Zaterdag ging ik met enkele leerlingen naar de expo ‘Rebel Lives’ in CC De Steiger. Zelf had ik de tentoonstelling al gezien. Ik kan ze jullie allen van harte aanbevelen. Eventjes binnenwippen en de foto’s bekijken is niet de bedoeling. De tekst die bij de foto’s hangt lezen, is een noodzaak. Ook het bekijken van de film is absoluut essentieel.
In de expo worden foto’s getoond uit het
schijnbare alledaagse leven in een rebellenbeweging in Oeganda die vooral
rekruteert door kinderen te ontvoeren en ze op te leiden tot soldaten die niet
eens voor hun eigen belangen opkomen. Soms moeten ze zelfs hun eigen familie
vermoorden. Dat ze naast dat geweld onderweg een gewoon leven lijken te leven,
is buitengewoon verbazingwekkend. Dat slachtoffers onder voldoende druk ook gewone
daders worden nog meer. Vooral de getuigenissen van de vrouwen die als meisje
ontvoerd werden en gedwongen werden om vrouw te worden van een commandant en de
lichaamstaal van de ex-rebellen die in het filmpje aan het woord zijn, komen
hard binnen.
Toen ik na afloop nog met een leerling
stond te praten, zag ik oude bekenden, die ik inmiddels al twee jaar niet
gezien heb. Ik begroette hen. Eén van hen zei me niet te herkennen omdat ik
blijkbaar een dikker hoofd gekregen heb. Dat kwam binnen. Niet alleen omdat dat
überhaupt dingen zijn die je niet graag wil horen als je elkaar na zo’n lange
tijd terug ziet. Ook omdat het blijkbaar als ‘normaal’ wordt gezien om gewoon
filterloos te zijn in wat je zegt. We zeggen dit en dat alsof het niets is en
stappen dan gewoon verder. Tegelijkertijd hebben we nog nooit zoveel filters
gehad om onszelf via beelden aan de wereld te tonen.
Een dikker hoofd is niet het einde. Dat heb
ik al verwerkt. Dat de wereld op verschillende plekken zo beurs geworden is dat
alles gaat rotten, dat zet wel ooit eens dat punt. Of kijken we alleen naar wat
we willen zien?
(verschenen als column in KW Kortrijk-Menen-Waregem op 26/11/21)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten