TINE ZIET (55): Pest

Afgelopen tijd was de week tegen pesten. Dat was duidelijk te merken in de lessen van de lagere graad. Ik geloof dat ik het anti-pest-lied vanbuiten ken, omdat leerlingen het zo vaak zongen. Het is goed dat er wordt bij stilgestaan maar wordt er dan ook effectief minder gepest? En pesten, wat is dat nu eigenlijk?

Met mijn dikke bril, beugels, mijn angst voor het andere geslacht, voelde ik me als kind vaak een mikpunt van pesterijen. Omdat ik me enorm onzeker voelde tussen jongens, begon ik al te huilen als de stoerste jongen van de groep met een lach kwam zeggen: ‘Dag meisje met de bril!’ Nu begrijp ik dat hij me niet pestte, maar dat het door mijn bokaalglazen zo overkwam omdat ik mij verschrikkelijk onzeker voelde. Ik had bitter weinig nodig om me gepest te weten. Toen mijn broers mijn gele fietsje in de boom hingen op 1 april liep ik krijsend de keuken in met de woorden: “Moeke, ze pesten mij!” Maar was het gewoon geen plagerijtje? Ze bedoelden het in elk geval wel zo.

Intussen ben ik gehard. Meer zelfzeker.  Maar op dagen waarop ik slecht in mijn vel zit, valt een opmerking over mijn gewicht of over mijn alleen-zijn nog altijd verkeerd. Op andere dagen lach ik er dan zelf om onder het mom van zelfrelativering. Tevreden zijn over jezelf, dat is een wondermiddel. Niet altijd makkelijk in een maatschappij waarin zoveel wordt geëist.

Natuurlijk wordt er ook wel echt gepest en daarmee ook vaak genadeloos verpest. Maar wie plaagt of graag ‘stekken geeft’, mag best beseffen dat dit ook kan kwetsen. Wie zwak staat, is makkelijk te schenden.  

(verschenen als column in de De Weekbode / De Leie op 24/02/17)

Wat ik uit de wolken plooi: 25/02/17 om 20u in Menen

Tine Moniek, leerkracht, woordenaar, Figurette Fénoménale, dromenvanger, Franke stappenteller, columnist, cavia en bovenal prettig gestoord... Huisdichter van het pand zet zichzelf in de spotlight met eigen werk en haar lievelingsmuziek. Welkom vanaf 20u

***
 Over 'Wat ik uit de wolken plooi'

Tine Moniek zwom bijna 38 jaar geleden twee linkervoeten en twee -handen de wereld in. De eerste jaren spartelde ze heel wat af. Tot ze ontdekte dat ze kon drijven op haar woorden. Vanaf dat moment weigert ze steevast te zwemmen.

 Ze leerde dat na de A niet automatisch de B hoeft te komen. Wat begon met kleine versjes en te uitgebreide opstellen, bracht haar via de puberpoëzie naar de wereld van poetry slams tot uiteindelijk het kort absurd proza.

 Vijf jaar geleden spoelde ze als een lollige potvis in Menen aan. Leerkracht aan SAMW Menen en columniste bij De Weekbode.

 In ‘Wat ik uit de wolken plooi’ brengt ze een gevatte bloemlezing uit eigen werk met haar eigenste teksten. Door de laatste jaren heen. Want gedurende die jaren heeft ze de wolken in haar leven volmondig te leren appreciëren.

***

Zaterdag 25 februari 2017 om 20u.
 Het Pand van BoegieWoegie, Grote Markt 37, Menen.
Daarna mogelijkheid tot dansen!

TINE ZIET (54): Verleiding

Stel: je nodigt vier koppels uit, haalt ze uit elkaar en plaatst er een achttal hitsige vrijgezellen bij van het andere geslacht. Je plaatst overal camera’s neer. Gegarandeerd dat dit een formule is die scoort. Jongeren en volwassen zullen zich vergapen aan het baltsgedrag van de mannetjes en de vrouwtjes. De zakdoeken zullen uit de kast gehaald worden als een koppel het niet zal overleven. Zelf zou je natuurlijk niet deelnemen aan dergelijk programma. Je wil alleen maar vanuit je eigen huiskamer kijken. Niet participeren. Maar die verleiders mogen in gedachten wel eens bij jou langskomen.

Stel: je volgt enkele miljonairs op de voet. Je filmt hun hele doen en laten. Wedden dat men daar zal over praten? Je wilt toch wel eens zien hoe die mensen leven. Je wilt toch ook eens zien wat jij allemaal moet missen door geen miljonair te zijn. Terwijl je op zoute nootjes knabbelt, schuiven ze op het scherm een hele schaal vol oesters naar binnen. Het zou je niet gelukkiger maken, daar ben je je van bewust, maar zulke oesters heb jij vandaag toch ook verdiend?

Zo zien we op televisie steeds meer wat we niet kunnen hebben. Behalve dan die actualiteit. Die is pure realiteit. Daar moeten we wel mee vooruit. Het voelt als een blok aan het been. En waar loopt dat blok dan met ons been heen? Soms welt in mij de verleiding op om op een eiland te gaan zitten. Niet tussen Barbie, Ken of schaaldieren. Gewoon eenvoudig in mijn blootje bij een boom. Een Adam om af en toe tegen te praten. Appeltjes voor de dorst. En een slang om uiteindelijk een handtas van te maken.

(verschenen als column in de De Weekbode / De Leie op 17/02/17)

TINE ZIET (53): Hartje

Is het jullie ook al opgevallen? We worden met z’n allen meliger. Schattige filmpjes worden massaal gedeeld. We lijken almaar meer van pluche. Ikzelf bedacht ooit dat ik nooit klef zou worden en kijk: ik like massaal filmpjes met kippen die kunstjes doen en filmpjes met een boodschap met het hart.  Toch betrap ik mezelf er ook regelmatig op dat ik harder geworden ben. De nieuwsberichten op TV, ik laat ze soms gewoon aan mij voorbij gaan. Al besef ik ook wel, dat ik dat doe omdat mijn hart die harde werkelijkheid niet zo goed aan kan. Mijn hardheid is dus een schild. Een pantser dat mijn hart wat bij mekaar houdt. Daar zal ik wel niet de enige in zijn. Maar ik heb wel degelijk een hart. Zo doet het me plezier te lezen dat wie slachtoffer werd van een brand op solidariteit kan rekenen en het raakt me oprecht als ik lees dat een uniek museum moet sluiten omdat het kennelijk niet uit de kosten geraakt.

Het is zaak om mijn hartspier wat te trainen. Verstenen in een klomp mag het nog lang niet. Deze dagen wemelt het weer van naakte cherubijntjes in de etalage. Hartjes in honderdvoud. Mijn Valentijnstip is deze: ga zaterdag naar het hartverwarmende festival ‘Zielzoekers’ in onze stad en open je hart. Wedden dat het een feest van liefde wordt zonder dat het hartjes regent?  Wedden dat het je binnenste zal strelen?  Niet als een donzen pluim, niet als een bruisbal die het badwater zo mooi roze kleurt, maar als een tijgerbalsem voor die pantser. Er zijn daarna nog uren zat voor zachte zoete zoenen. Je tikker zal je roemen!

(verschenen als column in de De Weekbode / De Leie op 10/02/17)

TINE ZIET (52): Mineraal

De maand van het water is ingezet. Dat wil men ons toch doen geloven. Tournée Minérale is van start gegaan. Een maand waarin men belooft geen alcohol te drinken. Ik doe er niet aan mee. Niet omdat ik er het er nut niet van in zie maar ik ben in februari jarig en dan troost je jezelf toch niet met water? Mijn alcoholvrije maand had ik spontaan in oktober en die viel goed mee.  Natuurlijk zal ik het mijn lijf nog vaker gunnen. Liever doe ik dat op eigen verzoek.

Waarom doen we dat eigenlijk? Onszelf een doel voorhouden? Een maand niet drinken. Een maand geen vlees eten. Een maand je snor laten groeien. Een jaar in een chalet in een bos gaan wonen. Elke dag op de loopband staan. Wekelijks een column schrijven voor De Weekbode (een jaar lang al, hoera!). Waarom in godsnaam?

Ikzelf doe het om niet te verstoffen. Om niet te verzanden tot één of andere aftandse mineraal. Uitdagingen houden mij scherp. Ze zorgen enerzijds voor regelmaat, maar anderzijds ook voor een mooier verhaal.  Ze herboetseren je. Soms wordt zo’n uitdaging een blok aan je been en dan is het zaak om koppig aan die verleiding te weerstaan je challenge op te geven. Hoeveel fitnessabonnementen werden na die goeie voornemens op 1 januari al in de vuilnisbak gegooid? Hoeveel loopschoenen hangen alweer aan de haak?

Durf eens een uitdaging aan te gaan! Stel jezelf een doel voor ogen. Heb de moed niet op te geven, door te gaan! Ik klink deze maand extra (met bubbels) op wie zich met discipline aan een zelfbelofte houdt. Beloofd!

(verschenen als column in de De Weekbode / De Leie op 03/02/17)