November is traditioneel de maand waarin voorlezen centraal staat. Bij deze engageer ik me om elke dag enkele minuten voor jullie voor te lezen.
Zaterdag ging ik met enkele leerlingen naar de expo ‘Rebel Lives’ in CC De Steiger. Zelf had ik de tentoonstelling al gezien. Ik kan ze jullie allen van harte aanbevelen. Eventjes binnenwippen en de foto’s bekijken is niet de bedoeling. De tekst die bij de foto’s hangt lezen, is een noodzaak. Ook het bekijken van de film is absoluut essentieel.
In de expo worden foto’s getoond uit het
schijnbare alledaagse leven in een rebellenbeweging in Oeganda die vooral
rekruteert door kinderen te ontvoeren en ze op te leiden tot soldaten die niet
eens voor hun eigen belangen opkomen. Soms moeten ze zelfs hun eigen familie
vermoorden. Dat ze naast dat geweld onderweg een gewoon leven lijken te leven,
is buitengewoon verbazingwekkend. Dat slachtoffers onder voldoende druk ook gewone
daders worden nog meer. Vooral de getuigenissen van de vrouwen die als meisje
ontvoerd werden en gedwongen werden om vrouw te worden van een commandant en de
lichaamstaal van de ex-rebellen die in het filmpje aan het woord zijn, komen
hard binnen.
Toen ik na afloop nog met een leerling
stond te praten, zag ik oude bekenden, die ik inmiddels al twee jaar niet
gezien heb. Ik begroette hen. Eén van hen zei me niet te herkennen omdat ik
blijkbaar een dikker hoofd gekregen heb. Dat kwam binnen. Niet alleen omdat dat
überhaupt dingen zijn die je niet graag wil horen als je elkaar na zo’n lange
tijd terug ziet. Ook omdat het blijkbaar als ‘normaal’ wordt gezien om gewoon
filterloos te zijn in wat je zegt. We zeggen dit en dat alsof het niets is en
stappen dan gewoon verder. Tegelijkertijd hebben we nog nooit zoveel filters
gehad om onszelf via beelden aan de wereld te tonen.
Een dikker hoofd is niet het einde. Dat heb
ik al verwerkt. Dat de wereld op verschillende plekken zo beurs geworden is dat
alles gaat rotten, dat zet wel ooit eens dat punt. Of kijken we alleen naar wat
we willen zien?
(verschenen als column in KW Kortrijk-Menen-Waregem op 26/11/21)
November is traditioneel de maand waarin voorlezen centraal staat. Bij deze engageer ik me om elke dag enkele minuten voor jullie voor te lezen.
November is traditioneel de maand waarin voorlezen centraal staat. Bij deze engageer ik me om elke dag enkele minuten voor jullie voor te lezen.
November is traditioneel de maand waarin voorlezen centraal staat. Bij deze engageer ik me om elke dag enkele minuten voor jullie voor te lezen.
November is traditioneel de maand waarin voorlezen centraal staat. Bij deze engageer ik me om elke dag enkele minuten voor jullie voor te lezen.
November is traditioneel de maand waarin voorlezen centraal staat. Bij deze engageer ik me om elke dag enkele minuten voor jullie voor te lezen.
November is traditioneel de maand waarin voorlezen centraal staat. Bij deze engageer ik me om elke dag enkele minuten voor jullie voor te lezen.
November is traditioneel de maand waarin voorlezen centraal staat. Bij deze engageer ik me om elke dag enkele minuten voor jullie voor te lezen.
November is traditioneel de maand waarin voorlezen centraal staat. Bij deze engageer ik me om elke dag enkele minuten voor jullie voor te lezen.
Gisteren zag ik een prachtige opname van een grote zwerm hongerige pelikanen in een meer in Israël. Een indrukwekkend jaarlijks terugkerend fenomeen. Duizenden en duizenden vogels maken daar een collectieve tussenstop op hun route van Europa naar het zuiden. Ze komen daar op kracht: rusten even en doen zich te goed aan de vis. Oorspronkelijk vraten ze alle vis uit het meer op, wat natuurlijk problematisch was voor de lokale visboeren. Men heeft er wel wat op gevonden: meermaals per week worden er gedurende deze periode vrachten vis die niet verkocht raken in de winkels in het meer gestort. Zo is er geen verspilling en laten de pelikanen de vissen in het meer met rust.
Het beeld deed me even in jaloezie wegdromen. Gedachten als
‘Was ik maar een pelikaan’ en
‘‘Bofkonten! Jullie mogen tenminste nog zonder beperking vliegen en schranzen
naast elkaar!’ schoten door mijn hoofd. Het lijkt het me toch wat om naar de
zon te kunnen vliegen op eigen vleugels. Weg van hier. Ook het idee van dat
gezellig samen te kunnen genieten, kan prachtig lijken. Anderzijds gruwelde ik
van het idee om me in een kudde op afgedankte vis te storten. Die vissen in het meer zijn toch veel
lekkerder en verser? Ik was dus als het ware maar even jaloers. Maar ik was
jaloers, dat geef ik grif toe.
Dat is het probleem van jaloezie. Ook al ben je het maar
even: het vreet. Net als spijt overigens. Het vreten en vreten gaat almaar
door. Omdat wij geen pelikanen zijn, hebben wij geen keelzak. Omdat wij geen
hamsters zijn geen wangzakken. Omdat wij geen duiven zijn, hebben wij geen krop. Omdat wij geen koeien
zijn geen zeven magen. Nee, wij zijn mensen en vreten onszelf tergend op met
alles wat wel mag en alles wat we hadden kunnen mogen. Wij hebben stilaan geen
meer meer dat ons verbindt.
Er is in de toekomst wel hoop: het is een feit: ooit zullen
we ons samen hartgrondig gaan schamen.
(verschenen als column in KW Kortrijk-Menen-Waregem op 19/11/21)
November is traditioneel de maand waarin voorlezen centraal staat. Bij deze engageer ik me om elke dag enkele minuten voor jullie voor te lezen.
(Deze is gisteren blijven hangen.)
November is traditioneel de maand waarin voorlezen centraal staat. Bij deze engageer ik me om elke dag enkele minuten voor jullie voor te lezen.
November is traditioneel de maand waarin voorlezen centraal staat. Bij deze engageer ik me om elke dag enkele minuten voor jullie voor te lezen.
November is traditioneel de maand waarin voorlezen centraal staat. Bij deze engageer ik me om elke dag enkele minuten voor jullie voor te lezen.
November is traditioneel de maand waarin voorlezen centraal staat. Bij deze engageer ik me om elke dag enkele minuten voor jullie voor te lezen.
November is traditioneel de maand waarin voorlezen centraal staat. Bij deze engageer ik me om elke dag enkele minuten voor jullie voor te lezen.
November is traditioneel de maand waarin voorlezen centraal staat. Bij deze engageer ik me om elke dag enkele minuten voor jullie voor te lezen.
Zaterdag hebben een vriendin en ik in de laatste nazomerzon de Katsberg bedwongen. Omdat het een tijd geleden was dat we onze wandelschoenen aantrokken voor een deftige wandeling, viel het mij toch wel zwaar. De vriendin wellicht ook, al ziet ze het altijd enorm optimistisch: kuitpijn is kuitpijn. Daarenboven is bij haar routes één beklimming vaak niet de enige… Wanneer geeft ze dat eindelijk eens toe?
Toen we boven stonden, genoten we hijgend van
het prachtige landschap. Niet alleen de natuur zelf had iets moois voor onze
ogen in petto. We ontdekten er vier montere en kwieke vrouwtjes die samen
enkele stretchoefeningen deden aan een bankje. Het leek wel een ballet. Ze
waren zo olijk, dat wij bedachten dat we ook wel op die manier ouder zouden willen
worden.
Soms beklimt mij de gedachte dat ik niet oud
zal worden. Naast de grote portie geluk die je nodig hebt, lijkt een goede
gezondheid iets wat almaar kariger wordt. Ik heb het dan nog niet eens over die
pandemie die weer stevig met z’n harige staart slaat. Er zijn nog zoveel
ziektes die misschien niet besmettelijk zijn, die ontzettend veel gaten in
families en vriendenkringen maken. Daarnaast lijken de zorgen die boven ons
hoofd komen te hangen, almaar zwaarder. Vooruitgang die ons uiteindelijk
opgedrongen wordt, vraagt op den duur zoveel geld en energie dat ik een vluchtweg
zou willen graven naar een dorpje waarin geen wetten gelden. Want het lijkt me
niet mooi om dat uitzicht van op die bestegen hindernis te zien: armen die
armer worden, rijken rijker en leegtes van wie niet mee kon klimmen tenzij
onzichtbaar in ons hart.
Er is alleen een groot verschil tussen een
punctueel uitgestippeld parcours en een route die nog niet ingewandeld werd
omdat men doodgewoon niet kan voorspellen hoe het allemaal zal lopen. Van hot
naar her. Van het kastjes naar de muur. Au! Daar gaan we weer: terug naar af!
(verschenen als column in KW Kortrijk-Menen-Waregem op 12/11/21)
November is traditioneel de maand waarin voorlezen centraal staat. Bij deze engageer ik me om elke dag enkele minuten voor jullie voor te lezen.
November is traditioneel de maand waarin voorlezen centraal staat. Bij deze engageer ik me om elke dag enkele minuten voor jullie voor te lezen.
November is traditioneel de maand waarin voorlezen centraal staat. Bij deze engageer ik me om elke dag enkele minuten voor jullie voor te lezen.
November is traditioneel de maand waarin voorlezen centraal staat. Bij deze engageer ik me om elke dag enkele minuten voor jullie voor te lezen.
November is traditioneel de maand waarin voorlezen centraal staat. Bij deze engageer ik me om elke dag enkele minuten voor jullie voor te lezen.
November is traditioneel de maand waarin voorlezen centraal staat. Bij deze engageer ik me om elke dag enkele minuten voor jullie voor te lezen.
November is traditioneel de maand waarin voorlezen centraal staat. Bij deze engageer ik me om elke dag enkele minuten voor jullie voor te lezen.
Bij het vallen van het blad durf ik (samen met anderen) wel eens de weemoed voelen in mijn gemoed. Wandelingen en warme gesprekken kunnen dan helpen. Nu er tegenwoordig zoveel triest nieuws op te vangen is en dat vermaledijde virus weer voor veel te veel discussies zorgt, zag ik de kans schoon om deze herfstvakantie eindelijk werk te maken van een reis terug in de tijd. Noem het een teletijdmachine waarin ik mezelf terug kan flitsen naar die onbekommerde tijd waarin ik gewoon in een boek kon verdwijnen.
Eerst en vooral heb ik mijn hele CD-collectie van onder het
stof gehaald. Ik leef al te lang met het idee dat muziek als één oneindige geut
uit mijn bluetoothboxje gutst. Nee, ik moet weer naar muziek luisteren uit
echte luidsprekers. Minstens 1 CD per dag terwijl ik lees. Zonder prikkels die
uit mijn smartphone komen. Minstens 1 CD onthaasten. De gewenste platendraaier
komt er ook aan. Om nog meer te ontgiften van de fastfoodmaatschappij waarin we
leven, want hoeveel tijd vraagt het niet om een plaatje om te draaien?
En lezen, echt lezen van papier. Ik heb mezelf de uitdaging
gegeven om elke dag van de maand november voor te lezen. Niet alleen om mezelf
te verplichten weer intenser te lezen, maar ook met de stille hoop dat ik
enkelen misschien ook weer kan warm maken om te lezen. De fragmenten plaats ik
op mijn weblog. Wie ze horen wil, kan ze horen. Wie ze niet wil horen, luistert
niet.
Het is vooralsnog niet de bedoeling om daar voor altijd te
blijven, maar investeren in leesreistijd lijkt me in deze nakende maanden
ideaal. En als het toch nog te erg wordt hier, zoek ik misschien toch dat éne
boek waarin ik me zo zal verdiepen dat ik er blijf wonen. Omdat als alles in de
soep draait, deze tijdreis mij gegarandeerd soelaas zal brengen. Onderschat
nooit de kracht van verhalen, als ze je zonder tijdsslot en opdringerig
gepingel mogen raken.
(verschenen als column in KW Kortrijk-Menen-Waregem op 05/11/21)
November is traditioneel de maand waarin voorlezen centraal staat. Bij deze engageer ik me om elke dag enkele minuten voor jullie voor te lezen.
Op deze zondag lees ik jullie in pyjama voor uit 'De duif' van Patrick Süskind. Omdat zondagen bij mij, als dochter van een duivenmelker, vaak in het teken stonden van duiven. Hetzij levend in de duivenberichten op de radio of helaas ook levenloos op mijn bord. Ik deel overigens wat dezelfde angsten met het hoofdpersonage Jonathan.
