TINE ZIET (379): Keuzestress

 Kiezen is verliezen. In een tijd die barstensvol evenementen is, is het vaak lastig te beslissen wat je zal meepikken en wat niet. Laat ons eerlijk zijn: ik ben geen twintig meer. Ik mag dit levensjaar dan wel elke dag iets vieren: vier dagen aan een stuk een écht feestje zit er voor dit lijf niet meer in. Dus het is wikken en weggen. Stiekem ben ik wel blij dat het FOMO-verschijnsel dat ik voor de covidperiode misschien wel in lichte vorm ervoer nagenoeg verdwenen is. Altijd was er wel een zekere schrik om een gebeurtenis mis te lopen of een lichte vorm van bezorgdheid dat ik misschien wel een hoogtepunt in mijn leven zou missen door niet op te dagen op een feestje. Op dit moment in mijn leven baart me dat veel minder zorgen. Misschien omdat ik in een fase gekomen ben in het leven waarin ik meer en meer ook eens snak naar rust en stilte. Noem het alsjeblieft niet verouderen. Het is  aarden. Genoegen nemen wat er al is. Dapper toch voor een gulzigaard als ik!

Gisteren was ik bij een vriendin op bezoek en ze vroeg me naar de vorige zomer. Tot mijn grote schrik kwam ik tot de conclusie dat ik nog weinig wist daarvan. Tot ik opeens besefte dat ik natuurlijk verhuisde en dat dat best ingrijpend was. In mijn kalender stonden vooral afspraken om meubels op te pikken. Om te containerparken.  Voor mij wordt het dus eigenlijk de eerste ‘normale’ zomer sinds een ziekte de hele wereld lam legde. Die wordt met mondjesmaat gevuld met leuke en uitdagende projecten zoals ik van mezelf gewend ben, met een reisje en met obligate nietsdagen waarin ik schaamteloos op de bank kan blijven liggen om aan mijn insectenbeten te krabben. Vastberaden me niet te laten overhalen.

Al weet je dat natuurlijk nooit met mij. Ik verras mezelf toch bijna dagelijks met een gedachte die ik nog niet eerder had bedacht. Maar als je me ergens ziet, beschouw dat gerust als exclusiviteit.

  (verscheen als column in KW Kortrijk-Menen-Waregem op  23/06/23)        

TINE ZIET (378): Smeltweer

 Hoewel we er allen zo hard naar hebben uitgekeken, schijnt de zon te hard. Elk jaar schijn ik om een of andere reden te vergeten dat verzengende zonnestralen bij mij een schaamteplek aan viezigheid creëren. Gênante zweetvlekken op meubilair en in kleren. Ontstoken insectenbeten. Een spontaan spoor van mieren tussen kieren. Vuilniszakken die van de maden wemelen.  Ook elke zomer het besef dat er geen kleren zijn zonder aanstoot waarin je zonder figuurcorrigerend ondergoed bijvoorbeeld op een fiets kan in bewegen. Een loom lichaam dat opzwelt en aanspoelt. Zonder meer. Voeten die ik liever bedekt hou. Nachten waarin je de rimpels in je lichaam draait. Wat zijn de voordelen van zomerweer weer? Behalve dan de fijne koelte in een huis, waarin het licht door luiken opeens heel anders valt. Het terrassen met vriendinnen tussen al je buren. Tuinfeestjes en grillparty’s bij de vleet. Festivals met zomerhoedjes. Eindelijk nog eens een natuurlijke dosis vitamine D.

Terwijl ik dit schrijf druppel ik met mijn vingers mee. Kat Frieda trippelt van kamer naar kamer en zucht.  Ze zoekt opeens weer de koelte van de vensterbank op en kijkt me beschuldigend aan omdat ik niet net als haar helemaal bedekt ben met haar.  Ik kan het me niet meer voorstellen hoe het is om in deze omstandigheden boven studieboeken te moeten hangen en te leren. Nog minder om zware fysieke arbeid te verrichten.  Wegenwerken verrichten in beschermende kledij bijvoorbeeld. De hele stad lijkt zowaar een werf. Overal ligt zand. Alsof onze stad de ambitie heeft tot strand. Boulevard Solar op eigen stoep. Met de mogelijkheid tot binnenblijven om de schandvlekken niet nog verder te verspreiden.  Want stel je voor: met z’n allen in badkledij de pakketbezorgers moeten begroeten mag dan wel tot de verbeelding spreken, het zou in veel gevallen ook zorgen voor een -  trouwens volkomen onterecht - onbehaaglijk gevoel.

