TINE ZIET (54): Verleiding

Stel: je nodigt vier koppels uit, haalt ze uit elkaar en plaatst er een achttal hitsige vrijgezellen bij van het andere geslacht. Je plaatst overal camera’s neer. Gegarandeerd dat dit een formule is die scoort. Jongeren en volwassen zullen zich vergapen aan het baltsgedrag van de mannetjes en de vrouwtjes. De zakdoeken zullen uit de kast gehaald worden als een koppel het niet zal overleven. Zelf zou je natuurlijk niet deelnemen aan dergelijk programma. Je wil alleen maar vanuit je eigen huiskamer kijken. Niet participeren. Maar die verleiders mogen in gedachten wel eens bij jou langskomen.

Stel: je volgt enkele miljonairs op de voet. Je filmt hun hele doen en laten. Wedden dat men daar zal over praten? Je wilt toch wel eens zien hoe die mensen leven. Je wilt toch ook eens zien wat jij allemaal moet missen door geen miljonair te zijn. Terwijl je op zoute nootjes knabbelt, schuiven ze op het scherm een hele schaal vol oesters naar binnen. Het zou je niet gelukkiger maken, daar ben je je van bewust, maar zulke oesters heb jij vandaag toch ook verdiend?

Zo zien we op televisie steeds meer wat we niet kunnen hebben. Behalve dan die actualiteit. Die is pure realiteit. Daar moeten we wel mee vooruit. Het voelt als een blok aan het been. En waar loopt dat blok dan met ons been heen? Soms welt in mij de verleiding op om op een eiland te gaan zitten. Niet tussen Barbie, Ken of schaaldieren. Gewoon eenvoudig in mijn blootje bij een boom. Een Adam om af en toe tegen te praten. Appeltjes voor de dorst. En een slang om uiteindelijk een handtas van te maken.

(verschenen als column in de De Weekbode / De Leie op 17/02/17)