We weten al veel langer dan vandaag dat het nieuws lang niet altijd vrolijk maakt. We vinden dingen al erg als het wat verder van onze deur afspeelt. Maar we staan er klein, boos en verslagen bij als misdaad uit een film opeens in de zeer dichte omgeving toeslaat. Het is nochtans geen geheim dat stoppen kunnen doorslaan en dat de dood onverwacht gewelddadig uit de hoek kan komen. Het raakt ons tot in het diepste van onze ziel als het om een naaste gaat. Een bekende. Dat is niet hypocriet. Pijn is pijn. Zeker als die uit liefde ontstaat.
Sinds ik fysiek onpasselijk werd bij het horen van een
nieuwsbericht op de radio, luister en kijk ik selectiever naar wat er in de
wereld gebeurt. Niet dat ik me er compleet voor afsluit: ik lees er wel nog
over. Het zijn geen oogkleppen, het is puur mentaal zelfbehoud. Gevoelig als ik
ben, slorp ik zoveel op, dat ik me met alle zorgen van de wereld naar buiten
zou moeten begeven. Het is soms al moeilijk om met de gedachten van mijn dichte
familie- en vriendenkring rond te lopen. Hoe zou ik nog kunnen functioneren als
ik niets meer kan filteren?
Vorige week kregen we met velen een uppercut van jewelste
toebedeeld. De andere kant op kijken kan
niet meer. We zijn verplicht tot het happen van adem en te beseffen wat er is
gebeurd. Machteloos slikken we ons verdriet. Radeloos knaagt een “Waarom?”. Het
is een magere troost dat elke dag in ons land en over de hele wereld dergelijke
slagen worden uitgedeeld. De wereld zou in principe één grote rouwstoet kunnen
vormen met wie verslagen achterblijft. Helaas, al is er een samen: gemis voedt
zich alleen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten