Soms vraag ik me af of mensen die belangrijke beslissingen doorvoeren zoals lokale bankkantoren opdoeken en buslijnen afschaffen, bijhouden wat hun beslissingen opleveren. Ik schreef er al eerder over, maar ik kan er maar echt niet bij dat een groot deel van onze bevolking schaamteloos afgeschreven wordt. Laatst nog hoorde ik hoe een bejaarde man in zijn ziekenhuisschortje aan de uitgang van het ziekenhuis werd gezet tot hij opgehaald werd. Een vrouw werd geadviseerd om haar buren haar bankzaken te laten verrichten, nu ze dat zelf niet meer kan doen. Een man geraakt niet meer op het partijtje manillen nu de bus niet meer langs dat traject stopt en vereenzaamt zonder dat lichtpuntje in zijn week.
Onze maatschappij draait op vlotheid en vooruitgang. Die is
alleen behapbaar voor wie goed te been en online is. Als advies krijgen die
mensen: “Vraag het je kinderen.” Niet iedereen heeft mensen in de buurt om op
te rekenen. Niet iedereen geeft ook graag die verantwoordelijkheid uit handen. Zo
wil ik best boodschappen doen voor mijn moeder. Als ze me een lijstje geeft.
doe ik da erg vlotjes. Maar zij leeft op als ik haar naar de winkel breng en zo
zelf kan wikken en wegen. Al gaat dat naar mijn gevoel erg traag. Dat ik meer
tijd verlies als ik haar bij haar apotheker af zet omdat ze graag een praatje
met hem slaat, weet ik. Niet iedereen heeft net als ik die tijd.
Voor het nieuwe jaar wens ik dat het voor ons allen weer wat
trager mag. Ook dat is ademen en zelfzorg. Al die vooruitgang mag misschien
eens in slow motion of waarom niet ook stilstaan?
(verscheen als column in KW Kortrijk-Menen-Waregem op 29/12/23)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten