TINE ZIET (390): Uit de band

Omdat enkele vrienden met hun band NeXt op Ratrock optraden, besloot ik nog eens mijn bottines en netkousen uit de kast te halen en me naar het festival te begeven. Ik parkeerde mijn auto aan het station van Harelbeke en wandelde door het kermisgedruis naar ’t SAS. De locatie waar ik ooit mijn eerste fuiven beleefde. Daar aangekomen bevond ik me meteen tussen een schone collectie mensen inclusief prachtige kuiven en kleurrijke hanenkammen. Terwijl ik het vorige week had over de overdreven hoeveelheid soorten producten, stoor ik me nooit aan de veelheid aan persoonlijkheden bij mensen. Het is altijd erg fijn om te merken dat je kan zijn wie je wil zijn.

Het contrast met mij op mijn eerste fuiven kon niet groter zijn. Als jongere keek ik altijd al erg op naar mensen die droegen wat ze wilden dragen. Zelf had ik er toen het lef niet voor. Ik hulde me in brave klassieke kledij en sprong niet uit de band. Maar wat had ik graag zwarte oogpotlood en lange zwarte jassen aangehad! 

Tegenwoordig durf ik het gelukkig meer. Al is het ook in vlagen. Soms neemt de “Wat zullen ze wel niet van mij denken-waas” toch nog eens de bovenhand. Terwijl ik met een vriendin in het gras zat en de het Ratrockpubliek afloerde werd ik instant vrolijk. Zoveel eigenheid op één plein! Ik zou het meer moeten doen: de kant die ik ergens diep in mij verborgen heb, naar buiten laten. Misschien is het wel even schrikken, maar verscheiden als ik ben, ben ik soms gewoon een punk én gothic meisje.

(verscheen als column in KW Kortrijk-Menen-Waregem op  22/09/23)    

Wereld Alzheimer Dag voor WZC Andante en WZC Ceres

Het was al enkele jaren geleden dat ik een project voor een woonzorgcentrum realiseerde. In 2018 schreef ik voor de week van dementie aan de hand van enkele bezoekje aan WZC Andante korte gedichten op de ramen. In 2020 deed ik hetzelfde voor WZC OLV Gasthuis in Poperinge.  Ik kreeg de vraag van WZC Andante en WZC Ceres om deze keer weer wat te realiseren rond het jaarthema 'Samen aan tafel.' Dit in samenwerking met Stad Menen.

In juli en augustus ging ik vijf keer rond aperitieftijd langs bij de twee woonzorgcentra en had er gesprekjes aan tafels. Grote tafels in de living en kleine tafels in de kamer. Over eten en koken. Over drinken en tafelgewoontes. Uit de diverse gesprekjes filterde ik 30 gedichtjes die op 21 september 2023 als placemats aan de bewoners werden gegeven. 

Hieronder een overzicht. 

 

Vroeger was er minder.

Nu zijn er teveel tralalalaatjes.

Het eten smaakte mij toch meer

zonder al die soorten salaatjes.

***

   

Ik droom nog vaak 

dat ik alles zelf maak.

Dat geeft mijn eten 

toch een betere smaak.

*** 

Het is hier lekker.

Wat men ook beweert.

Ik was geen goede kok.

Men kookt hier niet verkeerd.

***

Als mijn eerste pannenkoek mislukte,

kon mijn man dat niet goed aan.

Ik deed het eigenlijk met opzet,

omdat hij dan achter het fornuis ging staan.

***

Alles van het varken aten wij met smaak.

De neus. De oren. Het vet. De staart.

De darmen. De tong. Zelfs de poten. 

Nu krult men de neus en laat dat staan.

Het is alsof men heeft vergeten dat

dat soort vlees ons heeft gemaakt.

***

   

Wat ik op mijn bord krijg

steek ik in mijn mond. 

Ooit lag er te weinig.

Nu ik mager en taai ben

eet ik mijn buikje rond.

 

***

 In mijn leven at ik vast 

teveel boontjes.

teveel spruit.

Als ik ze nu moet eten

komen ze 

mijn oren uit.

***

 

Ik leefde altijd fel.

Met drank en spijs.

Wat mis ik nu mijn levaart

als heerlijk smaakparadijs!

 ***

 

Zonder spel en complimenten

kookte ik wat ik kon

met de weinige centen 

die ik had.

Soms was dat tomat crevette.

Maar meestal een

stute met beuter en gekapt.

***

 Als je kroketten zelf maakt

weet je dat dat smaakt!

Al vraagt dat heel meer tijd.

Het is échte gastvrijheid.

***

Zwienemutsen. Tatjespap.

Hoofdvlees. Vette dermen.

Varkensknuist. Papsaus.

Als kind voelden wij ons

met al die gerechten op tafel

meer blinkend dan de Paus.

 ***

 

Men zegt dat je in een oude pot

de beste soep kan maken.

