TINE ZIET (366): Geluksjuf

Het zal de meeste mensen worst wezen, maar afgelopen maandag was het Internationale Dag van het Geluk. Zelf vind ik het belangrijk om daar met de leerlingen bij stil te staan.  Daarom vroeg ik eens hoe geluk er voor hen uitziet. Het was ontzettend mooi te zien dat een jongen bij hoog en laag beweerde dat geluk niet te koop is, zoals de televisie ons probeert wijs te maken. Erg fijn was dat slechts een enkeling aan geld dacht. Diezelfde persoon dacht trouwens ook aan snoep. Velen hadden het over uitstapjes met vrienden en familie en over extra tijd met de ouders die ze nu niet hebben. Over natuur. Maar ook rijden met de tractor.  Iemand vond geluk in de waterdruppels van een waterval of de regendruppels op het dakraam.  Er was zelfs iemand die het had over een meteorietenregen. De mooiste was wellicht: “Het zou me gewoon gelukkiger maken als lammetjes lammetjes blijven en dat de dood niet bestaat.” Het geeft moed te bedenken dat kinderen geluk op die manier blijven inkleuren. Dat ze het nog vinden in wolken en springende konijntjes. In een zon. Terwijl we vaak denken dat ze almaar materialistischer worden.

Aan de leerlingen heb ik het altijd over blote voeten in het gras, over wolken en de geur van versgemaaid  gras. Over giechelen en soms zelfs over slagroomtaart. Toch moet ik bekennen dat zij het ook vaak doen: mij gelukkiger maken. Al is het maar door hun (h)eerlijke uitspraken en hun aanstekelijke enthousiasme om als eerste in de klas te zijn en het leukste plekje te kunnen hebben. Dat is een van de voorrechten van een job in het onderwijs. Hoe zwaar de klappen ook zijn die je moet verwerken, leerlingen tillen je vaak op door gewoon zichzelf te zijn. Of toch een beetje anders met de hulp van elastiekjes en verkleedkleren. Zo werden twee jongens opeens twee meisjes. Guitig proestend met jassen onder hun trui maakten ze daarmee zelfs de hele klas blij.

(verscheen als column in KW Kortrijk-Menen-Waregem op  24/03/23) 

TINE ZIET (365): Bekende taart

Zondag haalde ik taart bij de bakker en ik werd na lange tijd nog eens herkend. De vrouw achter de toonbank had ik er nog nooit gezien. Ze was opgetogen dat ze me herkende van in de krant. Ze wist dat ik verhuisd was deze zomer en legde tussen de frambozen ook wat weetjes over mezelf neer die ze gelezen had.  Het was lang geleden dat dit mij overkomen was. Af en toe verrassen leerlingen me met een verwijzing naar een stukje. Ook al is dat inmiddels alweer een tijd geleden.  Dat ik taarten kocht, was ook al een tijd geleden. Enkele leerlingen van me traden op tussen neptaarten en aangezien ik één écht stukje en een doos nodig had, leek het me  fijn om ze dan maar allemaal in de kleedkamer op levensecht gebak te trakteren. Uiteindelijk waren ze toch maar enthousiast aanwezig op een zondagnamiddag!

Terwijl ik met de twee dozen naar mijn huis wandelde, bedacht ik dat ik het soms vergeet dat deze stukjes worden gelezen. En dat ik toch misschien veel bloot geef uit mijn leven. Misschien wel veel te veel. Dat ik frambozentaart koop voor mijn leerlingen als ze optreden bijvoorbeeld. Of dat ik blijkbaar op wandelafstand van een bakker woon. Opeens bedacht ik met schrik dat mensen misschien doelbewust uit mijn leven weg blijven omdat ze bang zijn om in een of ander stukje in de krant te verschijnen. Je zal maar mijn geliefde worden bijvoorbeeld en over jezelf hier moeten lezen. Of – erger! - doodgezwegen worden. Bedolven als het ware onder een lekkere frambozentaart. Alsof je helemaal geen deel uitmaakt van wat ik een week mee maak.

De taarten werden met dat besef elke stap wat zwaarder.  En dit is dan nog op kleine schaal. Stel je nu eens voor dat je echt bekend bent. Je kan maar beter over gebak schrijven. Over hoe je het koopt of maakt. Over hoe je klungelt zonder elektrisch mes  en meegenomen bordjes. Of gewoon over de verrassende heerlijke zoetzure smaak.

