Je begint met je handen.
Vingers zonder een doel.
Daarna je armen.
Die omvatten slechts lucht.
Dan die schouders.
Waar leunen die op?
En zelfs dat zal verdwijnen.
Een hart dat slechts bonkt
dat het te laat is.
De buik die al voelt vreten.
Een bekken dat wel wou slaan.
Dijen die trillen.
Knieën die week zijn vandaag.
Vanzelf schoppen de schenen naar binnen.
Enkel en enkel.
Die voeten te stevig.
Geen teen om te staan.
Tenslotte de oren die niet wilden horen.
Het haar dat niet schoof.
Het eeuwig en altijd dat denken.
De neus die vaag rook.
Als voorlaatste de ogen die keken.
De lippen tot slot.
Zo vreet je jezelf
(dat het je spijt
dat het je spijt)
op.
dinsdag 3 augustus 2010
Abonneren op:
Posts (Atom)
TINE ZIET (415): Fratsen
Het is hier de laatste weken een beetje stil geweest. Dit omdat mijn lichaam op de alarmknop ging staan. Rusten werd obligaat. Mijn kat Frie...
-
Omdat enkele vrienden met hun band NeXt op Ratrock optraden, besloot ik nog eens mijn bottines en netkousen uit de kast te halen en me naar ...
-
De eerste zomer waarin alles weer als vanouds kan doorgaan, vraagt natuurlijk om een nieuw zomerproject. Deze keer laat ik #verstript op jul...
-
Toen ik twaalf jaar geleden naar deze stad verhuisde, verklaarden mijn familie en vrienden me gek. Ze dachten toen al dat ik naar de margin...