NIEUW: DRIFT!

 Op zaterdag 14 oktober kwam DRIFT voor het eerst naar buiten. Samen met muzikant Christof Van Hulle bracht ik vier eigen nummer en een cover op het Open Podium van Villa Buurvrouw. 

Voorlopig zijn we enkel te volgen op FB, maar we schuimen binnenkort enkele open podia af en komen snel met meer...

Volgende gigs zijn op 31 oktober bij Don Vitalski's Legendarische DinsdagClub, op 18 november bij Ballonnenvrees in Antwerpen, op 12 februari bij De Sprekende Ezels in Gent en op 21 maart bij De Sprekende Ezels in Mechelen.

TINE ZIET (394): Keuze

Onlangs werd ik aangesproken in de Rijselstraat door een wildvreemde man die me vroeg of ik kinderen had. Hij had in de winkel iets gratis gekregen waar hij zelf niet veel aan had.  Ik moest hem ontgoochelen. Toen hij wat verder was, besefte ik dat het bakvormpjes waren en dat je geen kind hoeft te hebben om koekjes te bakken. Helaas, toen ik me omdraaide, zag ik dat hij een moeder had gevonden die het cadeautje blij mee naar huis nam.

Nu het nat en miezerig is, lijkt het me ineens een fantastisch idee om gemberkoekjes te bakken.  Ik zie in mijn gedachten dampende koekjes op tafel liggen. Toegegeven: terwijl ik dit tik loopt het water me in de mond en moet ik mezelf bedwingen om online bakvormpjes te zoeken en bestellen. En dat terwijl ik in mijn hele leven nog niet één koekje bakte. Het is fantastisch wat één simpele toevallige ontmoeting kan doen.

Bij gebrek aan kinderen en bakvormpjes ga ik straks een dampende stamppot maken. Met spruitjes, appeltjes en spekjes. Ja, dat lijkt me een hemels plan. Als ik maar niet aangesproken word door iemand die me op andere gedachten brengt. Al is die kans erg klein als je je op de eerste verdieping van je huis verschanst

Ondertussen zingt Maria Callas ‘Casta Diva’ en krijgt daarvoor een staande ovatie. Dat is te horen aan de opname die momenteel door mijn luidspreker knalt. In dat nummer staat het hoofdpersonage zieneres Norma trouwens ook voor een verpletterende keuze tussen twee liefdes. Haar liefde voor een man en de trouw die ze beloofde aan de druïden. Al is mijn keuze veel minder hartstochtelijk: een portie drama zal in mijn stamppot niet ontbreken!

 (verscheen als column in KW Kortrijk-Menen-Waregem op  27/10/23)    

TINE ZIET (393): Troost

We weten al veel langer dan vandaag dat het nieuws lang niet altijd vrolijk maakt. We vinden dingen al erg als het wat verder van onze deur afspeelt. Maar we staan er klein, boos en verslagen bij als misdaad uit een film opeens in de zeer dichte omgeving toeslaat. Het is nochtans geen geheim dat stoppen kunnen doorslaan en dat de dood onverwacht gewelddadig uit de hoek kan komen. Het raakt ons tot in het diepste van onze ziel als het om een naaste gaat. Een bekende. Dat is niet hypocriet. Pijn is pijn. Zeker als die uit liefde ontstaat.

Sinds ik fysiek onpasselijk werd bij het horen van een nieuwsbericht op de radio, luister en kijk ik selectiever naar wat er in de wereld gebeurt. Niet dat ik me er compleet voor afsluit: ik lees er wel nog over. Het zijn geen oogkleppen, het is puur mentaal zelfbehoud. Gevoelig als ik ben, slorp ik zoveel op, dat ik me met alle zorgen van de wereld naar buiten zou moeten begeven. Het is soms al moeilijk om met de gedachten van mijn dichte familie- en vriendenkring rond te lopen. Hoe zou ik nog kunnen functioneren als ik niets meer kan filteren?