  (verscheen als column in KW Kortrijk-Menen-Waregem op  16/06/23)        

TINE ZIET (377): Evaluatie

Het hele schooljaar staat de honderdste verjaardag van de academie voor muziek en woord centraal. Daarbij waren heel wat extraatjes. Zo interviewde ik gewapend met een webcam enkele oud-leerlingen en oud-collega’s en kropen de leerlingen in de radiostudio van Jess FM voor een maandelijkse uitzending op zondagnamiddag. Afgelopen zaterdag vierden we met de voorstelling ‘De Kleine Prins’. Wie erbij kon zijn, weet dat het goed was. Na de laatste toonmomenten heb ik nog een kleine week om 150 evaluatiefiches in te vullen en dan is het toch uitkijken naar die vakantie. Dat schrijf ik niet om jullie jaloers te maken of om mij te beklagen. Bij elk werk komen extra dingen kijken. Althans dat denk ik toch.  Ik doe die extraatjes met alle plezier. Al durf ik best toe te geven dat ik de evaluatiefiches invullen altijd een heel karwei vind. Als je dat een beetje serieus wil doen, kruipt daar toch snel een klein half uurtje per stuk in. Noodzakelijke pauzes niet inbegrepen komt dat toch op minstens 75 uren. Dus dat wordt nog eventjes doorbijten.

Of die fiches effectief ook worden gelezen door de ouders en leerlingen is de vraag. Nu ze soms niet meer op papier verschijnen, vrees ik daar toch een beetje voor.  Voor de jongste leerlingen zorg ik altijd voor exemplaar dat je kan verbergen in een mapje om het later te herlezen. Zelf vond ik het bijzonder fijn om mijn oude rapporten ooit eens terug te lezen. Ik voelde me terug gloeien.  Oud-leerlinge Charlie Dewulf vertelde dat ze heel recent op haar evaluatiefiches van de academie was gebotst en dat ze die met een glimlach heeft terug gelezen. Dat het rapporten zijn die zoveel meer vertellen dan de gewone schoolrapporten omdat er zoveel persoonlijks in geschreven staat. Zoiets geeft me moed om straks aan die marathon te beginnen. Een last voor nu. Een schat voor later.  Om ook zeker honderd jaar te bewaren.

   (verscheen als column in KW Kortrijk-Menen-Waregem op  09/06/23)                

TINE ZIET (376): Spontane pasjes

Weinig platen kunnen zo de zon uitlaten als de plaat van Buena Vista Social Club. Zelfs de bromvlieg in huis gaat erbij heupwiegen. Het is fijn als muziek een seizoen tevoorschijn kan toveren. Nog leuker is als het je kan aanzetten om bewegingen te maken waarvan je daarvoor niet wist dat ze in je lijf zaten.

Op Pinkstermaandag zat ik op een terrasje in De Barakken. Ik was niet de enige. Niet ver van ons tafeltje draaide een DJ plaatjes. Het zorgde voor spontane dansjes bij de voorbijgangers. Als mensengluurder vind ik het heerlijk te zien hoe een wandelpasje ineens meer ritme krijgt als er muziek te horen is. Zelfs de grootste hark beweegt net iets meer als er een hit te horen is.

Zelf beweeg ik heel graag op muziek. Soms durf ik dat geen dansen noemen. Feit is wel dat ik het eigenlijk te weinig doe. Meestal heb ik er gezelschap voor nodig. Of een podium. Dan komen de mouvementen vanzelf! Met choreografietjes heb ik het al heel mijn leven lastig. Op schoolfeestjes werd ik altijd achteraan gezet. Bij de Figurettes moest dikwijls veel geduld en energie gestoken worden om mij de dansjes aan te leren.  Samen dansen is leuk. Dezelfde pasjes delen ook. Met mate.

Wat me de laatste tijd erg opvalt is dat jongeren dat spontane bewegen verliezen. Ze leren wel in geen tijd nieuwe tiktokdansjes. Iets wat mij overigens nooit zou lukken. Ik stel me van die feestjes voor waar alleen maar (korte) tiktokmuziek wordt gedraaid waarbij iedereen hetzelfde danst. Vreemd  in een wereld die zo uit is op jezelf zijn en een eigen stijl ontwikkelen. Ook wat beangstigend. Geef mij maar de spontaniteit van een straatfeestdansje om naar te kijken. Al zijn het vaak kleine bewegingen met kin, handen en dartele tenen. Ze vertellen zoveel over een lijf.

Als u mij nu wil excuseren, terwijl er toch niemand kijkt, laat ik me volledig gaan op het geluid van een stelletje goedlachse krasse Cubanen.

 (verscheen als column in KW Kortrijk-Menen-Waregem op  02/06/23)