Al gaat dat niet echt over koken

het laat de boel pikanter smaken.

*** 

Santé Santater.

Beter bier dan water.

Maar liever nog een Pater!

***

 

Een goeie hutsepot smaakt meer als 

de patatten niet worden opgejaagd.

Waarom heeft men in de keuken

de tijd van tegenwoordig zoveel haast?

***

Bouillie maakt elke 

soep meer feest.

Wat is beter dan groensels 

met een vleugje beest?

***

Veel simpele kost: een tuitte worst.

Mijn man en ik zaten graag bijeen.

Maar at ik vette darmen,

was mijn plaats aan de watersteen.

***

 

Konijn met Rodenbach.

Het maakte de zondag top!

Alleen was er altijd ruzie:

want wie kreeg de kop?

***

 

Ooit gebruikte ik voor 

mijn stoute haan een pan.

Hij bleek zelfs te slecht 

voor coq -au-vin.

***

Ik miek graag eten.

Ik voelde mij een kampioen.

Ik zou er veel voor geven.

het nog een keer te kunnen doen.

*** 

Niemand anders dan ik 

mocht ooit mijn afwas doen.

Dan wist ik tenminste zeker:

al mijn servies blinkt goed!

***

Wat is er mis met goede boter?

Heel mijn leven heb ik anderen gediend.

Nu krijg ik van die minarine te eten.

Dat heb ik toch niet echt verdiend?

***

 

Mijn vogelnestjes waren 

bij wie ik ken bekend.

Als ik ze voor je maakte, 

voelde je je echt verwend!

***

Mijn man was slager.

Dus kende ik het beste vlees.

Nu mijn man er al een tijdje niet meer is,

eet ik liever een vis.

***

 

Vroeger trouwde men met koeientong of kip.

Men werd begraven met wat sneetjes rosbief.

Nu is er zoveel keuze en zoveel dieet.

Men trouwt of sterft maar beter niet.

***

 

Wat is er verkeerd met een goede chicon?

Ik maakte mijn kroketten in één, twee, drie.

Vol-au-vent met zelfgepluimde kip.

Lekker! Maar bizonder was dat niet.

***

Wat doen ze nu 

met al die smout

die nu niet meer 

wordt gesmeerd?

***

Het is vreemd te beseffen 

dat biefstuk zachter was

toen ik nog mijn eigen tanden had.

*** 

De echte liefde gaat 

altijd door de maag.

Zelfs als de puree mislukte, 

zag ik haar graag.

***

Als  er geen wijn meer is,

zit ik liever niet aan tafel.

Wat smaakt er nu met 

limonaat of water?

***

Als de keuken ruikt naar vis,

weet je dat het bijna weekend is.

Ruikt de keuken meer naar friet?

Dan is dat nog zo zeker niet.

 

Triptiek Moniek: Eerste Paneel

Begin deze zomer werd ik 'verkozen' tot nieuwe seizoenscolumnist van Cultuurcentrum De Steiger.

Deze week verscheen het eerste paneel van Triptiek Moniek.

Klik hier voor het fijne Steiger Magazine.

 

TINE ZIET (389): Gewoon

Tussen hittegolf en stortbui door bedacht ik deze week dat in een tijd met een overaanbod aan soorten brood en ontbijtgranen alles ‘te veel’ wordt. Te warm. Te veel regen. Wat zou ik eigenlijk graag nog eens blij zijn met ‘gewoon’. Je gaat naar de winkel met een lijstje en hoeft niet langer te wikken en te wegen tussen pastasaus met basilicum of pecorino. Er zijn drie potjes doodgewone pastasaus. Merkloos, warenhuismerk en duurder merk. Wanneer is besloten dat chips in dertig verschillende variëteiten moeten worden aangeboden?

We zijn zo verwend en worden de hele tijd voor keuzes geplaatst. Zonder die keuzes zou het winkelen voor mij alvast stukken simpeler zijn. Het bezorgt me stress die ik kan missen als kiespijn. 

 Laatst zette ik een punt achter een project in de woonzorgcentra Andante en Ceres. Ik praatte er met bewoners in kader van de komende ‘Wereld Alzheimer Dag’ over hun eet- en kookgewoontes vroeger en nu. Eén van de meest treffende uitspraken die ik uit de talrijke gesprekken filterde was: “Vroeger was er minder. Nu zijn er teveel tralalaatjes. Mijn eten smaakte mij toch meer zonder al die soorten salaatjes.”

Smaken verschillen en vooruitgang moet er nu eenmaal om een of andere reden ook zijn. Feit is dat de eenvoud voor mij terug mag worden ingevoerd. Zelf hou ik bijvoorbeeld van restaurants die kiezen voor een kleine kaart. De aarde zal er wellicht niet minder om gaan beven. Maar de appreciatie voor wat er is, doet zwemmen als een simpele kwispelende vis.

(verscheen als column in KW Kortrijk-Menen-Waregem op  15/09/23)    

Zomerproject: Verstript - Bewaardag 3 + staartje

De bewaardagen zitten er op! Gisteren kreeg ik het bezoek van alweer een dertigtal mensen en zowaar een stegosaurus.

Het tijdelijk conserveermuseum werd aangevuld met fijne dingen om te bewaren: blauw, intimiteit, oude familiefoto's, oma's die wuiven tot je de straat uit bent, bloemenjurken, geluid, motor, poëzie, meisjes zonder pijn, geëngageerde jeugd, volkscafé's, melancholie, ontbijten in pyjama, dromen, bruistabletten, vriendinnen, belangeloos, moustache en de tijd.

Dankzij Johan, Liesbet, Jo, Joke, Shirley, Katelijne, Kristien, Hannes, Victor. Frederik, Darline, Dany, Hilde, Leontine, Bjorn, Gino, Ellen en Charline.

Bedankt voor wie de tijd nam om langs te komen .

Voor het enthousiasme voor mijn verknipte zomerproject. Het was fijn te doen en op die manier mijn nieuwe thuis in te wijden met superfijne bezoekjes. Altijd welkom!

Ik heb besloten dat ik alles nog laat hangen. Wie nog een bezoekje wil brengen aan dit tijdelijk knutselmuseum, kan mits afspraak langskomen om zich aan deze conserveerzomer te laven.

TINE ZIET (388): Jong

Zondagavond bevond ik met in het Muziekgebouw in Eindhoven om te kijken en te luisteren naar Nena. De inmiddels 63-jarige zangeres die bekend werd met een hit over 99 luchtballonnen bewees dat ouder worden niet persé een dramatisch gebeuren hoeft te zijn. Bijna twee uur lang vonkte ze  van schijnbaar tomeloze energie. Haar jonge muzikanten zaten daar wellicht ook wel voor iets tussen. De vriend die me had uitgenodigd voor het concert vierde eerder zijn eenenvijftigste verjaardag en is grote Nena-fan. Hij grapte dat het feit dat Nena zich liet omringen door jongere verschijningen wellicht de bron van haar jeugdigheid was. Wellicht klopt dit wel. Alhoewel leeftijd niet besmettelijk is, kan de leeftijd van je gezelschap een grote impact hebben op je eigen powerbank. Misschien is dat een van de redenen waarom ik zo graag voor kinderen en jongeren voor de klas sta. Al gaat het eerder om de zuurtegraad. Wie zich tussen vrolijke en positieve mensen nestelt, wordt meestal ook blijer. 

 Wie zich aan een avond nostalgie had verwacht, werd verrast door een bubbel van licht. Het was er fijn toeven. Als ik later in een woonzorgcentrum zou terechtkomen, hoop ik dat ik daar naar Nena kan luisteren. Het zou mij en het voltallige verplegende personeel in elk geval  een fikse overdaad aan zuur schelen. Tot dan zoek ik een meute jonge muzikanten om mij 24 uur op 24 uur te begeleiden.

(verscheen als column in KW Kortrijk-Menen-Waregem op  08/09/23)    

TINE ZIET (387): Zand

Donderdag werd ik verrast met een cultuurprijs van Stad Menen. Ik ben heel erg vereerd met deze prijs. Vrienden en familie zaten in het complot en dat deed deugd. Het was dus bijzonder dat ik de daaropvolgende zondag samen met mijn familie kon doorbrengen aan de Belgische kust in plaats van in de perfect georganiseerde EK-drukte in mijn stad. Waarmee ik natuurlijk geen afbreuk wil doen aan dit indrukwekkende triatlon-event, maar het was de eerste keer dat we z’n allen samen de zee zagen: mijn moeder, haar kinderen, haar schoondochter, schoonzoon en alle kleinkinderen. Ik ben op een moment gekomen in het leven dat ik dergelijke momenten koester omdat het besef van eindigheid er is.

Terwijl ik met mijn sandalen in de hand naast mijn bloedverwanten en aanverwanten op het strand van Bredene wandelde , stapte ik soms letterlijk in de voetstappen van mijn broers of neven. Vlak voor het naaktstrand draaiden we af naar de duinen en keerden terug langs bergen van zand. De zon brak volledig door. 

Wij werden groot met een berg zand.  Mijn vader maakte er beton mee. Voor ons was het één grote zandbak. Ik gleed er dikwijls op mijn rug of op een plank naar beneden. In al onze schoenen, in al onze kleren droegen wij zand met ons mee. Ik mocht nog spelen, mijn broers werkten er al mee. Dat het kunstwerk dat ik vorige week mocht ontvangen uit zand werd geblazen, is natuurlijk geheel toevallig. Met mijn blote voeten op het strand en stiekeme vochtige ooghoeken bedacht ik hoe schoon toeval voor nostalgische zieltjes wel kan zijn.

(verscheen als column in KW Kortrijk-Menen-Waregem op  01/09/23)