Zondag haalde ik taart bij de bakker en ik werd na lange tijd nog eens herkend. De vrouw achter de toonbank had ik er nog nooit gezien. Ze was opgetogen dat ze me herkende van in de krant. Ze wist dat ik verhuisd was deze zomer en legde tussen de frambozen ook wat weetjes over mezelf neer die ze gelezen had. Het was lang geleden dat dit mij overkomen was. Af en toe verrassen leerlingen me met een verwijzing naar een stukje. Ook al is dat inmiddels alweer een tijd geleden. Dat ik taarten kocht, was ook al een tijd geleden. Enkele leerlingen van me traden op tussen neptaarten en aangezien ik één écht stukje en een doos nodig had, leek het me fijn om ze dan maar allemaal in de kleedkamer op levensecht gebak te trakteren. Uiteindelijk waren ze toch maar enthousiast aanwezig op een zondagnamiddag!
Terwijl ik met de twee dozen naar mijn huis wandelde,
bedacht ik dat ik het soms vergeet dat deze stukjes worden gelezen. En dat ik
toch misschien veel bloot geef uit mijn leven. Misschien wel veel te veel. Dat
ik frambozentaart koop voor mijn leerlingen als ze optreden bijvoorbeeld. Of
dat ik blijkbaar op wandelafstand van een bakker woon. Opeens bedacht ik met
schrik dat mensen misschien doelbewust uit mijn leven weg blijven omdat ze bang
zijn om in een of ander stukje in de krant te verschijnen. Je zal maar mijn geliefde
worden bijvoorbeeld en over jezelf hier moeten lezen. Of – erger! - doodgezwegen
worden. Bedolven als het ware onder een lekkere frambozentaart. Alsof je
helemaal geen deel uitmaakt van wat ik een week mee maak.
De taarten werden met dat besef elke stap wat zwaarder. En dit is dan nog op kleine schaal. Stel je
nu eens voor dat je echt bekend bent. Je kan maar beter over gebak schrijven. Over
hoe je het koopt of maakt. Over hoe je klungelt zonder elektrisch mes en meegenomen bordjes. Of gewoon over de
verrassende heerlijke zoetzure smaak.
(verscheen als column in KW Kortrijk-Menen-Waregem op 17/03/23)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten