TINE ZIET (405): Voornemens

De ovenhapjes zijn nog maar net verteerd en de meeste kerstbomen zijn van al hun pakjes beroofd en we mogen ons weer vasthouden aan de takken van de bomen. De wind giert beangstigend door de spleten van de rolluiken en het waterpeil van de Leie staat enorm hoog. Terwijl enkele dagen geleden nog vuurpijlen door de lucht zoefden, zijn het nu andere dingen die de lucht in vliegen. Ik verschans me in mijn woning met restjes chips en ovenbroodjes. De kat vindt het heerlijk. Het is alsof meteen ook alle voornemens zijn weggewaaid en weggespoeld. Want wie gaat nu in dit weer naar het containerpark? Of gaan wandelen? Als je niet naar buiten moet, kan je toch alleen maar op de bank hangen… Nu, er is hoop. Via appjes krijg ik tegenwoordig filmpjes te zien van hoe je als vrouw gemakkelijk liggend op bed of in de zetel calorieën kan verliezen. Dus het komt nog goed.

 Natuurlijk ben ik me ervan bewust dat er in andere plaatsen van de wereld andere zorgen zijn. Soms wordt me dat wel eens verweten: dat ik teveel in mijn eigen navel staar. Hebben mensen in oorlogsgebieden bijvoorbeeld nog voornemens? In elk geval denk ik niet dat ze zich zullen voornemen om weer te gaan sporten of dat ze zullen minderen met alcohol. De meeste van onze voornemens zijn trouwens resultaten van een zekere vorm van luxe in ons leven. We kunnen ze ons permitteren. Zou er op 1 januari iemand zijn wakker geworden met in het hoofd: “Ik ben verantwoordelijk voor die oorlog, maar vanaf vandaag wijzig ik de koers naar vrede?” Of iemand op een terminaal ziekbed: “Vanaf vandaag start ik met gezonder leven?”

(verscheen als column in KW Kortrijk-Menen-Waregem op  05/01/24)