(verscheen als column in KW Kortrijk-Menen-Waregem op  17/03/23) 

TINE ZIET (364): Vieren

Afgelopen week is mijn teller een cijfertje opgeklommen. Vierenveertig jaarringen tel ik al in die stevige bast van mij! Als ik het de leerlingen vertel, vallen ze vaak steil achterover en roepen verschrikt: “Je bent ouder dan mijn mama en papa!” Zolang ze niet zeggen: “Je bent ouder dan mijn mama en papa samen!” is het goed.  Het is natuurlijk altijd een groot compliment om jonger geschat te worden dan ik ben.

Omdat het de enige leeftijd is waarop vieren naast elkaar staan en omdat ikzelf dringend ook wat meer positiviteit kan gebruiken, heb ik dit levensjaar uitgeroepen tot dat ‘van het vieren’. Ik verplicht mezelf om elke dag iets te vieren. Hoe klein ook. Vieren hoeft niet altijd groots en zonder mate te zijn. Vaak zijn het superkleine en voor een ander onbenullige dingen, maar voor mezelf maakten ze in mijn dag al een wereld van verschil. Een onverwacht leuk cadeautje. Een benzinepomp die me op het nippertje redt van een rood lampje. Een vergeten ui waaruit de lente al geschoten is. Er komt geen confetti aan te pas en meestal wordt er geen glaasje bij gedronken. Het is me extra openstellen voor wat mijn dag iets leuker maakt,  gevoelig zijn voor de kwinkslag, de onverwachte meevaller, de grappige of ontroerende momentopname in mijn dag. Dat ik dat met anderen deel, doe ik alleen maar omdat ik hoop dat anderen ook hun dag meer op die manier zullen overschouwen. Ik kan zeuren over verzuring en over negativiteit. Ik kan er ook doelbewust iets proberen aan doen.

Ik kan het iedereen aanraden. Zonder vierenveertig te zijn. Doordat ik meer vier, vallen mij meer leuke dingen op. Ik stel me meer open naar mensen die me aanspreken op straat en ik maak zowaar weer meer huppelpasjes.  Alle truukjes om wat lichtvoetiger op deze aardbol te zijn, zijn mooi meegenomen. Je hebt er in principe geen lifestylemagazine of wellnessabonnement voor nodig. Alleen het besef dat niet alles om zeep is en dat het geluk soms gewoon voor het oprapen ligt. Als je maar goed kijkt. 

(verscheen als column in KW Kortrijk-Menen-Waregem op  10/03/23) 

TINE ZIET (363): Vogelgod

Het leven herbergt heel wat vreemde buitelingen. De ene dag kan je je zowaar God voelen. De andere dag door iedereen vergeten en verstoten. Vorige week moest ik door omstandigheden in het appartement van mijn moeder zijn, terwijl ze er niet was.  In de vogelkooi zat de kanarie niet op zijn gebruikelijke stokje. Wel hoorde ik een raar geluid. Ik merkte dat Pierro, de dikbuikige gevederde vriend van mijn moeder op zijn rug in het kooitje lag. Zijn ene pootje bewoog tegen het plastic gedeelte van het kooitje.  Het is moeilijk voor te stellen, hoe hemeltergend dat geluid mij in de oren klonk. Dat pootje dat zich almaar zwakker liet horen. Hoewel ik maar al te goed weet dat deze kanarie volkomen ongevaarlijk is, versteende ik bij de gedachte dat ik hem moest aanraken.  Kon ik hem wel nog helpen? Tik. Tik. Niet alleen voelde ik me machteloos en onbeholpen omdat ik de dood als het ware al op zijn stokje zag. Ook heb ik last van dat soort fobie dat vogels niet durft op te pakken. Het kostte me erg veel zweet, moeite en zelfs tranen om me de moed te geven Pierro voorzichtig te aaien en op zijn buikje te draaien. Na dat verschrikkelijke moment vloog hij wild op en ging oog in oog met mij op z’n stokje zitten. Hij piepte blij en begon speels op zijn stokje te pikken zoals hij doet als ik naar hem fluit. Op dat moment geloofde ik echt dat ik de gave had om stervende vogeltjes terug te halen.

Een dag later leefde de vogel nog, maar de hoop dat ik almachtig was, was geslonken. Daar wandelde ik in mijn eentje door de verlaten velden. Iedereen had opeens afgebeld. Alle afspraken vielen zowel letterlijk als figuurlijk in het water. Zo ontzettend verlaten. De kraaien dichtbij het kerkhof groetten mij niet terug. De eenden keken slechts naar elkaar. De hoentjes stoven weg. Er was slechts één mus die aarzelde. Hoe jammer ook. Er is geen goddelijke kracht aan toeval verbonden. Al moet het wel gezegd: als Pierro op dit moment nog leeft, is dat gewoon een zaligmakend wonder.

(verscheen als column in KW Kortrijk-Menen-Waregem op  03/03/23) 

IM Pierro - op de dag van het schrijven van dit stukje overleden