November is traditioneel de maand waarin voorlezen centraal staat. Bij deze engageer ik me om elke dag enkele minuten voor jullie voor te lezen.
Vandaag neem ik met alle plezier één van mijn eerste lievelingsboeken uit de kast. Tot jullie spreekt de kleurenvanger, een fijn personage ontsproten uit de fantasie van Peter Verhelst. Mag ik jullie de mooiste kleuren toewensen?
November is traditioneel de maand waarin voorlezen centraal staat. Bij deze engageer ik me om elke dag enkele minuten voor jullie voor te lezen.
Vandaag is het de sterfdatum van Betje Wolff. Zij schreef enkele briefromans met Aagje Deken. Frappant is dat Aagje Deken enkele dagen na haar stierf. Vandaag placht ik een brief te lezen uit 'Historie van den heer Willem Leevend'.
November is traditioneel de maand waarin voorlezen centraal staat. Bij deze engageer ik me om elke dag enkele minuten voor jullie voor te lezen.
Vandaag is het de sterfdatum van Nikolaj Gogol. Ter ere van hem een fragment uit 'De Neus'. Deze vrolijke Rus heeft me lelijk bij de neus genomen door zijn personages Russische namen te geven.
November is traditioneel de maand waarin voorlezen centraal staat. Bij deze engageer ik me om elke dag enkele minuten voor jullie voor te lezen.
Vandaag is het naar het schijnt World Men's Day. Ik viste daarom een stukje testosteron uit de roman 'Suikerspin' van Erik Vlaminck.
November is traditioneel de maand waarin voorlezen centraal staat. Bij deze engageer ik me om elke dag enkele minuten voor jullie voor te lezen.
Ik begin op 1 november, de dodenhoogdag waarop wij onze overledenen met bloemen herdenken, met een fragment uit 'Schaduwkind' van P.F. Thomèse. De schrijver schreef dit boek na het overlijden van zijn dochtertje Isa.
Hierbij een fragment voor iedereen die de ogen van een ander moet missen.
Dit weekend stond ik aan te schuiven aan de kassa in de supermarkt. Er werd plotseling op mijn schouders getikt. Nadat ik me had opgedraaid keek ik in het gezicht van een onbekende olijke man. Hij waarschuwde me in het Frans dat ik moest opletten, dat ik in de gaten werd gehouden. Beduusd keek ik in het rond maar ik zag geen stiekeme gluiperd. Toen wees hij naar de kassaband. Daar stond een felgekleurd plastic doodshoofd gevuld met snoep. De ogen waren op mij gericht. Ik lachte opgelucht. Toen zei hij dat ik wel erg in de smaak viel en hij plaatste er nog drie exemplaren naast. Allen keken ze mij aan. Ik kan me voorstellen dat ik dit behoorlijk eng had gevonden als de schedels levensecht waren geweest. maar hun vrolijke kleurtjes en de inhoud maakten me aan het lachen. De man vertelde me trots waar ze terecht zouden komen. Dat hij ze louter gekocht had voor de vorm en niet voor de inhoud. Allen zouden ze een mooi plaatsje krijgen. Het snoep zou hij aan zijn dochter schenken.
Ik kan me voorstellen dat de meeste mensen het
behoorlijk belachelijk vinden dat een volwassen
ruige man in alle weekenddrukte enkel vier plastic doodshoofden koopt om ze dan
in zijn vrachtwagen of in zijn auto te plaatsen. Toch gingen de mensen achter
ons ook mee in het verhaal. Wellicht omdat de man zo mooi blonk als hij erover
vertelde. Alsof hij op een piratenschat was gebotst. Andere mensen rolden toch met hun ogen. Alsook
de kassierster. Ik vond het buitengewoon aandoenlijk. Op de parking zag ik hem
als het ware met zijn buit naar zijn wagen huppelen.
Soms mis ik dat onbevangen enthousiasme in de mensen van
tegenwoordig. Zelden kunnen we nog gewoon blij zijn. Altijd is er wel een
‘maar’. Ook mezelf betrap ik op dat
verzuurde. Daarom dit pleidooi voor weer wat huppeltjes in het straatbeeld. En
kleurrijke plastic schedeltjes op het dashboard. Niet alleen voor Halloween.
Dat spreekt.
(verschenen als column in KW Kortrijk-Menen-Waregem op 29/10/21)
