Omdat enkele vrienden met hun band NeXt op Ratrock optraden, besloot ik nog eens mijn bottines en netkousen uit de kast te halen en me naar het festival te begeven. Ik parkeerde mijn auto aan het station van Harelbeke en wandelde door het kermisgedruis naar ’t SAS. De locatie waar ik ooit mijn eerste fuiven beleefde. Daar aangekomen bevond ik me meteen tussen een schone collectie mensen inclusief prachtige kuiven en kleurrijke hanenkammen. Terwijl ik het vorige week had over de overdreven hoeveelheid soorten producten, stoor ik me nooit aan de veelheid aan persoonlijkheden bij mensen. Het is altijd erg fijn om te merken dat je kan zijn wie je wil zijn.
Het contrast met mij op mijn eerste fuiven kon niet groter
zijn. Als jongere keek ik altijd al erg op naar mensen die droegen wat ze
wilden dragen. Zelf had ik er toen het lef niet voor. Ik hulde me in brave
klassieke kledij en sprong niet uit de band. Maar wat had ik graag zwarte
oogpotlood en lange zwarte jassen aangehad!
Tegenwoordig durf ik het gelukkig meer. Al is het ook in
vlagen. Soms neemt de “Wat zullen ze wel niet van mij denken-waas” toch nog
eens de bovenhand. Terwijl
ik met een vriendin in het gras zat en de het Ratrockpubliek afloerde werd ik
instant vrolijk. Zoveel eigenheid op één plein! Ik zou het meer moeten doen: de
kant die ik ergens diep in mij verborgen heb, naar buiten laten. Misschien is
het wel even schrikken, maar verscheiden als ik ben, ben ik soms gewoon een punk
én gothic meisje.
(verscheen als column in KW Kortrijk-Menen-Waregem op 22/09/23)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten