Open - Dicht

Tany Minoek! liet zich dit weekend onderdompelen in het lentegroen poëziefestival * zaoem * en weet ineens geen klanken meer. Een dik jaar geleden liet ze zich regelmatig onderdompelen in poëziemiddagen en -avonden. Nu was het alweer een hele tijd geleden. Eerlijk: ze had er eigenlijk geen zin in meer om in poëtische schoenen te stappen en zich over te geven aan woorden zonder papier.

Van de eerste avond hoorde ze maar een stukje. Haar schoenen knelden en ze was op. Maar de internationale avond benam haar de adem. Figuurlijk: toen angela rawlings op het podium stond en Tany Minoek! aan haar lippen 'wooshte'. Letterlijk: toen Tany om één of andere reden in een slappe lach terecht kwam bij het optreden van Leevi Lehto. Het was lang geleden dat ze nog zo geschokschouderd heeft. De rechterhand voor haar mond natuurlijk. Beschaafd. Ze wou niet zo opvallend hoorbaar lachen als de dame op de eerste rij. Het nadeel was dat ze bijna piepte... Het voordeel dat ze openbrak. Ze wou blijven.

Ze wou giechelend Eduard Escofet de hand drukken. Met dichters en vreemde mannen rode wijn bestellen en het weer eens hebben over poëzie. Maar het was die veel te vroege laatste trein die haar weer sloot. De koude wind op de fiets naar huis die er voor zorgt dat ze zich vandaag met koorts op de bank verveelt. Hoofd en neus zitten dicht.

Open open open, moet het zijn!

Ontboezemingen (Slot)

De première van Ontboezemingen dateert al van 21/01/03.
Op 24/04/08 speelden collega Hilde en ik de allerlaatste voorstelling. Dit in Waasmunster. Zoals dat hoort: met een pak emotie en een volle zaal.

Er is veel gebeurd in die jaren, maar wonderwel bleef ik in alle omstandigheden in mijn jurkje passen. Meer dan zes duizend mannen maar vooral vrouwen hebben we met dit theaterstuk bereikt. Dat de zalen steeds voller werden, wil wel wat zeggen.

We traden op in alle Vlaamse provincies en zelfs in Nederland. We speelden in ziekenhuizen en in kastelen. We kleedden ons om in luxeuse kleedkamers maar ook in stoffige en muffe hoekjes. We aten vooral broodjes, maar niet zelden kregen we helemaal niets om te eten. Soms waren er bloemen. Soms zelfs een mattentaart. Gelukkig was er altijd een hartverwarmend applaus. Gelukkig was er altijd hoop.

Het zit erop. Tijd voor een nieuw hoofdstuk.
Maar de verhalen die ik opnam, laten me niet meer los. Nooit.
Gelukkig maar.

als je als een blok sta je voor schut
zeker in een tram met iedereen die gluurt
- is ze gek? - adem geeuwt en verstopt je
in een boek waarin je verder valt maar niet
meer snapt wat je eigenlijk wel leest

eerder wou je voor de soep gewoon verdwijnen
in de geur van de vingers van een kok die een
laatste maal een ui uit zijn rokken snijdt en
huilt niet voor jou maar dat wil je - wie niet?

eerder wou je voorzichtig voelen hoe doorzichtig
die lijn dan wel mocht zijn die je nooit dacht te
vermoeden maar je struikelde natuurlijk weer eens
veel te opzichtig en te druk terwijl iedereen zag

iemand vroeg de lengte van de pijn en je wist
je weer aanwezig wou weer in goede handen zijn

Onzichtbaarheden (2)

Is Tany Minoek! al terug van haar oplos-reis?

Zeker is dat niet.

Alhoewel: er staat een taart in de koelkast en er hangt een ballon aan de bureaustoel.

Ze kwam even terug uit haar onzichtbaarheid om Mannetje te feliciteren! Hij wordt vandaag 34!

Morgen is ze weer verdwenen.

Onzichtbaarheden (1)

Oplossen. Laag voor laag verdwijnen tot ze helemaal nooit meer heeft bestaan.
Dat wil Tany Minoek! meer dan ooit vandaag.

Ze heeft het niet over sterven. Want wat moet ze dan daarmee?
Liever gaat ze in dit alles op. Zuigt zich vol een laatste keer.

Leven is een feest waar ze gewoon niet is geweest.

Plakkage

Beelden plakken af en toe.

Met een kater en slaapzak vol gaap, zat Tany Minoek! gisteren op de trein. Dat gebeurt wel nog eens. Al is ze daar niet trots op. Ze zou vaker met de trein en met een slaapzak vol van links naar rechts en terug moeten reizen.

Aan haar rechterhand zag ze een oude man. Krom gebogen, met een zakje in zijn hand. Stil vooruit te staren naar de eenden die er niet waren. Ze miste een pijp en een paar pantoffels. Een kop muffe koffie en een boterham met paardenvlees. Plots oversteeg hij zijn eigen wereld bij het horen van een belsignaal. Uit z'n zakje haalde hij een toestel en mompelde wel twintig keer een doffe "ja". Alleen. Op weg. Een trui met kap op sneakers.

Voor de man kroop toen een dartel meisje. Ze had een oranje jurkje aan. Met een sjaaltje op haar hoofd. Uit haar rugzak stak een poppenarm en om haar hals had ze een kruisje. Ze zong zachtjes Franse liedjes en haar ogen keken vol verwondering naast de sporen. Heen en weer. "Nog een keer!" dacht ze hoorbaar. Alleen. Op weg. Rimpels en een oude bijbel op schoot.

Allebei op weg. Alleen. Maar wat een merkwaardig paar zo. Samen. Hij, hij was een bejaarde van een jaar of acht. En zij, zij was een kleuter van een jaar of zestig. Allebei op weg. Op weg naar later.

Mooie kater, dacht Tany Minoek! Hoe mensen kleven met hoe ze eigenlijk niet zijn.
Hoe sommige beelden verzinsels van de tijden zijn.