TINE ZIET (408): Columbus

Afgelopen weekend voelde me een ware ontdekkingsreiziger. Na een veel te kort nachtje trok ik de wandelschoenen aan om de Oude Leiewandeling in Bavikhove af te stappen met een vriendin. Het is één van mijn lievelingsroutes. Groot was de verrassing dat de wandelroute gewijzigd is. Opeens bevond ik me op Beverse grond en kon even goeiedag gaan zeggen aan de zerk van mijn vader. Ik ontdekte ook een nieuwe fiets- en wandelbrug. Erg deugddoend! Later die dag zat ik in de pluchen zetels voor het Nieuwjaarsconcert van de academie. Ik leerde er de muziek kennen van Grand Picture Palace en reed later die avond moe maar voldaan naar huis.

’s Anderendaags zat ik tussen het publiek in OC De Troubadour in Bissegem om naar het optreden te kijken dat een collega had geregisseerd. Ook hier was er verwondering. Ik besloot om daarna langs de Budascoop te rijden voor nog een dosis. ‘Poor Things’ liet me overdonderd naar huis rijden. Ik voelde me opgeladen om op maandag weer energiek en enthousiast aan de nieuwe werkweek te beginnen. Alleen besliste de wind er anders over. Die rolluiken waar ik vorige week nog zo enthousiast over was, blijken niet geluidsdicht te zijn als het over echte wind gaat.

 Ik heb me in wel duizend bochten en vouwen gewrikkeld en zag in gedachten hoe mijn dak ook op ontdekkingsreis vertrok. Het kan verkeren. Het ene moment van de dag voel ik me kapitein van mijn eigen schip. Het andere schipbreukeling op een schamel vlot. De Christoffel Columbus in me, bedot.

(verscheen als column in KW Kortrijk-Menen-Waregem op  26/01/24)

TINE ZIET (407): Potdicht

Sinds ik mijn rolluiken helemaal dicht doe als ik ga slapen, word ik niet meer wakker met een strooisel van licht. Ook de ochtendspits naar de school komt niet meer tot in mijn oren. Op zich is dat wel jammer, maar ik investeer deze winterdagen in diepere slaap. Ik heb namelijk gemerkt wat iedereen wel weet: hoe dieper je slaapt, hoe energieker de dag door. En dan telt eigenlijk wel elk extra half uurtje slaap. Nadeel is dus wel dat ik geen enkel idee meer heb van wat zich buiten afspeelt.

Zo stuurde mijn wandelcompagnon me zondagochtend een bericht waarin ze het had over sneeuw. Ik was net wakker toen ik het las en rolde me al in een bolletje onder mijn dons met het idee van een heerlijk sneeuwtapijt. Verwachtingsvol trok ik even later de rolluiken op, maar er was slechts sprake van sneeuw in andere delen van het land. Wat op zich een geluk is, want sneeuw is voor mij pas mooi en leuk als ik er niet doorheen moet. Paniekerige berichten in het nieuws helpen niet daarbij. 

 De jongste tijd besluipt me meer en meer het gevoel dat ik de rolluiken beter dicht kan houden. Potdicht. Alsof het oogkleppen zijn waarmee ik me wil afschermen van al die dekselse paniekberichten. Toch verlang ik er heel erg naar om dat dat eerste lentelicht weer op mijn bed te voelen door de kiertjes van de rolluiken. Ik zal met plezier wakker worden met de schoolgaande kinderen in dat eerste ochtendlicht. Dat zal mij en wellicht ook jullie opladen tot een lach op het gezicht.

(verscheen als column in KW Kortrijk-Menen-Waregem op  19/01/24)

TINE ZIET (406): Blinken

Afgelopen weekend vierde ik met mijn familie de start van het nieuwe jaar. We vierden bij mijn zus. Nu de kinderen al groot zijn, is er opvallend minder plek in de living. Volgend jaar ziet het er naar uit dat we zullen moeten bijbouwen als ook de liefjes nog een zitplek willen hebben. De kans is namelijk erg groot dat de familie volgend jaar voor het eerst de liefjes van de kleinkinderen zal ontvangen. Nu waren ze er nog niet aan toe. Zelf heb ik de mogelijkheid al opgegeven dat de kans bestaat dat ik er ooit nog één mee zal nemen. Al weet je dat natuurlijk nooit.

 Hoogtepunt van het feest waren naast het lekkere eten en drinken het elektronische dartsboard dat in de living hing. We zijn klaarblijkelijk een spelletjesfamilie en ontdekten dat het op een familiefeest leuk is om samen te spelen. Meestal in teams. Vorig jaar zag ik mijn moeder en co rond mijn eettafel nog gek doen met een opblaasbare pop. Dit jaar kreeg ze dartspijltjes in de handen gedrukt. Zelf waagde ik het ook om in de roos te mikken. Op wonderbaarlijke wijze, want mikken is niet een van mijn grootste talenten. Ik werd uiteindelijk tweede in mijn poule en voelde me best trots. Het is altijd fijn niet de kneus te zijn.

 In mijn groepje viel mijn moeder die eer te beurt. Wanhopig probeerde ze met alle kracht de pijltjes op het bord te krijgen, maar meestal haalden ze alleen de muur. Aangemoedigd door ons gaf ze niet op. Uiteindelijk zag ook zij haar score lager worden. Eilaas, haar inhaalmanoeuvre kwam toch te laat. Natuurlijk ging het niet over winnen. Maar blinken des temeer.

(verscheen als column in KW Kortrijk-Menen-Waregem op  12/01/24)

TINE ZIET (405): Voornemens

De ovenhapjes zijn nog maar net verteerd en de meeste kerstbomen zijn van al hun pakjes beroofd en we mogen ons weer vasthouden aan de takken van de bomen. De wind giert beangstigend door de spleten van de rolluiken en het waterpeil van de Leie staat enorm hoog. Terwijl enkele dagen geleden nog vuurpijlen door de lucht zoefden, zijn het nu andere dingen die de lucht in vliegen. Ik verschans me in mijn woning met restjes chips en ovenbroodjes. De kat vindt het heerlijk. Het is alsof meteen ook alle voornemens zijn weggewaaid en weggespoeld. Want wie gaat nu in dit weer naar het containerpark? Of gaan wandelen? Als je niet naar buiten moet, kan je toch alleen maar op de bank hangen… Nu, er is hoop. Via appjes krijg ik tegenwoordig filmpjes te zien van hoe je als vrouw gemakkelijk liggend op bed of in de zetel calorieën kan verliezen. Dus het komt nog goed.

 Natuurlijk ben ik me ervan bewust dat er in andere plaatsen van de wereld andere zorgen zijn. Soms wordt me dat wel eens verweten: dat ik teveel in mijn eigen navel staar. Hebben mensen in oorlogsgebieden bijvoorbeeld nog voornemens? In elk geval denk ik niet dat ze zich zullen voornemen om weer te gaan sporten of dat ze zullen minderen met alcohol. De meeste van onze voornemens zijn trouwens resultaten van een zekere vorm van luxe in ons leven. We kunnen ze ons permitteren. Zou er op 1 januari iemand zijn wakker geworden met in het hoofd: “Ik ben verantwoordelijk voor die oorlog, maar vanaf vandaag wijzig ik de koers naar vrede?” Of iemand op een terminaal ziekbed: “Vanaf vandaag start ik met gezonder leven?”

(verscheen als column in KW Kortrijk-Menen-Waregem op  05/01/24)

TINE ZIET (404): Slow motion

Soms vraag ik me af of mensen die belangrijke beslissingen doorvoeren zoals lokale bankkantoren opdoeken en buslijnen afschaffen, bijhouden wat hun beslissingen opleveren. Ik schreef er al eerder over, maar ik kan er maar echt niet bij dat een groot deel van onze bevolking schaamteloos afgeschreven wordt. Laatst nog hoorde ik hoe een bejaarde man in zijn ziekenhuisschortje aan de uitgang van het ziekenhuis werd gezet tot hij opgehaald werd. Een vrouw werd geadviseerd om haar buren haar bankzaken te laten verrichten, nu ze dat zelf niet meer kan doen. Een man geraakt niet meer op het partijtje manillen nu de bus niet meer langs dat traject stopt en vereenzaamt zonder dat lichtpuntje in zijn week.

Onze maatschappij draait op vlotheid en vooruitgang. Die is alleen behapbaar voor wie goed te been en online is. Als advies krijgen die mensen: “Vraag het je kinderen.” Niet iedereen heeft mensen in de buurt om op te rekenen. Niet iedereen geeft ook graag die verantwoordelijkheid uit handen. Zo wil ik best boodschappen doen voor mijn moeder. Als ze me een lijstje geeft. doe ik da erg vlotjes. Maar zij leeft op als ik haar naar de winkel breng en zo zelf kan wikken en wegen. Al gaat dat naar mijn gevoel erg traag. Dat ik meer tijd verlies als ik haar bij haar apotheker af zet omdat ze graag een praatje met hem slaat, weet ik. Niet iedereen heeft net als ik die tijd. 

Voor het nieuwe jaar wens ik dat het voor ons allen weer wat trager mag. Ook dat is ademen en zelfzorg. Al die vooruitgang mag misschien eens in slow motion of waarom niet ook stilstaan?

(verscheen als column in KW Kortrijk-Menen-Waregem op  29/12/23)