Afgelopen weekend vierde ik met mijn familie de start van
het nieuwe jaar. We vierden bij mijn zus. Nu de kinderen al groot zijn, is er
opvallend minder plek in de living. Volgend jaar ziet het er naar uit dat we
zullen moeten bijbouwen als ook de liefjes nog een zitplek willen hebben. De
kans is namelijk erg groot dat de familie volgend jaar voor het eerst de
liefjes van de kleinkinderen zal ontvangen. Nu waren ze er nog niet aan toe.
Zelf heb ik de mogelijkheid al opgegeven dat de kans bestaat dat ik er ooit nog
één mee zal nemen. Al weet je dat natuurlijk nooit.
Hoogtepunt van het feest waren naast het lekkere eten en
drinken het elektronische dartsboard dat in de living hing. We zijn klaarblijkelijk
een spelletjesfamilie en ontdekten dat het op een familiefeest leuk is om samen
te spelen. Meestal in teams. Vorig jaar zag ik mijn moeder en co rond mijn
eettafel nog gek doen met een opblaasbare pop. Dit jaar kreeg ze dartspijltjes
in de handen gedrukt. Zelf waagde ik het ook om in de roos te mikken. Op
wonderbaarlijke wijze, want mikken is niet een van mijn grootste talenten. Ik
werd uiteindelijk tweede in mijn poule en voelde me best trots. Het is altijd
fijn niet de kneus te zijn.
In mijn groepje viel mijn moeder die eer te beurt. Wanhopig
probeerde ze met alle kracht de pijltjes op het bord te krijgen, maar meestal
haalden ze alleen de muur. Aangemoedigd door ons gaf ze niet op. Uiteindelijk
zag ook zij haar score lager worden. Eilaas, haar inhaalmanoeuvre kwam toch te
laat. Natuurlijk ging het niet over winnen. Maar blinken des temeer.
(verscheen als column in KW Kortrijk-Menen-Waregem op 12/01/24)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten