenentwintigste verjaardag.

Dat overkwam warempel Tany Minoek! De jarige maakte eerst een sprongetje. Had iemand eindelijk een personal lingerie styliste voor haar ingeschakeld als verjaardagsgeschenk? Had iemand in haar plaats 'de perfecte bh' voor haar uitgezocht, zodat ze voorgoed het pashokje van de lingerie-zaak kon mijden?
Maar het ding was esthetisch gezien klinisch dood en de bh kwam zeker een paar letters in het alfabet te vroeg. Dus het geval was niet eens handig.

Bijhorende brief maakte veel duidelijk. De eenvoudigste stad van Vlaanderen nodigde 200 bekende inwonders uit om de bh creatief te bewerken. Dit in het kader van BoezemVrienden. Op de slothappening van dit borstkankerpreventie-project worden de bh's geveild voor het goede doel. Het streelde het ego van Tany Minoek! dat ze één van de 200 uitverkorenen was. Maar wat in vredesnaam aanvangen met dit lapje stof? Het reglement maakte duidelijk dat de creatie als bh herkenbaar moest blijven en dat de kosten voor het materiaal dat wordt aangewend voor het maken van het werk ten laste van Tany Minoek! zelf waren.

Tany Minoek! mag dan wel een beetje handig zijn met woorden op het juiste moment (woorden op de juiste plaats zijn moeilijker) hoe schrijf je dan een bh vol die niet gevuld is? Behoorlijk lastig. Uiteindelijk sloeg ze aan het naaien. Wat wonderwel een mirakel mag heten: Tany Minoek! heeft al last als ze een knoop moet aannaaien... (oren lukken des te beter)

Het resultaat is er.
Of het er ook mag zijn?
Laat me dit alvast verklappen: Tany Minoek! kocht alvast een paar doosjes paaseieren aan de deur. Zo wordt het goede doel toch een beetje gespekt...

Op zondag 27 april om 10u30 wordt 'het kunstwerk' van Tany Minoek! geveild. Vermoedelijk gaat ze in camouflage de prijs wat opdrijven, zodat ze zich toch niet helemaal belachelijk maakt...

En och, waarom niet. Hieronder ziet u alvast een foto.




De tekst zegt: Mijn handen voelen wat er niet meer is. Mijn hoofd weet wat het vergeten wil, maar houdt het voorlopig stil.

(Deze tekst komt uit 'Ontboezemingen')

Terug in de tijd

Sommigen weten het, anderen weer niet: reizen zorgt vaak voor kopzorgen bij Tany Minoek! Zo gaat ze binnenkort met haar liefje naar Lissabon. Stiekem kijkt ze er wél naar uit, maar ze krijgt al jeuk bij de gedachte van een paar dagen onvertrouwde lucht. Laat staan van een eerste vliegreis en een vreemde taal... Nee, ze houdt eigenlijk liever vast aan het cliché: 'echte reizen maak je in je hoofd'.

Zo'n trip gaat bijvoorbeeld als volgt:

Vorige week gebeurde het eindelijk nog eens dat Tany Minoek! zich verveelde. Ze kwam op haar geliefde virtuele hangplek terecht: www.uitzendinggemist.nl. Deze website is meer dan een gratis TV-station. Nee, ook sommige films worden in het archief opgeslagen. Dus zo gebeurde het dat Tany Minoek! zich met een grote emmer popcorn voor haar flatscreen nestelde.
Ze selecteerde de film Landje. Zomaar.

En toen startte een reis die nét niet eindigde in tranen.
Zoek die bestemming zelf maar uit.
De landing kreeg echter een staartje.
Staartjes zijn het leukste van dit soort reisjes.

Na het bestuderen van de credits van de film begon een belletje te rinkelen. Ze zag de naam 'Danyael Sugawara' bij regie staan en kon die eerst niet thuisbrengen. Het liet Tany Minoek! niet los. Als het knaagt, dan knaagt het zo hard dat ze fanatiek wordt: Ze tikte haar eigen naam in en verbond die in een zoekmachine aan de naam van de regisseur en voilà: Tadum!

Een dikke drie jaar terug maakte ze dus blijkbaar een reisje bij dezelfde vliegtuigmaatschappij... Wat het staartje zo bijzonder maakt, is niet het gedicht. Dat gedicht is oud met haar. Maar dat ze zo lang na datum een reactie van de regisseur zag staan... Tja. Een reactie die ze nog niet eerder zag. Echt niet.

Misschien hoopt Tany Minoek! nu dat de Danyael Sugawara op een blauwe maandag aan zijn pc zit. Dat er bij hem iets knaagt en hij ongevraagd via de zoekmachine eenzelfde reis maakt.

Het zit erin.
Toch?

(Voor wie Tany Minoek! wil nareizen:
Het plannen van zo'n uitstap is moeilijker dan dan het plannen van pakweg een paar dagen Lissabon. Het is gewoon onmogelijk om op voorhand te weten wanneer je in een film getrokken wordt. Laat staan dat je daarbij ook nog eens teruggekatapulteerd wordt in de tijd van toen.)

Neem de benen

Tany Minoek! is niet erg spraakzaam.

Vanavond zei ze het effectief: "Meneer, dit is mijn been. Ik kan me niet herinneren dat ik gezegd heb dat dit ook het uwe is. Dit is uw been. En dat daar is het been van uw vrouw."

Alleen zei ze het weer niet in één of ander gezicht maar tegen de voorruit van haar auto. De hele rit naar huis terug.