Het leven herbergt heel wat vreemde buitelingen. De ene dag kan je je zowaar God voelen. De andere dag door iedereen vergeten en verstoten. Vorige week moest ik door omstandigheden in het appartement van mijn moeder zijn, terwijl ze er niet was. In de vogelkooi zat de kanarie niet op zijn gebruikelijke stokje. Wel hoorde ik een raar geluid. Ik merkte dat Pierro, de dikbuikige gevederde vriend van mijn moeder op zijn rug in het kooitje lag. Zijn ene pootje bewoog tegen het plastic gedeelte van het kooitje. Het is moeilijk voor te stellen, hoe hemeltergend dat geluid mij in de oren klonk. Dat pootje dat zich almaar zwakker liet horen. Hoewel ik maar al te goed weet dat deze kanarie volkomen ongevaarlijk is, versteende ik bij de gedachte dat ik hem moest aanraken. Kon ik hem wel nog helpen? Tik. Tik. Niet alleen voelde ik me machteloos en onbeholpen omdat ik de dood als het ware al op zijn stokje zag. Ook heb ik last van dat soort fobie dat vogels niet durft op te pakken. Het kostte me erg veel zweet, moeite en zelfs tranen om me de moed te geven Pierro voorzichtig te aaien en op zijn buikje te draaien. Na dat verschrikkelijke moment vloog hij wild op en ging oog in oog met mij op z’n stokje zitten. Hij piepte blij en begon speels op zijn stokje te pikken zoals hij doet als ik naar hem fluit. Op dat moment geloofde ik echt dat ik de gave had om stervende vogeltjes terug te halen.
Een dag later leefde de vogel nog, maar de hoop dat ik
almachtig was, was geslonken. Daar wandelde ik in mijn eentje door de verlaten
velden. Iedereen had opeens afgebeld. Alle afspraken vielen zowel letterlijk
als figuurlijk in het water. Zo ontzettend verlaten. De kraaien dichtbij het
kerkhof groetten mij niet terug. De eenden keken slechts naar elkaar. De
hoentjes stoven weg. Er was slechts één mus die aarzelde. Hoe jammer ook. Er is
geen goddelijke kracht aan toeval verbonden. Al moet het wel gezegd: als Pierro
op dit moment nog leeft, is dat gewoon een zaligmakend wonder.
(verscheen als column in KW Kortrijk-Menen-Waregem op 03/03/23)
IM Pierro - op de dag van het schrijven van dit stukje overleden
Geen opmerkingen:
Een reactie posten