Vorige week kregen we met velen een uppercut van jewelste toebedeeld.  De andere kant op kijken kan niet meer. We zijn verplicht tot het happen van adem en te beseffen wat er is gebeurd. Machteloos slikken we ons verdriet. Radeloos knaagt een “Waarom?”. Het is een magere troost dat elke dag in ons land en over de hele wereld dergelijke slagen worden uitgedeeld. De wereld zou in principe één grote rouwstoet kunnen vormen met wie verslagen achterblijft. Helaas, al is er een samen: gemis voedt zich alleen.

 (verscheen als column in KW Kortrijk-Menen-Waregem op  13/10/23)    

TINE ZIET (392): Dierendag

Afgelopen weekend kon je in Bois De Boulogne in een zomerse setting een kiekje laten maken met je huisdier. Zelf kreeg ik poes Frieda met geen stokken in haar poezenmand. Ze gaat ook helemaal niet graag op de foto. Dus ik hoefde zelf niet eens moeite te doen. Of er veel dieren met hun baasjes zijn opgedaagd, weet ik op het moment van dit schrijven niet. Het valt me alleen erg op dat men huisdieren meer en meer meeneemt buitenshuis. Dus ik kan me voorstellen dat er toch wel verschillende soorten dieren zijn langsgekomen.

Zo is er een man in onze stad die graag zijn reptiel meeneemt naar evenementen. Mensen wandelen vaker met meer dan één hond rond. Van leerlingen hoor ik dat ze met een leiband gaan wandelen in en uit hun tuin met hun konijn of cavia. Dieren hebben het hier maar goed, bedenk ik soms. Oorspronkelijk was het idee van huisdieren dat ze je gezelschap hielden, je huis bewaakten of je van voeding of wol voorzagen. In de loop van de jaren maken ze veel meer deel uit van een gezin. 

Vorige week stond nog in de krant dat VZW Dierengeluk om allerlei redenen de deuren sluit. Het koppel dat achter de VZW staat, vangt al jaren katten en fretten op in hun eigen huis en ondersteunde via lidgelden baasjes van andere dieren die het niet zo makkelijk hadden. Ik vind dat buitengewoon straf dat je er doelbewust voor kiest om niet alleen van je eigen huisdier te houden.

Zelf hou ik dat geef ik grif toe meer van mensen dan van dieren maar mijn Frieda krijgt niet alleen op Werelddierendag wat extra lekkers op het bord.

 (verscheen als column in KW Kortrijk-Menen-Waregem op  06/10/23)    

TINE ZIET (391): Oldtimerziekte

Afgelopen week was het de Wereld Alzheimer Dag. Heel veel mensen legden een knoop in hun kledij of spelden een vergeet-mij-nietje op. Zelf bezocht ik WZC Andante en maakte een livingconcertje mee in de woonkamer van de Straussafdeling. Niet iedereen in de ruimte had dementie, maar Meneer Alzheimer was duidelijk aanwezig. In beeld en in geluid. Als toevallige bezoeker voelde ik me soms een beetje ongemakkelijk worden. Als ik naar een ‘gewoon’ concert ga luisteren is het meestal stil en zit je in het donker. Nu zag ik en hoorde ik de reacties van het publiek op de muziek. Dat raakte me best wel. Ik zag ook hoe het personeel z’n uiterste best deed om een lach op de monden van de bewoners te toveren. Ze deden dat met extra aandacht, een mopje, een hand in een hand, een aai over het hoofd, een aanstekelijke lach. Die zorg wens ik ons allemaal toe als het eens zover is.

Omdat ik in mijn lessen vaak wel een verwijzing maak naar de actualiteit had ik het met mijn klassen over vergeten. Natuurlijk behelst dementie zoveel meer dan dat. Ook in hun dagelijkse lessen hadden de leerlingen blijkbaar iets meegekregen daarover. Want in een toneeltje werd er opeens gesproken over de ‘Oldtimerziekte’. Ik zag twee jonge kinderen als oudjes bewegen en zich vergissen. Terwijl een dokter vaststelde dat ze de ‘’Oldtimerziekte’ hadden.  Ik moest er luidop om gniffelen. Ze bedoelden natuurlijk Alzheimer. Pas later bedacht ik hoe treffend die verspreking was! 

 (verscheen als column in KW Kortrijk-Menen-Waregem op  29/09/23)