Tany Minoek! liet zich dit weekend onderdompelen in het lentegroen poëziefestival * zaoem * en weet ineens geen klanken meer. Een dik jaar geleden liet ze zich regelmatig onderdompelen in poëziemiddagen en -avonden. Nu was het alweer een hele tijd geleden. Eerlijk: ze had er eigenlijk geen zin in meer om in poëtische schoenen te stappen en zich over te geven aan woorden zonder papier.
Van de eerste avond hoorde ze maar een stukje. Haar schoenen knelden en ze was op. Maar de internationale avond benam haar de adem. Figuurlijk: toen angela rawlings op het podium stond en Tany Minoek! aan haar lippen 'wooshte'. Letterlijk: toen Tany om één of andere reden in een slappe lach terecht kwam bij het optreden van Leevi Lehto. Het was lang geleden dat ze nog zo geschokschouderd heeft. De rechterhand voor haar mond natuurlijk. Beschaafd. Ze wou niet zo opvallend hoorbaar lachen als de dame op de eerste rij. Het nadeel was dat ze bijna piepte... Het voordeel dat ze openbrak. Ze wou blijven.
Ze wou giechelend Eduard Escofet de hand drukken. Met dichters en vreemde mannen rode wijn bestellen en het weer eens hebben over poëzie. Maar het was die veel te vroege laatste trein die haar weer sloot. De koude wind op de fiets naar huis die er voor zorgt dat ze zich vandaag met koorts op de bank verveelt. Hoofd en neus zitten dicht.
Open open open, moet het zijn!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten