dinsdag 28 april 2020

TINE ZIET (216): Jeugdigheid


Vandaag wil ik een lans breken voor jeugdigheid. Daarmee bedoel ik niet de jeugdpuistjes en het eerste puberzweet. Ik bedoel het lekker onbezonnen zijn.  Energetisch. Onbevangen naar dingen durven kijken. Je hoeft daar niet eens letterlijk jong voor te zijn.  Zo denk ik bijvoorbeeld aan het aanstekelijk enthousiasme waarmee een bekende inwoner van de Rijselstraat deze dagen zijn eigen huis en camper pimpt om moed te geven aan iedereen die passeert.  

Ook denk ik aan de passie die zelfstandigen aan de dag brengen om opeens hun producten op een andere manier aan de man te brengen dan ze gewoon zijn. Picknickpakketten voor eigen tuin, dessertboxen, bloemstukken aan huis, geschenkmanden, koffiebonen met de fiets geleverd…  Leerkrachten die ineens voor hun camera moeten zitten om hun leerlingen te leren hoe ze in hout kunnen zagen en die daar ook in slagen.  Het valt niet allemaal op te sommen.  Het zijn jeugdigheid en lef die broodnodig zijn om niet met een pruillip weg te zakken.


Natuurlijk vind je dat ook bij jongeren. Ook al missen ze hun vriendjes, hun vriendinnen, hun BFF’s en hun stiekeme crushes. Zo zag ik vandaag een filmpje van een leerling die als burgemeester zijn verzonnen stad voorstelde. Het decor was zijn tuin. Zijn hele dorp was gemaakt met tuingerief en het lokale monster was zijn kip. Je kon zo zien dat hij in het echte leven verzot is op die kip, maar voor de gelegenheid noemde hij haar een verschrikkelijk gevaarlijk monster en plaatste haar zogenaamd met geweld – maar o zo liefdevol - in haar hok. Sommige kinderen engageren zich enthousiast om wekelijks voor een woonzorgcentrum muziek te gaan spelen. Er zijn pubers die zorgen voor boodschappen van bejaarden. Studenten die aanbieden om te babysitten.


Het is enorm hartverwarmend dat het er is en altijd zal zijn. Hoe de omstandigheden ook zijn. Die jeugdigheid van tegenwoordig  maakt het hier best  fijner!

(verschenen als column in KW Kortrijk-Menen-Waregem op 24/04/20)

maandag 20 april 2020

TINE ZIET (215): Kwaken


Het was me nog niet eerder opgevallen maar als kikkers kwaken, klinkt dat echt wel als lachen. En niets werkt zo aanstekelijk als lachen. Als mensen bulderen, schuddebuik ik gretig met ze mee. Sommige lachsalvo’s zijn uitermate besmettelijk. Als er wordt gegiecheld, ginnegap ik vrolijk mee. Tenzij het te lang duurt of ongepast is, dan kan het me mateloos irriteren. Er zijn nog uitzonderingen: als ik slecht in mijn vel zit, denk ik soms dat ik word uitgelachen en als ik het wat emotioneel ben, weet ik er me soms geen houding mee.

Zondag nam ik de fiets om even buiten met mezelf te zijn. Ik was duidelijk niet de enige. Al was het best kalm. Ik reed voorbij een luidruchtige kikkerpoel en kreeg spontaan een lach op mijn gezicht om zoveel onbekommerde vrolijkheid. Doordat ik lachte, lachte een mannelijke tegenligger ook naar mij. Zij vrouw lachte iets minder. “Het is crisis, kind!” knorde ze. Even voelde ik me op de vingers getikt. “Ja, het is moeilijk. Maar er is ondanks alles nog reden tot blijheid. Al is het maar door een vrolijke kikkerpoel. Mag het?” Ik wou het haar nog naroepen, maar ze waren al voorbij. Het lachen trouwens ook.

Die nacht droomde ik dat er een dikke kikker op mijn badmat zat die me wakker kwaakte. In de ogen herkende ik de fietsende bitse vrouw. Ze kwaakte als een toverheks met een verkoudheid. Aanstekelijk was het zeker niet. Chagrijnig vroeg ik of ze toch maar wou verdwijnen. Zwijgen desnoods. Maar dat deed ze niet. Hardnekkig zat ze op mijn badmat vastgeklemd.  Om een of andere reden lukte het niet meer te lachen in mijn huis. Wellicht was dat door haar aanwezigheid. Ik veranderde beetje voor beetje in een opgedroogde abrikoos en eindigde in een pot granola.

Nu denken jullie, lezers: “Wat hebben wij nu aan deze persoonlijke rare droom? Dat ze die onzin voor zichzelf houdt!” Maar in elke droom zit wel iets. In tijden vol challenges, virtuele spelletjes  en nieuwe uitdagingen laat het ik het aan jullie om die levensles te achterhalen.

(verschenen als column in KW Kortrijk-Menen-Waregem op 17/04/20)


zondag 12 april 2020

TINE ZIET (214): Wieg Mij


Voorbije zomer had ik de kans om met een authentiek en dus behoorlijk primitief vrachtschip langs de Waddeneilanden mee te varen voor één of ander theaterfestival. Hoewel ik er heel lang over getwijfeld heb, heb ik uiteindelijk toch beslist om dat avontuur om allerlei verschillende redenen niet aan te gaan. Eén van de redenen was dat het een hele rompslomp was om überhaupt tot daar te geraken en dat ik zoveel materiaal zelf moest voorzien, dat ik de moed om daar in mijn eentje in vreemd gezelschap te moeten leven en vooral mijn plan te moeten trekken, er niet meer bij kon dragen.

Natuurlijk kwam er spijt. Maar dat pas heel recent. Om eerlijk te zijn deze week pas. Maandag zag ik een prachtige documentaire over De Kift, een Nederlandse cultband. De band staat erom bekend om droevige verhalen en weemoedige gedichten om te zetten in weergaloze klanken. Zelf heb ik het geluk gehad twee keer met de band op het podium te hebben gestaan. Het belangrijkste van de documentaire  ‘Water Wieg Mij’ was de bootstudio waarmee frontman Ferry door het prachtige verstilde landschap voer en onderweg zijn bandleden en kleine ontroerende verhalen oppikte. Het was prachtig te zien hoe emoties door water gewiegd werden.  Opeens overviel mij het gevoel: “Ik wil mee! Ik wil hier niet thuis zitten. Ik wil op een schip dat sterk genoeg is om niet om te slaan. Ik hoef geen douche. Ik hoef niet eens een dik matras. Ik wil me laten wiegen door het water en het onmetelijke groen rondom mij ervaren.”

Dat bedenk ik dus. Ik, met een heilige schrik voor water. Ik durf geeneens zwemmen of een eenvoudig  veerpontje (met touw) op. Maar alles wat me vorige zomer afschrikte, is door enkele weken binnen zitten weggeëbd. Is dat slechts schone schijn? Of komt met dat afgesloten zijn, gewoon automatisch geknaag en een grote golf van spijt? 

Ervaren jullie dat ook? Of ligt het echt aan mij? Dat ik opeens in allerlei zaken spijt herken of dat mijn grootste angsten door ‘schrik om ziek te maken’ worden afgeleid? 

(verschenen als column in KW Kortrijk-Menen-Waregem op 10/04/20)




dinsdag 7 april 2020

TINE ZIET (213): Hoera


Mijn gloednieuwe feestjurk met felle bloemen hangt ontgoocheld in mijn kleerkast. Mijn hippe laarsjes staan met een droevige glans op hun toppen bedremmeld in mijn schoenenkast te wachten. Ze keken er al weken naar uit: naar dat té gekke verjaardagsfeestje van CC De Steiger.  Niet alleen mochten ze fier deel uit maken van de Menense Muzikale Fenomenen, ook stonden ze gewoon paraat voor een fijn dansavondje onder vrienden en vriendinnen. Nu het partijtje werd geannuleerd, is het vol spanning wachten op een nieuwe kans.

Toch wil ik deze week in een lans breken voor het jarige Cultuurcentrum. Want jarig zijn in stilte, zonder publiek is behoorlijk sneu. Ik voel me enorm verbonden met het feestvarken. Niet alleen delen wij hetzelfde geboortejaar. (Gek genoeg ben ik wel al eenenveertig.) We delen eenzelfde soort adem. Niet alleen is het dé plek bij uitstek om theater, muziek of kunst te ontdekken. Het is ook nog eens een ideaal podium voor lokaal talent. Schoolfeesten, kerstconcerten, plaatselijke theatergezelschappen, dansoptredens,… Alles krijgt er een plek. Soms zelfs om gewoon te ontluiken. Als ik bedenk hoeveel leerlingen er al mochten aantreden… Tevens is het ook een ideale plek om een nieuw talent in jezelf te ontdekken. Dit door een van de cursussen te volgen die gretig worden aangeboden.

Iets wat ook meer gebeurt is dat CC De Steiger uit zijn gebruikelijke oevers treedt. Dit met activiteiten buiten de muren. Niet alleen met straattheater, festivals,… maar ook met opmerkelijke evenementen die Menen op de uitdagende en gedurfde culturele kaart zetten. Het wordt niet vaak genoeg gezegd: maar we mogen fier zijn op de jarige!  Ondanks de leeftijd is CC De Steiger nog lang niet aan een midlifecrisis toe. Het is en blijft verfrissend pittig!

Als we nu eens massaal een abonnement nemen op wat het nieuwe seizoen ons aan zal bieden? Als verjaardagscadeau? We zouden er vooral onszelf een groot plezier mee doen. Want het is eigenlijk altijd feest als je naar CC De Steiger bent geweest!

(verschenen als column in KW Kortrijk-Menen-Waregem op 03/04/20)


TINE ZIET (415): Fratsen

Het is hier de laatste weken een beetje stil geweest. Dit omdat mijn lichaam op de alarmknop ging staan. Rusten werd obligaat. Mijn kat Frie...